Ένα παραμύθι με πρίγκηπα, πριγκίπισσα, δράκο και ξωτικά. αλλά με μεταμοντέρνα δομή, έγραψε ο Dupeyron. Με μια ευρηματική ηρωίδα, που από τις πρώτες σελίδες θα πάρει τα ηνία από τον συγγραφέα και θα καθορίσει εκείνη την εξέλιξη της ιστορίας της. Δική τους φωνή, κατά τις παραμυθιακές επιταγές, διαθέτουν και όλα τα έμψυχα και άψυχα όντα που δημιουργεί ο συγγραφέας. Όντα που συνομιλούν μεταξύ τους αλλά και με τον αναγνώστη, αφού ο αναγνώστης είναι πάντα μέρος της ιστορίας.
«Ήταν μια κρύα νύχτα. Η Οντάι, κλεισμένη σ’ ένα κάστρο περίμενε το θαυμαστό σημάδι. 'Υπάρχουν πολλοί κίνδυνοι εκεί έξω'» της θυμίζει διαρκώς ο δράκος. Κι η Οντάι μένει παγιδευμένη, γιατί ο δράκος που κουβαλά μέσα της, αυτός που της στερεί την ελευθερία, είναι ο φόβος. Μόλις τον αγνοήσει, θα ξεκινήσει το μεγάλο ταξίδι της αναζήτησης και της αυτογνωσίας. Συνοδός της σε αυτό το μακρύ ταξίδι θα είναι πάντα ο φόβος (γιατί, κάποιες φορές, ακόμα κι αυτός είναι σωτήριος). Στο ταξίδι αυτό θα ανακαλύψει τις μεγάλες αλήθειες της ζωής. Γιατί, εντέλει, το ταξίδι είναι η πορεία στη ζωή.
Κάθε φορά που ο συγγραφέας θα επιχειρεί να βάλει τέλος στο παραμύθι, η Οντάι θα τον προ(σ)καλεί να προχωρήσει την ιστορία ένα βήμα παραπέρα, γιατί «η ζωή είναι μια μεγάλη περιπέτεια και πάντα αξίζει να τη ζούμε». Σε αυτή την περιπέτεια θα συναντήσει όλους όσοι θα τη βοηθήσουν να κατανοήσει ποια είναι και θα της αποκαλύψουν το μαγικό νόημα της ζωής. Κι αυτή η διαρκής εναλλαγή σκέψεων και φωνών αποτυπώνεται στο βιβλίο με διαφορετικά χρώματα στις γραμματοσειρές: γαλάζιο για την Οντάι, κόκκινο για τον δράκο, μαύρο για το συγγραφέα, πράσινο για τα άλλα όντα.
Χωρίς διδακτισμούς, ο συγγραφέας θα υπενθυμίσει πως η συνήθεια μας παγιδεύει, γιατί -αν και οδυνηρή- μας είναι οικεία, πως ο κόσμος είναι γεμάτος ευκαιρίες, αρκεί να κοιτάμε λίγο παραπέρα. Θα εξηγήσει πως «αυτό που είμαστε τώρα είναι αποτέλεσμα αυτού που ήμασταν κάποτε». Γιατί το παρελθόν καθορίζει το παρόν και το μέλλον κι αν δε συμφιλιωθούμε μαζί του, θα αναζητάμε διαρκώς ταυτότητα, καθώς εκεί βρίσκεται (απωθημένη από μηχανισμούς άμυνας ή προστασίας) η «ξεχασμένη» παιδική ηλικία.
Θα μας συστήσει τον πλουσιότερο άνθρωπο του κόσμου, που, αν και ζει σε καλύβα και φορά κουρέλια, ο πλούτος του βρίσκεται στη γνώση ότι «στη ζωή μπορείς να είσαι πλούσιος μόνο σε…εμπειρίες. Κι αυτό τον πλούτο δεν μπορεί κανείς να σου τον πάρει». Κι αν παραμύθι χωρίς πρίγκηπα δεν είναι παρα-μύθι(οι), ο Dupeyron αποδομεί τον -κοινωνικό- μύθο. Ένα αρσενικό είναι κι αυτός, που δεν σέβεται τις ανάγκες της συντρόφου του, που αναπαράγει τα στερεότυπα, που τρέφει το υπερεγώ του με την πεποίθηση πως «χωρίς αυτόν η Οντάι και τα παιδιά δεν θα επιβιώσουν».
Το βιβλίο είναι μια αλληγορία για εφήβους και μη. Για τη σημασία της ανακάλυψης του εαυτού αλλά και τον αιώνιο φόβο του ανθρώπου για το τέλος. Το κυριολεκτικό και το μεταφορικό. Αν και «η ζωή δεν τελειώνει ώσπου να τελειώσει και πρέπει να τη ζούμε διαρκώς, με τόλμη»…
Info: «Και το παραμύθι δεν τελείωσε»
Συγγραφέας: Odin Dupeyron
Μετάφραση: Αλέξης Αδρακτάς
Εκδόσεις: ΚΑΛΕΝΤΗΣ
Ηλικία: Διηλικιακό
Τιμή: 10,80 ευρώ
