Το παράλογο ορίζει την κανονικότητα της ζωής μας. Οι χιλιάδες νεκροί αντισταθμίζονται από τον πρωθυπουργό της χώρας, δημόσια, με τους χιλιάδες τουρίστες του καλοκαιριού. Ένα από τα μεγαλύτερα παιδιατρικά νοσοκομεία της Αττικής μετατρέπεται, επ' αόριστον, σε εμβολιαστικό κέντρο. Όταν τα κρούσματα της μεταδοτικής μετάλλαξης του κορωνοϊού αυξάνονται δραματικά στα παιδιά. Η επιβολή προστίμων στους ανεμβολίαστους αφορά μόνο τους κοινούς θνητούς άνω των 60 και όχι τους ιερείς -πόσο μάλλον εκείνους που προτρέπουν τους πιστούς να μην εμβολιάζονται και να μην φοράνε μάσκες- ή τους αστυνομικούς, γιατί «αυτοί δεν κολλάνε». Τα τραγικά κενά στις τάξεις-επωαστήρια του ιού των 25 και πλέον μαθητών καλύπτονται με τρίμηνες συμβάσεις αναπληρωτών που καλούνται μέσα στο καταχείμωνο να μετακομίσουν σε νησιά και σε λαγκάδια. Και οι κατάδηλες ελλείψεις σε προσωπικό στα νοσοκομεία μας μπαλώνονται με ιδιώτες που αδυνατούν και λόγω προχωρημένης ηλικίας να ανταποκριθούν...
Εγκλωβισμένοι μέσα στον φόβο που διασπείρουν οι απόλυτα δεσποτικοί άρχοντες -φιμώνοντας όσους τολμούν να αποκαλύψουν την απόλυτη γύμνια τους- με τους επιδοτούμενους παρουσιαστές της κυβερνητικής προπαγάνδας να παρουσιάζουν τη ζωή τους ως έναν επίγειο παράδεισο, οι πολίτες αυτής της χώρας προσπαθούν να διακρίνουν τα όρια μεταξύ της ωμής και αγγελικά επινοημένης πραγματικότητας. Βιώνουν στο πετσί τους τη συστηματική επιχείρηση μεταλλαγής τους σε μέλη μιας αγέλης ενοικιαζόμενων «ρινόκερων», καταδικασμένων σε αργό λόγω ανέχειας ή οδυνηρό λόγω αμέλειας της νόσησής τους θάνατο. Που οι κυβερνώντες, μεταμφιεσμένοι σε "σωτήρες του έθνους", ωραιοποιούν συστηματικά με ψεύτικες ελπίδες και αόριστες υποσχέσεις που θα τους επιτρέψουν να επιβιώσουν από τον προσεχή Μάιο με... λίγο τριφύλλι.
Ο χαράκτης Χριστόφορος Κατσαδιώτης προβάλλει στην τελευταία του έκθεση στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη την ανοίκεια κατάσταση που σήμερα βιώνουμε. Την αφηγείται με τη συμβολική, σκληρή γλώσσα των αυθεντικών παραμυθιών προτού αυτά λειανθούν από τους αδελφούς Γκριμ. Σε σκηνές σύντομες και περιεκτικές, όπως στα κόμικς, χωρίς λόγια. Αφαιρώντας κάθε περιττό στοιχείο από τον πλαστικό χώρο, συρράβοντας τις λεπτομέρειες που φωτίζουν το περιεχόμενο. Δένοντας έτσι σε χειροποίητες δημιουργίες το ράψιμο με τη χαρακτική. Γράφει με τα αιχμηρά εργαλεία της τέχνης του τα αιχμηρά περιγράμματα των συντελεστών του. Πυκνώνει την υποβόσκουσα βία σε μια κίνηση όπως στα διαδραματιζόμενα σε μαύρο φόντο τιτλοφορούμενα κυνικά «Παιγνίδια της Νύχτας». Με το επηρμένο γατόμορφο ξυλοπόδαρο αρσενικό να φέρει το φονικό εργαλείο της εξουσίας του πάνω στο απελπισμένο πρόσωπο του ξυλοπόδαρου θηλυκού, του εφοδιασμένου με ένα κουταλάκι. Ενώ μια τρυφερή χελωνίτσα παρακολουθεί έκπληκτη κι ένα κορίτσι κραυγάζει.
Αποτυπώνει με μαύρο χιούμορ μια κοινωνία που έχει χάσει τις σταθερές της. Τοποθετεί ανάμεσα στις οξείες γωνίες ενός πλαισίου το παραμορφωμένο σε έναν αμφίσημο, σαρκαστικό κι αμήχανο συνάμα μορφασμό πρόσωπο μαζί σε μια αρχαία, τραγική προσωπίδα κι έναν έφιππο άγιο να καλπάζει στο πλάι του. Που «ατενίζει το μέλλον» με τα μάτια του καλυμμένα από γυαλιά που θυμίζουν πυξίδες, στραμμένο προς τη λευκή, αφημένη κενή επιφάνεια. Με εξαίρεση την αθέατη σ' αυτό μία της άκρη, την καλυμμένη με γραμμικά αποτυπωμένα παιδάκια, στριμωγμένα όπως σε μια αυλή σχολείου. Μεταποιεί έτσι την πρώτη του ύλη από την πραγματικότητα με την αισθητική του ανοίκειου, που γεννήθηκε στις ταραγμένες περιόδους του 20ού αιώνα, σε μικρές ιστορίες της μεγάλης ιστορίας του παραλόγου.
Info
Χριστόφορος Κατσαδιώτης, «Μεταποίηση»
Γκαλερί Ζουμπουλάκη, πλατεία Κολωνακίου 20.
Διάρκεια έκθεσης: 13 Ιανουαρίου-5 Φεβρουαρίου 2022.
Ωρες λειτουργίας: Τρ./Πεμ./Παρ.: 11 π.μ.-8 μ.μ., Τετ./Σαβ. 11 π.μ.-3 μ.μ.
