Έχουμε χάσει την προσωπική επαφή. Εγκλωβισμένοι στα σπίτια που γίνανε κελιά μέσα στον φόβο του θανάτου που σκόρπισε ο κορωνοϊός ή οι πλημμύρες που τις ακολούθησαν, με την κινούσα χείρα της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη. Που δεν θέλησε να αντιμετωπίσει τα οποιαδήποτε προβλήματα της πανδημίας ή της οικολογικής κρίσης στην Αττική, την Εύβοια, την Ηλεία που ενέτειναν οι πυρκαγιές του Αυγούστου με το γνωστό σύνθημα «Μείνετε στα σπίτια σας!».
Προσπαθούμε να κρατήσουμε ζωντανή την επικοινωνία με τα σταθερά τηλέφωνα κάποιοι λίγοι, και οι πολλοί, μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Συναντούμε τους φίλους και γνωστούς φορώντας μάσκες και αποφεύγοντας την αγκαλιά, το χάδι, το φιλί. Με τις ΜΕΘ και πάλι αποψιλωμένες από ειδικούς. Τους ειδικούς κατάκοπους, τους «αρίστους» να επικροτούν τις παρελάσεις για το «Όχι» του δικτάτορα Μεταξά και όχι για την απελευθέρωση της χώρας από τους ναζί και τις θρησκευτικές γιορτές στη Θεσσαλονίκη, που πέρσι την ίδια εποχή τη μετέτρεψαν σε Μπέργκαμο των Βαλκανίων. Με τον δημόσιο χώρο, ακόμα και τα λιγοστά άλση της Αττικής, να καταστρατηγείται μεθοδικά και να παραδίδεται όπως καθετί που θεωρείται δημόσιο σε αρπακτικά όρνεα που αποκαλούνται επενδυτές και αφήνουν ανυπεράσπιστη τη χώρα απέναντι στα ακραία καιρικά φαινόμενα που θα γίνουν κανονικά.
Η εικαστικός Αγγελική Λόη προβάλλει την τελευταία της δουλειά σε έναν χώρο κατεξοχήν δημόσιο. Στις βιτρίνες της Παροδίου Στοάς του ΕΚΠΑ, στο Μοναστηράκι. Δείχνει τον κόσμο που χάνει και τον κόσμο που βλέπει, συναισθάνεται και οραματίζεται, μέσα στα λοκντάουν, με φτωχά, καθημερινά υλικά που μεταλλάσσονται στα σημαινόμενα τής καλλιτεχνικής της πράξης. Προβάλλει την πόλη που ατένιζε από ψηλά ως μια «γυψωμένη, ακίνητη» πόλη που μας παραπέμπει αναπόφευκτα σε άλλες, σκοτεινές εποχές. Συρράβει με φίλτρα του καφέ, των καφέ που απετέλεσαν το ζωντανό κύτταρο των πόλεων, ένα γιγαντιαίο ερπετό που απλώνεται πάνω στο πατάρι της αριστερής βιτρίνας και διαδηλώνει τη δύναμη της κοινής μας καταγωγής και συλλογικής μας δράσης. «Ραμμένοι είμαστε. Τελεία και παύλα», καθώς γράφει η ίδια. Και βγαίνουμε όλοι από την ίδια μήτρα, το χωνί που τα αδειάζει. Όσο κι αν κάποιοι δημοκόποι πολιτευτές προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο.
Συνθέτει με πέτρες μαζεμένες από την ακροθαλασσιά μια ξερολιθιά κρεμώντας πάνω της μια πέτρα σαν άγκυρα που αναζητά στον τίτλο της «Να μ’ αγαπήσεις μπορείς;».
Info
Αγγελική Λόη, «Can you love me?»
Ατομική έκθεση σε επιμέλεια Κων/νου Μπάσιου.
Παρόδιος Στοά του ΕΚΠΑ, Αιόλου 42-44, Κολοκοτρώνη και Βασιλικής.
Διάρκεια έκθεσης: 15 Οκτωβρίου - 15 Δεκεμβρίου 2021
