Μια γυναίκα παρατηρεί τους γείτονές της από το μπαλκόνι της και ό,τι μαθαίνουμε για εκείνη είναι μέσα από τα λόγια των άλλων, καθώς η ίδια, που είναι το βασικό θέμα συζήτησης, δεν ακούγεται ποτέ. Η υποκειμενική άποψη των γειτόνων περιλαμβάνει προκαταλήψεις και ακρότητες με αποτέλεσμα να αποκαλύπτει και στοιχεία του χαρακτήρα τους". Μ’ αυτά τα λόγια ο σκηνοθέτης Άρης Καπλανίδης συστήνει, μιλώντας στην ΑΥΓΗ, τη βραβευμένη animation ταινία του "Από το μπαλκόνι", που τιμήθηκε στο πρόσφατο Φεστιβάλ της Δράμας και στο AnimaSyros. Ξεχωρίζοντας μάλιστα μια σκηνή της ταινίας, μιλά για τον Κοσμά, που κάθεται στο μπαλκόνι του και από τα καλώδια του μαγαζιού του που έχει κλείσει αφαιρεί το πλαστικό για να κρατήσει τον χαλκό που θα πουλήσει. Βρίζει την τύχη του νιώθοντας το βλέμμα της γειτόνισσας στην πλάτη του, η οποία, όταν ο Κοσμάς τραυματίζεται στο χέρι του που αιμορραγεί, του πετά από το μπαλκόνι της μια γάζα!
Λάτρης του σινεμά του Σταύρου Τσιώλη, που "έκανε ταινίες με ανθρώπους σαν αυτούς που ξέρουμε, δημιουργώντας κινηματογραφικά ενδιαφέροντες χαρακτήρες", ο Ά. Καπλανίδης εξηγεί ότι οι ιστορίες που θέλει να αφηγηθεί είναι "επιστροφές στον καθημερινό τρόπο ομιλίας, με τους πλεονασμούς, τα λάθη του, τις υπερβολές του, που δημιουργεί εικόνες, ρυθμό και ερμηνεία, κάτι σημαντικότερο από την πλοκή και τους χαρακτήρες" όπως λέει.
Για "μια εξαιρετικά ευφυή ματιά στη ζωή ενός αθηναϊκού προαστίου, με έντονο ρυθμό, αιχμηρούς διαλόγους και χαρακτήρες από την αληθινή ζωή" έκανε λόγο η Κριτική Επιτροπή της Δράμας στο σκεπτικό της.
Ο νεαρός σκηνοθέτης ομολογεί ότι από πολύ μικρός ήθελε να ασχοληθεί με το animation. "Πολύ πριν σκεφτώ να ασχοληθώ με τη σκηνοθεσία, ήθελα να κάνω κινούμενα σχέδια" σημειώνει, σχολιάζοντας πως "υπάρχει μια ευθεία γραμμή που ενώνει τον Αριστοφάνη με τη σύγχρονη Ελλάδα και κάπου μέσα εκεί υπάρχει ο Τσιφόρος. Στην πορεία μπορείς να συναντήσεις τον Περάκη και ίσως τη Δήμητρα Παπαδοπούλου με τους ‘Απαράδεκτους’"!
Ο ίδιος αγαπά περισσότερο, όπως λέει, "τα animation της Warner, τα κλασικά της δεκαετίας του ’40 και του ’50, κυρίως για το timing. Μελετούσα τους χρόνους και τον ρυθμό προσπαθώντας να τα μιμούμαι και στη συνέχεια κάναμε πλάκα με τους φίλους μου στο σχολείο. Ωστόσο, βασικό κίνητρο στάθηκε η προβολή στον 902 των ρωσικών ταινιών κινουμένων σχεδίων της ελληνικής μυθολογίας. Είχα πάθει μεγάλη πλάκα με τον Περσέα και τον Μινώταυρο. Αυτά στάθηκαν αφορμή να θέλω να κάνω κι εγώ τα κινούμενα σχέδια να ζωντανεύουν"!
Παρακολουθεί μαθήματα Γραφιστικής για επαγγελματική αποκατάσταση, έτσι ώστε να μπορεί να σκηνοθετεί, όπως λέει, αλλά αρχικά εγκαταλείπει το animation "ως κάτι πολύ δύσκολο και αδύνατο να γίνει με τα μέσα που υπήρχαν στην Ελλάδα". Η συνάντησή του με τον σκηνοθέτη Μιχάλη Παπανικολάου υπήρξε καθοριστική, καθώς διέγνωσε το ενδιαφέρον και το ταλέντο του και τον βοήθησε στην πρώτη του μικρού μήκους με τον τίτλο «Τσόντα», η οποία και του άνοιξε τον δρόμο για υποτροφία ενός έτους στη Σχολή Σκηνοθεσίας Σταυράκου, που συνεχίστηκε με μερική υποτροφία τον δεύτερο και τρίτο χρόνο.
Πειραματίζεται από κοινού με τον Ηλία Ρουμελιώτη, με τον οποίο συνεργάζεται έως και σήμερα, εξελίσσουν όσα τους ενδιαφέρουν κι ανακαλύπτουν "μια ενδιαφέρουσα φόρμα", που οδηγεί στο "Από το μπαλκόνι". "Έτσι ανοίγει μια ολόκληρη πύλη σε σχέση με το animation και τις δυνατές ελληνικές ιστορίες" λέει και αποκαλύπτει ότι η επόμενη μεγάλου μήκους ταινία animation θα είναι ένα ντοκιμαντέρ που θα βασίζεται στις προσωπικές αφηγήσεις των γυναικών που έζησαν τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922.
