"Προσωπικό μου όνειρο είναι ότι κάποια μέρα θα καταφέρω να βιοπορίζομαι από το σινεμά και κανείς δεν θα θεωρεί ότι είναι ένα χόμπι. Και μάλιστα ένα ακριβό χόμπι. Και δεν θα χρειάζεται να κάνω παράλληλα πολλές άλλες δουλειές και θα επικεντρωθώ σε αυτό που πραγματικά με ενδιαφέρει και θεωρώ ότι μου ταιριάζει και συνάδει με την προσπάθεια που έχω κάνει μέσα στα χρόνια" λέει στην ΑΥΓΗ ο νικητής της Δράμας και βραβευμένος με τον Χρυσό Διόνυσο σκηνοθέτης Μανώλης Μαυρής για την ταινία του «Brutalia, εργάσιμες μέρες».
Ταινία που ήδη έχει καταφέρει να διακριθεί στην Εβδομάδα Κριτικών του Φεστιβάλ των Καννών για την καλύτερη μικρού μήκους ταινία με το βραβείο του Canal+.
"Για εμένα, σε μια ταινία, το επίπεδο το οποίο αξίζει είναι το πρώτο, το πιο εσωστρεφές, όπου δημιουργείς την ιδέα, είναι ένας κόσμος μαγικός και, μετά από αρκετές θεματικές, έχω κατασκευάσει μια μεθοδολογία, μια σκαλέτα που ακολουθώ, η οποία κάθε φορά μου φαίνεται συναρπαστική. Και επειδή στις ταινίες που κρατάνε πολύ μέχρι να υλοποιηθούν, όταν κοιτάς πίσω τον χρόνο, μπορείς να τον οριοθετήσεις με κεφάλαια που αντιστοιχούν σε αυτές, κάτι που έχει ενδιαφέρον. Οι ταινίες είναι πανεπιστήμια" ομολογεί.
Δημιουργός των ήδη βραβευμένων «Maneki Neko» και «Blue Train», ο Μ. Μαυρής θυμίζει πώς προέκυψε η ιδέα του «Brutalia, εργάσιμες μέρες».
"Η ιδέα προέκυψε από τη στρατιωτική θητεία, εμπειρία που με στιγμάτισε, μου φάνηκε τρομακτικά ενδιαφέρουσα, καθώς αντιλήφθηκα πολλά πράγματα για την κοινωνία. Εκεί μπόρεσα να απεμπλακώ κι εγώ από τη ζωή μου, που είχε συγκεκριμένα όρια σε σχέση με ποιους συναναστρέφομαι, και βρέθηκα σε ένα καινούργιο σύμπαν που μου φάνηκε τρομακτικά ενδιαφέρον και με απασχόλησε κυρίως αφού τελείωσε.
Πώς δηλαδή θα μπορέσω να μιλήσω γι' αυτό, για ένα σύνολο ανθρώπων που βρίσκεται περιορισμένο σε έναν συγκεκριμένο χώρο, καθώς με ενδιέφερε να μιλήσω για την πειθαρχία και την ειδική συνθήκη σε μια κοινότητα, ένα σύστημα που βρίσκεται σε απουσία πολέμου, οπότε ποια η χρησιμότητά του από τη στιγμή που δεν έχει μια πρακτική λειτουργία; Αλλά και πολλά διαφορετικά θέματα που προέκυψαν και τα οποία δεν ήθελα να τα μεταθέσω.
Το βασικό θέμα ήταν σχετικά επίκαιρο, αφού πολιτικά τα πράγματα είναι πολύ τεταμένα σε διεθνές επίπεδο και όλοι μας νιώθουμε ότι έρχεται μια μεγάλη αλλαγή μάλλον προς το κακό, η οποία με έκανε να θέλω να απεμπλακώ από ένα σινεμά που ήταν πολύ πιο προσωπικό και να προχωρήσω σε κάτι που ήταν πιο πολιτικό και που αφορούσε περισσότερους ανθρώπους. Να μιλήσω δηλαδή για κάτι πιο μεγάλο.
Έτσι, θέλοντας να βρω το θέμα ή το πλαίσιο στο οποίο η ταινία θα μπορεί να πάρει μέρος, στράφηκα προς τη φύση και προέκυψε η ιδέα με τις μέλισσες σαν επίπεδο έρευνας. Κατάλαβα ότι ήθελα να κάνω μια ταινία η οποία να είναι μια μεταφορά του κόσμου του μελισσιού σε ανθρώπινα μέτρα. Η έρευνα μέσα στη διάρκεια ενός χρόνου απέφερε πολλά ευρήματα, που, μεταφερόμενα σε ανθρώπινα μέτρα, δημιουργούσαν εξαιρετικά ενδιαφέρουσες συνθήκες" σχολιάζει.
Ο σκηνοθέτης θέλησε να αφηγηθεί την αλληγορική ιστορία μιας μητριαρχικής κοινότητας, με την πειθαρχία και τους κανόνες της, έτσι όπως αυτή προκύπτει από την παρατήρηση της κοινωνίας των μελισσών.
"Ήταν μια ταινία στην οποία αποφάσισα να μην συμβιβαστώ, γι' αυτό και πήρε πολύ καιρό. Χρειαζόταν και πολύ μεγάλη εμπειρία από την πλευρά της παραγωγής και αρκετές χρηματοδοτήσεις. Με βοήθησε πολύ η μελέτη και η ζωγραφική που έκανα για κάθε πλάνο" εκμυστηρεύεται.
"Το θέμα με ενδιέφερε πάρα πολύ και γι' αυτό, αν και πήρε πάρα πολλά χρόνια μέχρι να υλοποιηθεί, δεν το άφησα, δεν το παράτησα. Για εμένα είναι πολύ σημαντική η θεματική των ταινιών που αποφασίζω και επιλέγω να ασχοληθώ, επειδή πάντα είναι σύνθετες και σχετικά μεγαλεπήβολες, φροντίζω και προσέχω να με ενδιαφέρει το θέμα πυρηνικά, ώστε να ξέρω ότι δεν θα το εγκαταλείψω στην πορεία".
