Ο Όμηρος Πουλάκης πρωταγωνιστεί στη νέα ταινία του Γιώργου Γεωργόπουλου με τον ιδιαίτερο τίτλο «Δεν θέλω να γίνω δυσάρεστος, αλλά πρέπει να μιλήσουμε για κάτι πολύ σοβαρό», που από σήμερα κυκλοφορεί στις κινηματογραφικές αίθουσες. Μας αποκάλυψε ότι ο τίτλος της ταινίας είναι μια παιχνιδιάρικη αναφορά στη φράση που χρησιμοποιεί διαρκώς ο ήρωας που υποδύεται όταν συναντά τις πρώην ερωμένες του για να τους αποκαλύψει ότι τους έχει μεταδώσει έναν θανατηφόρο ιό. Όμως μια κουβέντα με τον Όμηρο Πουλάκη δεν μπορεί παρά να διαπερνά σχεδόν όλη την επικαιρότητα.
Η ταινία μοιάζει πιο επίκαιρη από ποτέ. Πότε γράφτηκε;
Η ταινία ξεκίνησε το 2015 με κάποιες πρόβες, εξαιτίας όμως πολλών δυσκολιών αφέθηκε για λίγο και την ξαναπιάσαμε το 2017 με γυρίσματα σε δύο φάσεις, το καλοκαίρι και το φθινόπωρο. Είναι η δεύτερη ταινία του Γιώργου Γεωργόπουλου, με τον οποίο δουλέψαμε μαζί και στην πρώτη του ταινία, το «Tungsten». Κάθε φορά που δουλεύω με τον Γιώργο νιώθω μια βαθιά χαρά και εμπιστοσύνη.
Ποιος είναι λοιπόν ο Άρης που υποδύεσαι στην ταινία;
Ο Άρης εμπεριέχει τη σύγκρουση ηθικών συστημάτων και αξιών. Είναι ένας άνθρωπος που υπάρχει σε ένα εργασιακό περιβάλλον το οποίο χαρακτηρίζεται από τον ανταγωνισμό και την αλληλοεξόντωση ως μια αυτονόητη και σχεδόν θεμιτή συνθήκη. Ο κάθε salesman σ’ αυτή την εταιρεία ό,τι καταφέρνει να πουλήσει είναι ένα ατομικό παράσημο που του πιστώνεται κι αν δεν το πετύχει το χρεώνεται. Είναι ένας άνθρωπος που τον βλέπουμε στην αρχή να μην συνδέεται με τις γυναίκες με τις οποίες ερωτοτροπεί. Με αφορμή όμως την επέλαση του ιού παρακολουθούμε το ταξίδι του, που τον πάει πίσω στο παρελθόν του.
Γιατί έγινε η επιλογή σεναριακά αυτός ο ιός να χτυπάει μόνο τις γυναίκες;
Αυτό θα έπρεπε να το απαντήσουν καλύτερα ο Γιώργος με τη Μαρία Φακίνου, που έχουν γράψει μαζί και το σενάριο, αλλά κατά τη γνώμη μου ο λόγος είναι για να οξύνει αυτόν τον αρχετυπικό φόβο που έχει ένας άνδρας στο σύγχρονο κοινωνικό περιβάλλον, με την τυπική στενή προβληματική έννοια της κοινωνικής ταυτότητας του άντρα. Υπάρχει ένα πλέγμα ενοχών που έχει να αντιμετωπίσει σε κάθε πιθανό χωρισμό, αυτή η αρρώστια οπτικοποιεί την εσωτερική ενοχή ενός άντρα στο ερωτικό παρελθόν και στο τραύμα που έχει προκαλέσει στις γυναίκες της ζωής του. Έτσι το αντιμετώπισα και εγώ υποκριτικά.
Πολλές αποκαλύψεις και καταγγελίες στον καλλιτεχνικό χώρο που ενίσχυσαν και το δικό μας κίνημα #MeToo. Πώς σχετίζεται η ταινία και τι σου άφησε αυτό το ξέσπασμα;
Η ταινία γράφτηκε πριν από τις αποκαλύψεις του #MeToo, αλλά αυτά τα οποία αποκάλυψε υπάρχουν δεκαετίες πριν. Είναι το αποτέλεσμα μιας πατριαρχικής από τη μία πλευρά, αλλά και αυταρχικής αντίληψης η οποία στρέφεται προς οποιαδήποτε έμφυλη και σεξουαλική ταυτότητα. Είναι το αποτέλεσμα της ενσωμάτωσης τέτοιων στοιχείων στη συγκρότηση εαυτού στις σύγχρονες κοινωνίες και είναι και η κατάχρηση της εξουσίας με όρους στυγνού, στεγνού οφέλους. Φυσικά υπάρχει ένα τεράστιο φάσμα. Είναι η ποινικότητα ή μη κάποιων πράξεων. Όλες είναι φυσικά κατακριτέες, αλλά δεν είναι το ίδιο πράγμα.
Θεωρείς πως αφήνει μια σημαντική παρακαταθήκη;
Ήταν ένα σημαντικό κίνημα, έχει αφήσει ένα αποτύπωμα. Γιατί σηματοδότησε κάτι που συζητάμε εδώ και καιρό. Ότι τα τραύματα πρέπει να μιλιούνται, πρέπει να λέγονται και ο ανθρώπινος λόγος είναι εκεί και γι’ αυτό. Για να εξωτερικεύσει στο φως την πληγή, όπως μια πραγματική πληγή τη βάζουμε στη θάλασσα για να αλατιστεί και να υποχωρήσει. Και παράλληλα λειτουργεί και με όρους συμπίεσης βαθιά προβληματικών, αδιανόητων ποινικών συμπεριφορών, οι οποίες έχουν θρυμματίσει ανθρώπινες ζωές. Είναι σημαντικό να συνεχιστεί, γιατί θα βοηθήσει στον μετασχηματισμό των συνεργατικών, έμφυλων, κοινωνικών και διαπροσωπικών σχέσεων. Το #MeToo εμπεριέχει την αλληλεγγύη και τη συνδεσιμότητα μέσω του βιώματος. Από προσωπικό έτσι καθίσταται δυνητικά συλλογικό.
Κλειστά θέατρα, κινηματογράφοι, πολιτιστικοί χώροι για πάνω από έναν χρόνο. Πώς βίωσες την κυβερνητική διαχείριση του πολιτισμού μέσα στην πανδημία;
Όταν ανακοινώθηκε το πρώτο lockdown, προς τα τέλη Μαρτίου, σε καμία στιγμή μέσα στο διάγγελμα του πρωθυπουργού ο πολιτισμός δεν αναφέρθηκε. Δεν ξέρω αν αυτό ήταν συνειδητό ή ασυνείδητο, πάντως ήταν σίγουρα ενδεικτικό. Αυτή η σιωπή σηματοδοτούσε την αόρατη ύπαρξη του πολιτισμού. Πέρα λοιπόν από μια προχειρότητα από το πρώτο καλοκαίρι, φαινόταν πως ό,τι γινόταν ήταν αποτέλεσμα της κοινωνικής κατακραυγής, δεν τους έβγαινε ανθρώπινα και αυθόρμητα να ασχοληθούν με τον πολιτισμό. Θεωρήθηκε λοιπόν, και για μένα αυτή είναι η πληγή, αυτονόητα περιττός. Αναγνωρίζω βέβαια την ανάγκη περιορισμών, αλλά να σου λένε με κυνικούς όρους ότι είσαι η τελευταία προτεραιότητα και δεν μας νοιάζει είναι διαφορετικό από το να σου πουν ότι είσαι μεν η τελευταία προτεραιότητα της περιόδου, αλλά μας νοιάζει.
Πάντα ο πολιτισμός είχε έναν βαθμό υποφωτισμού, υπό την έννοια ότι στεκόταν στο πολιτικό φόντο. Πολύ συχνά οι πολιτικές δυνάμεις χρησιμοποιούν τον πολιτισμό ως κονκάρδα. Και η κονκάρδα πολλές φορές προβάλλεται πολύ μπροστά, αλλά γίνεται για επιφανειακούς λόγους. Επί της ουσίας είναι υποφωτισμένος ακόμα κι όταν χρησιμοποιείται ως κονκάρδα. Θα έπρεπε να είναι στο προσκήνιο. Ο πολιτισμός δεν είναι κονκάρδα, δεν είναι άυλο πράγμα. Η σχέση με τον πολιτισμό έχει υλικότητα, παράγει υλικότητα και σε οικονομικό επίπεδο, αλλά κυρίως σε επίπεδο διαμόρφωσης του κοινωνικού και πολιτικού γίγνεσθαι και της συλλογικής ταυτότητας. Ο πολιτισμός δεν είναι αφηρημένη έννοια, δεν είναι κάτι που κάνουν κάποιοι τρελοί ή κάποιοι που ασχολούνται με κάτι περιττό.
