Η Λούνα είναι ένα κοριτσάκι ήσυχο, μοναχικό και ντροπαλό. Οι δάσκαλοί της ανησυχούν όταν τη βλέπουν να ονειροπολεί αντί να παίζει. Κι όμως. Η Λούνα, κάθε φορά που βρίσκεται με τη γιαγιά της, μεταμορφώνεται. Γελάει, τραγουδάει, χορεύει και περιμένει την ώρα που η γιαγιά θα πάει για ύπνο... Γιατί τότε η Λούνα «τρυπώνει» στα σχέδια της ταπετσαρίας κι αρχίζει να ταξιδεύει.
Τα μοτίβα της ταπετσαρίας, όλα σε μπλε χρώμα, γίνονται ο καμβάς πάνω στον οποίο στήνει τις δικές της πολύχρωμες ιστορίες. «Τα χρώματα, όπως και τα φτερά, ακολουθούν τη μεταβολή των συναισθημάτων» σύμφωνα με τον Πικάσο. Κι αυτό ακριβώς κάνει η μικρούλα. «Δραπετεύει» στον δικό της ονειρικό κόσμο. Σε έναν κόσμο που το μπλε χρώμα (της ηρεμίας, της αρμονίας, της σταθερότητας, της λογικής) φωτίζεται από σχέδια κόκκινα - στο χρώμα, δηλαδή, της έμπνευσης, του πάθους, της δράσης, της θέλησης για ζωή. Εξάλλου, σύμφωνα με τον ψυχαναλυτή Ernest Schachtel, το χρώμα είναι συναίσθημα, είναι ζωή.
Τα βιβλία με εικόνες, καθώς εύκολα μπορούν να «διαβαστούν» από τα παιδιά, επιδρούν ευεργετικά στη συναισθηματική, πνευματική και ψυχική συγκρότησή τους. Έτσι η Magdalena Guirao Jullien και η Christine Davenier δημιουργούν μια ιστορία για το πώς, όταν η τέχνη συνυφαίνεται με τη φαντασία, οδηγεί σε κόσμους μαγικούς. Γιατί η Λούνα αναδημιουργεί τον κόσμο με τα μάτια της ψυχής.
Κυρίαρχο πρόσωπο στη ζωή τής ηρωίδας, η γιαγιά της. Μια γιαγιά - παιδί, που μαζί «κάθονται στην κούνια, τρώνε μπισκότα και κοιτάζουν τον ουρανό». Που της μαθαίνει να βλέπει τον κόσμο με άλλα μάτια: «Το βλέπεις αυτό το σύννεφο, πριγκίπισσά μου; Μοιάζει με έναν μικρό σκύλο που κάνει βαρκάδα...».
Από το κείμενο απουσιάζει οποιαδήποτε αναφορά στους γονείς της μικρής. Ίσως γιατί, όπως πολλοί σημερινοί γονείς, είναι απόντες από τη ζωή και τις βαθύτερες ανάγκες των παιδιών, παγιδευμένοι στις απαιτήσεις της καθημερινότητας. Αλλά και οι δάσκαλοι της Λούνας στο πρόσωπό της βλέπουν μόνο ένα παιδί με πρόβλημα. Ίσως γιατί και το σύγχρονο γνωσιοκεντρικό σχολείο, που, ενώ θα έπρεπε να πρωτοστατεί στην καλλιέργεια της φαντασίας και της δημιουργικότητας, τις ψαλιδίζει ως μη χρηστικές ή αναγκαίες για τη μετέπειτα ζωή των παιδιών.
Αξιοποιώντας όλη την παλέτα των χρωμάτων, από τα παστέλ έως το έντονο πράσινο και κόκκινο, η εικονογράφος εμπλέκει κάθε μικρό αναγνώστη στο παιχνίδι τής φαντασίας. Γραμμές, χρώματα και σχήματα αποπνέουν γαλήνη, ηρεμία, χαρά. Αλλά και το κείμενο, σε μια εξαιρετική μετάφραση από την Εύη Γεροκώστα, συνδέεται αρμονικά με την εικόνα επεκτείνοντας και συμπληρώνοντάς τη νοηματικά.
Με τις μπλε πινελιές να υπάρχουν σε κάθε σελίδα, κάποιος μυημένος ενήλικας αναγνώστης θα μπορούσε να σκεφτεί την Μπλε Περίοδο στο έργο του Πικάσο, τη συνδεδεμένη με τη μοναξιά, την ασχήμια και την κατάθλιψή του. Οι δημιουργοί τής Λούνας μάς δείχνουν, όμως, ότι την ομορφιά, ακόμα κι αν δεν μπορούμε να τη δούμε, μπορούμε να τη δημιουργήσουμε με τη φαντασία. Αρκεί να το σκάσουμε από την πεζή πραγματικότητα που διαμορφώνει το βλέμμα με το οποίο αντικρίζουμε τον κόσμο γύρω μας.
Info
Magdalena Guirao Jullien, «Η Λούνα και το γαλάζιο δωμάτιο»
Εικονογράφηση: Christine Davenier
Μετάφραση: Εύη Γεροκώστα
Ηλικία: 5+
Εκδόσεις: Επόμενος Σταθμός
Σελ.: 36
Τιμή: 13 ευρώ
