Ζούμε τη ζωή μας μέσα σε γεγονότα «απελευθερωμένα από την τάξη του χρόνου». Όπου, εν μέσω του εγκλεισμού της πανδημίας, δυσκολευόμαστε να θέσουμε τα σημάδια που θέτουν τα όρια στο περιορισμένο οικείο πεδίο των κινήσεων και των μετακινήσεών μας αλλά και στις στιγμές της προσωπικής μας ιστορίας. Διαβαίνουμε τις ίδιες πάντα διαδρομές, από το υπνοδωμάτιο, το μπάνιο και την κουζίνα στο γραφείο και το καθιστικό – τραπεζαρία και τανάπαλιν, καθημερινά.
Όταν αντικρίζουμε στον μικρό καθρέφτη πάνω από τον νιπτήρα και στον μεγάλο καθρέφτη της ντουλάπας τη μορφή μας μόνη, χωρίς τα πρόσωπα των φίλων μας, των συγγενών μας, που θα μπορούσαν να την εμπλουτίσουν με τα δικά τους χαρακτηριστικά, τις χειρονομίες και τους μορφασμούς τους, ακούμε μέσα στον συνεχώς αυξομειούμενο, πάντα υψηλό, αριθμό των νεκρών και των διασωληνωμένων τις ίδιες και απαράλλακτες εξαγγελίες του πρωθυπουργού τής χώρας για την εγκατάσταση νέων ΜΕΘ που παραμένουν, σαν «αδειανά πουκάμισα», κενές των υγειονομικών, των ανθρώπων που θα μπορούσαν να σώσουν τις ζωές μας. Ακυρώνουμε καθημερινά τις ελπίδες μας για μια έξοδο από το αδιέξοδο στα δελτία ειδήσεων.
Ματαιώνεται, σαν μια ανύπαρχτη Ελένη, η πολύμηνη προσπάθειά μας για περιορισμό της εξάπλωσης του ιού, αποκαλύπτεται καθημερινά ο «εμπαιγμός» τής θυσίας μας. Προσπαθούμε αναγκαστικά να ξαναβρούμε τον μίτο που θα μας ξανασυνδέσει με το απτό και το πραγματικό ακόμα και με πρακτικές που θεωρούσαμε μέχρι πρότινος ξεχασμένες, όπως το κέντημα των γιαγιάδων και των προγιαγιάδων μας.
Αυτόν που κεντρίζει μέσα στα έργα που εκθέτει τις ημέρες αυτές στην Gallery 7 η εικαστικός Βασιλική Λευκαδίτη. Συνθέσεις εμπνευσμένες από τη μικρών διαστάσεων χαλκογραφία «Αδάμ και Εύα» του αναγεννησιακού καλλιτέχνη Άλμπρεχτ Ντίρερ. Όπου η Λευκαδίτη μονώνει μέσα στις κόκκινες κλωστές της το πρόσωπο της Εύας και το χέρι της που αγγίζει το απαγορευμένο μήλο. Εστιάζει σε μια χειρονομία που μας απελευθερώνει από τη θρησκευτική φιλολογία που περιβάλλει τους πρωτόπλαστους. Αλλά και αναδεικνύει την άβυσσο που περιβάλλει τον σύγχρονο άνθρωπο.
Τοπία αφαιρετικά, φτιαγμένα με βελονιές μέσα στα οποία διακρίνεται μια στιβαρή, γυναικεία μορφή της υπαίθρου. Έργα που μιλούν μέσα από το άλικο των χρωμάτων τους και τη διεισδυτική αποτύπωση των μορφών τους «για το μεγαλείο της αληθινής τέχνης... «Που είναι», καθώς έλεγε ο Προυστ, «να ξαναβρούμε, να ξανακερδίσουμε, να μας κάνει να γνωρίσουμε αυτή την πραγματικότητα μακριά από την οποία ζούμε».
Info: Βασιλική Λευκαδίτη, «Κεντρίζοντας με το άλικο 1985-3995». Επιμέλεια: Έφη Μιχάλαρου. Gallery 7, Σόλωνος 20 και Βουκουρεστίου Διάρκεια έκθεσης: 20 Απριλίου - 15 Μαΐου 2021. Ώρες λειτουργίας: Τρ., Πεμ., Παρ.: 12 μ. - 7 μ.μ., Τετ., Σαβ.: 11 π.μ. - 3 μ.μ.
