«Στα σκοτεινά πηγαίνουμε στα σκοτεινά προχωρούμε» έγραφε ο ποιητής Γιώργος Σεφέρης «Στον τελευταίο σταθμό», την 5η Οκτωβρίου του 1944. Λίγο πριν την αποχώρηση των ναζί κατακτητών και τον επαναπατρισμό των εξόριστων στο Κάιρο ελληνικών διπλωματικών υπηρεσιών όπου αυτός εργαζόταν. Δηλώνοντας με έναν τρόπο προφητικό την αγωνία του για το μέλλον των ανθρώπων που αγωνίστηκαν ενάντια στη σκοταδιστική φρίκη των στρατευμάτων του Χίτλερ. Μια φρίκη που «δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή γιατί είναι αμίλητη και προχωράει. Στάζει τη μέρα στάζει στον ύπνο μνησιπήμων πόνος».
Μια φρίκη που βιώνουνε σήμερα, κάτω από διαφορετικές συνθήκες, οι καθημερινοί ήρωες αυτής της χώρας μέσα στον πόνο της συμφοράς, των ανθρώπων «που κατάντησαν πραμάτεια» στο έλεος των ολίγων, αυτάρεσκων και απόλυτων αρχηγίσκων που διαχειρίζονται τις ζωές τους με αμφιλεγόμενα σελφ τεστ και αναπνευστήρες εκτός ΜΕΘ, με ένα εξουθενωμένο ΕΣΥ και μια κοινωνία που ζει ξανά μια συνολική ανθρωπιστική κρίση. Που δρουν τις μεγάλες βραδινές ώρες, στα σκοτεινά, με μοναδικό στόχο τον εύκολο πλουτισμό, τον δικό τους και των ημετέρων τους και των μεγάλων συμφερόντων που εκπροσωπούν. Που καθιερώνουν με υπουργικές αποφάσεις και νομοσχέδια έναν νέο Μεσαίωνα στην εργασία και στην ασφάλιση, στην Παιδεία, ακόμα και σε δημόσιες δομές εξαρτημένων ατόμων όπως το ΚΕΘΕΑ. Όπου καταργήθηκε το αυτοδιοίκητο και το άμισθο διοικητικό συμβούλιο μόλις ανέλαβαν την εξουσία και τώρα επιχειρούν να παραδώσουν και την περιουσία του αλλά και τους θεραπευόμενους σε εταιρείες ιδιωτών και ΜΚΟ.
Καθημερινοί ήρωες που προχωρούν στα σκοτεινά μιας σκοταδιστικής πολιτείας και η ζωή τους καταμετρείται στατιστικά, λες και δεν έχει καμιά αξία. Που αναζητούν στα μύχια της ύπαρξής τους τις λάμψεις που θα τη φωτίσουν και θα τη διαφωτίσουν.
Οι ξυλογραφίες του Μιλτιάδη Πεταλά που εκτίθενται στην Zivasart gallery, στο Μαρούσι, με τον τίτλο «Αυτόφωτα», φανερώνουν με έναν τρόπο έμμεσο αυτήν την οδυνηρή προσπάθεια. Ρομαντικά αποτυπωμένα δένδρα που δηλώνουν συμβολικά μέσα από τη μοναχική παρουσίασή τους την παρούσα κατάσταση της ολοκληρωτικής καταστροφής και της μόνωσής μας. Κρίνοι που υψώνονται μέσα από χέρια αδρά, περιβεβλημένα στον καρπό τους από τυλιγμένους όφεις σε μια χειρονομία προσευχής και σε μια απεγνωσμένη έκφραση απελευθέρωσής τους. Πρόσωπα με απτά, τρυφερά, στρογγυλεμένα χαρακτηριστικά που δίνουν την αίσθηση ότι ξεπροβάλλουν από το περίγραμμα μιας κάσκας όπου ενσωματώνονται διαφορετικά και ανοίκεια στοιχεία που δένουν το πνεύμα με την ύλη.
Μορφές που κινούνται ανάμεσα στο ρεαλιστικά υπαρκτό και στο φανταστικό. Αποκτούν μια διάσταση μεταφυσική με το εκτυφλωτικό φως που διαπνέει τις αυστηρά διατυπωμένες γραμμώσεις του αναγεννησιακού σχεδίου τους στο μαύρο φόντο Ένα φως που μοιάζει να πηγάζει από το εσωτερικό τους. Εκλύεται απρόβλεπτα και αναπότρεπτα. Και τις κρατά ζωντανές.
Info: Μιλτιάδης Πεταλάς, «Αυτόφωτα» Zivasart Gallery, Παντανάσσης 1, Μαρούσι
Ώρες λειτουργίας: καθημερινά 9.00-20.30
Διάρκεια έκθεσης: μέχρι 30 Απριλίου 2021
