Οι ριζοσπαστικοί «εργάτες της τέχνης» υπήρξαν ανέκαθεν οι παρίες κάθε αυταρχικού καθεστώτος. Η σπίλωσή τους στο ευρύ κοινό ήταν εύκολη, μια και δεν εντάσσονταν στο σύνηθες εργατικό δυναμικό. Τα έργα τους αποσύρονταν έτσι εύκολα από τους επίσημους εκθεσιακούς χώρους ως δημιουργήματα μιας φευγαλέας, με έντονα χρώματα «εντύπωσης», «εκφυλισμένα» ή γενικώς επικίνδυνα. Τη θέση τους έπαιρναν πάντα οι ανώδυνοι μιμητές του πραγματικού, αυτοί που θα μπορούσαν να κοσμήσουν τα σαλόνια των ισχυρών, αυτοί που προέβαλλαν τα ιδεώδη τους και τους ίδιους με τοπία ειδυλλιακά, ανθοδέσμες σε βάζα και πιστές απεικονίσεις προσώπων κατά μέτωπον κυρίως ή σε προφίλ. Στην εποχή της πανδημίας του κορωνοϊού, με πρόσημο, πρόσχημα πάντα τη διασφάλιση της δημόσιας υγείας, έκλεισαν τα μουσεία, οι πινακοθήκες, τα βιβλιοπωλεία, οι βιβλιοθήκες.
Στην «Ελλάδα των αρίστων» εκπροσώπων μιας αγοραίας διαχείρισης της κοινωνίας τα μουσεία και οι πινακοθήκες παραμένουν κλειστά, οι γκαλερί ανοιγοκλείνουν σύμφωνα με τους κανόνες του λιανεμπορίου, ο ιστορικός ιστός των πόλεων τίθεται με μια τροπολογία στο έλεος μιας επιτροπής, κυρίως, δημόσιων υπαλλήλων, τα μαθήματα Καλλιτεχνικών καταργούνται με Υπουργική Απόφαση από το ωρολόγιο πρόγραμμα του Λυκείου. Με τη δικαιολογία, πρόφαση της χαμηλής συμμετοχής στα μαθήματα αυτά της επιλογής. Που θυμίζει την κυνική δήλωση της κυρίας Παπαευαγγέλου για το χαμηλό ποσοστό των θανάτων εκτός ΜΕΘ. Η τέχνη και η διδασκαλεία της στα δημόσια σχολεία θεωρείται επικίνδυνη για μια κυβέρνηση που προσπαθεί με κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο να χαλιναγωγήσει τους πολίτες της και να μεταμορφώσει την πλειονότητά τους σε φθηνό εργατικό δυναμικό για τις πολυεθνικές που σταδιακά κατακτούν τη χώρα. Γιατί η τέχνη και η διδασκαλία της καλλιεργούν όχι μόνο την κριτική ικανότητα αλλά και την ενσυναίσθηση του κάθε ανθρώπου για τον διπλανό του και για το περιβάλλον του. Μου έκανε εντύπωση η επισήμανση της εικαστικού και προέδρου του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας Εύας Μελά, στον ρ/σ Στο Κόκκινο, για τον ρόλο που παίζει η γνώση τού σχεδίου στη μόρφωση της αντιληπτικής μας ικανότητας για τον χώρο, «ακόμα και για το πώς παρκάρουμε».
Ο Κορνήλιος Γραμμένος, που έφυγε ξαφνικά από τη ζωή το περασμένο Σάββατο, υπήρξε ένας εικαστικός που πειραματιζόταν σε όλη τη διάρκεια της δημιουργικής του πορείας με την ύλη -το αλουμίνιο, το γαλβανισμένο σίδερο, το ξύλο, το χαρτόνι- και επιχειρούσε να το μεταπλάσει σε μορφές προϊστορικές, πρωτόγονες και σύγχρονες συνάμα. Πλασμένες με απλές οριζόντιες και κάθετες, αιχμηρές και καμπύλες γραμμές. Μορφές που συνομιλούν με το παρελθόν και το παρόν της τέχνης. Δηλώνουν μέσα στην αφαιρετική λιτότητα της διατύπωσής τους την αυστηρότητα της προσήλωσής του στα πιστεύω του για την τέχνη. Αναδίνουν μια παιγνιώδη διάθεση ανατροπής τού καθιερωμένου που πηγάζει μέσα από την ίδια τη ζωή αλλά και μέσα από τις συνεχείς αναζητήσεις του σε διαφορετικά είδη τής τέχνης, της μουσικής, της γλυπτικής, της ζωγραφικής, του κινηματογράφου. Μάσκες, ιππότες, ομοιώματα φτιαγμένα σαν κυκλαδικά ειδώλια κι εκείνοι οι μικροί, μεταλλικοί, ετοιμοπόλεμοι «εξωγήινοι» στην πλατεία της Δεξαμενής που δίνουν την αίσθηση ότι περιμένουν το σύνθημα για την επίθεση, επίκαιροι όσο ποτέ άλλοτε. Που μας δυναστεύουν σήμερα.
Info: Κορνήλιος Γραμμένος, Αίθουσα Τέχνης Έκφραση - Γιάννα Γραμματοπούλου, Βαλαωρίτου 9α, info@ ekfrasi.gr
