Ικανοποίηση από την ψηφιακή επίδοση της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, παρά την τηλεοπτική της απουσία στην πανδημία. Η σημασία τής νέας συμπαραγωγής τού «Ντον Τζιοβάνι» με τη Βασιλική Όπερα της Δανίας και την Όπερα του Γκαίτεμποργκ διευρύνεται από το γεγονός ότι ο πρώτος κύκλος παραστάσεων της αρχικής εκδοχής (χονδρικά χωρίς την πρώτη άρια του Ντον Οττάβιο και τη μεγάλη της Ντόνα Ελβίρα) χτίστηκε στην Αθήνα, όπου και πραγματοποιήθηκαν οι λήψεις της 10ης, 12ης και 15ης Δεκεμβρίου, συμπίλημα των οποίων αποτελεί το διαδικτυακά προσιτό θέαμα, με αφετηρία προβολής τη 14η Φεβρουαρίου και έως τις αρχές Ιουλίου. Ευπρόσδεκτη σε διεθνές πλαίσιο η υψηλή ποιότητα της κινηματογράφησης, που πραγματοποιήθηκε «με οκτακάμερο σύστημα τελευταίας τεχνολογίας και ειδική κινηματογραφική σκηνοθεσία προκειμένου να προσφέρει μια υψηλή εμπειρία θέασης και ακρόασης», όπως και η ενημέρωση ότι «τα σκηνικά και τα κοστούμια... δημιουργήθηκαν εξ ολοκλήρου στα κατασκευαστικά εργαστήρια της Εθνικής Λυρικής Σκηνής».
Η υψηλή αισθητική τους, που επιτυγχάνουν ο Dick Bird ως σκηνογράφος και η Annemarie Woods ως ενδυματολόγος, οι ψυχοδυναμικοί φωτισμοί τής -αρχιτέκτονα- Fabiana Pizzoli και η υποβλητική χρήση προβολών (των Will Duke και Dan Trenchard) συγκρότησαν αποτελεσματική προκάλυψη υδαρούς σκηνοθετικού αφηγήματος (John Fulljames), το οποίο χαρακτηρίζουν κοινότοπες ελευθεριότητες, π.χ. ο δήθεν πόθος βιασμού της Ντόνα Άννα, η καθαίρεση συμβόλων, όπως η μετατροπή του ανδριάντα του Διοικητή σε κατεψυγμένο σφάγιο, και η συσκότιση κοινωνικών διαφορών που βοούν ανάγλυφες στο κείμενο του Daponte. Οι συνθήκες πανσεξουαλικού οργίου στο δωμάτιο 666 ψυχρού ξενοδοχείου στελεχών εργασίας, που συνοδεύουν την ανάκρουση της εισαγωγής, κορυφώνονται στο μοιραίο συμπόσιο της β’ πράξης, που αντιλαμβάνεται ως έδεσμα την ευκαιριακή σαρκική απόλαυση, εισάγοντας έτσι αναπόφευκτα ηθικολογικό πλαίσιο πολύ συμβατικότερο εκείνου που υποτίθεται ότι ο σκηνοθέτης καταγγέλλει.
Μουσικά πάντως η πυρετώδης εκτέλεση αναδεικνύει ένα εντυπωσιακό, αμιγώς ελληνικό «Mozart Ensemble» που έλαμψε υπό την ενεργητική διεύθυνση του Daniel Smith. Επώνυμος χαρακτήρας ο Τάσης Χριστογιαννόπουλος, πραγματικός grand seigneur του ρόλου, κύριος ενός κρίσιμου εύρους μουσικών και υποκριτικών αποχρώσεων για την ψυχολογικά σύνθετη ανάδειξη του διαβόητου γόη. Η συμβιωτική σκηνική συνέργειά του με τον Τάσο Αποστόλου ως Λεπορέλλο, επίσης ικανό διαχειριστή της parola scenica, πυροδότησε διαλεκτικές εκρήξεις αδρεναλίνης με όλους τους εξαίρετους συμπρωταγωνιστές: την ευγενική Ντόνα Άννα της Βασιλικής Καραγιάννη, ενδυναμωμένη στην κρεμώδη χαμηλότερη περιοχή όσο και ανέμελα αποκαλυπτική στην κολορατούρα τού «Non mi dir», τη φωνητικά κυρίαρχη, γοητευτική και ενσυναισθηματική Ντόνα Ελβίρα της Άννας Στυλιανάκη, τη σκηνικά και μουσικά ευλύγιστη Τσερλίνα της Χρύσας Μαλιαμάνη. Παραδειγματική, τέλος, η υπηρέτηση της γραμμής και ο έλεγχος της αναπνοής στο ακανθώδες «Il mio tesoro» από τον Γιάννη Χριστόπουλο, τον πιστευτά έντιμο και ριψοκίνδυνο Ντον Οττάβιο (η εκ μέρους του όμως εγκατάλειψη μιας παράφρονος Ντόνα Άννα, μάλλον σκηνοθετικό φάουλ), επιβλητικός Commendatore ο Πέτρος Μαγουλάς, αψύ και «ελαφρόμυαλο» αγόρι, όπως τον θέλει το κείμενο, ο ασυνήθως ισχυρός Μαζέττο του Νίκου Κοτενίδη. Εύγε σε όλους!
