Η πρόσφατη μνεία σε εκτός συνόρων αναβίωση μελοδραματικής σπανιότητας του Νικόλα Πόρπορα, που φέρει (και) ελληνική υπογραφή, δεν υπήρξε συμπτωματική αλλά εισαγωγική σχολιασμού εκδηλώσεων που διαιωνίζουν, με έδρα την Ελλάδα, τον συνδυασμό της Armonia Atenea με τον μέντορα τής «νέας» εποχής τους Γιώργο Πέτρου. Η αδιάκοπη διαδικτυακή ροή προσφερόμενων συναυλιών ενισχύει την εντύπωση ότι μουσικοί και μαέστρος προετοιμάζουν μεθοδικά ομαδική επέλαση εγχώριων δυνάμεων στον ομφαλό λατρείας του Γκ. Φρ. Χαίντελ, με ενδιάμεση στάση στην ορχηστρική μουσική του.
Ειδικότερα, με βρετανική χορηγία του Linbury Trust, που συνδυάζει την οικονομική ισχύ αλυσίδας σούπερ μάρκετ του λόρδου Sainsbury με τις καλλιτεχνικές ευαισθησίες της συζύγου του, παλαίμαχης μπαλαρίνας Anya Linden, και σε συμπαραγωγή με το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, ο συνδυασμός μαγνητοσκόπησε στις 22 και 23 Οκτωβρίου 2020, στην αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος», την πλήρη ακολουθία των concerti grossi έργ. 3 του Χαίντελ, σε μεταγενέστερη της αρχικής (1734) έκδοσή τους. Το σώμα των έργων αυτών υπήρξε αρχικά εκδοτική πρωτοβουλία συλλογής σκόρπιων νεανικών σελίδων, ορισμένων μάλιστα αμφισβητούμενης αυθεντικότητας, ο κύκλος όμως αναθεωρήθηκε και συμπληρώθηκε με σύμπραξη του ίδιου του Χαίντελ. Σε πείσμα δε της μουσικολογικής δυσπιστίας, λόγω της μορφολογικής και λοιπής ανομοιομορφίας των 6 κοντσέρτων, αισθητής ακόμη και σε όχι ιδιαίτερα παρωχημένη έκδοση (1995) του Μεγάλου Λεξικού Grove, η συνεχής ακρόασή τους εμπεδώνει την πεποίθηση ότι αποτελούν θρίαμβο αχαλίνωτης ρυθμικής, μελωδικής και ενορχηστρωτικής φαντασίας αυτού του νεότερου από τους «αγαπημένους Σάξονες». Και, βέβαια, συνιστούν επιπλέον πειστήριο, όπως και οι πρώτες του όπερες στην Ιταλία, για την απαράλλαχτη προσωπική ποιότητα έμπνευσης και ευρηματικότητάς του. Αυτή τουλάχιστον την εντύπωση ενίσχυσε η δικτυακή προβολή της 24ης Φεβρουαρίου, στην ηχοληψία των έμπειρων Νίκου Εσπιαλίδη και Μπάμπη Μπλαζουδάκη.
Οι σημειώσεις της παρακολούθησής μας επισημαίνουν ενδεικτικά το πυκνής εκφραστικότητας βραχύ λάργκο του 2ου κονσέρτου, αλλά και το εναρκτήριο largo e staccato του 3ου (του μόνου παρεμπιπτόντως που δεν προβλέπει όμποε), με την κομψή μετάβαση στο ακόλουθο αλέγκρο και το αξιομνημόνευτο flauto traverso του Στάθη Καραπάνου. Ευφρόσυνη επισημότητα διατρέχει την διαδοχή δύο αρχικών, μετρημένων κινήσεων του 4ου, που θυμίζουν εισαγωγή σε μεγάλη όπερα, κλίμα που ανέδειξαν οι μουσικοί της Armonia Atenea, ενώ το καταληκτικό πομπώδες μενουέτο παραπέμπει αναπόδραστα στην ανάκρουση των κονσέρτων κατά τους γάμους της πριγκήπισσας Άννας, δευτερότοκης θυγατέρας του βασιλέως Γεωργίου Β’, με τον Γουλιέλμο Δ’ της Οράγγης, στις 14 Μαρτίου 1734, στο βασιλικό παρεκκλήσιο του Αγίου Ιακώβου. Επισημότητα διατρέχει και το εναρκτήριο λάργκο του 5ου κονσέρτου, προσαρμοσμένη όμως εν προκειμένω στην ελάσσονα τονικότητά του, με τα δύο όμποε (Δημήτρης Βάμβας και Στέλλα Νικολαΐδη) να χρωματίζουν αξιομνημόνευτα άλλο ένα βαθυβίωτο αργό μέρος. Κάπως έτσι λοιπόν 53 περίπου λεπτά καθαρής μουσικής κύλησαν χωρίς ίχνος μονοτονίας, αφού, ακόμη και στο διμερές ολιγόλεπτο 6ο, με ευπρόσδεκτη αρωγή από το τσέμπαλο (Πάνος Ηλιόπουλος), δεν έπαυσε στιγμή να αναδεικνύεται η ακατάβλητη γονιμότητα ενός δικαιολογημένα αλαζόνα δημιουργού.
