Το «Το λιμάνι στην ομίχλη» (εκδόσεις Άγρα), σε μετάφραση Αργυρώς Μακάρωφ, είναι από τα πρώτα βιβλία του Ζωρζ Σιμενόν με την παρουσία του πασίγνωστου πλέον επιθεωρητή Μαιγκρέ. Η δωδέκατη ιστορία του ήρωά του, γραμμένη το 1932, εμφορείται από εκείνα τα χαρακτηριστικά που θα αποτελούσαν σήμα κατατεθέν των περιπετειών του: ατμόσφαιρα ήπιου σασπένς, παρατήρηση λεπτομερειών, μισόλογα, αφιλόξενος τόπος, αμφιθυμία συναισθημάτων - μια εξαιρετικά επιτυχημένη «συνταγή», όπως αποδείχθηκε στην πορεία. Σ’ αυτά ας προσθέσουμε ότι εδώ ο Μαιγκρέ είναι στην αρχή της καριέρας του, με φρέσκιες και πρωτότυπες ιδέες. Στην αφήγηση ο επιθεωρητής συνοδεύει τον καπετάνιο Υβ Ζορίς στο μικρό λιμάνι με υδατοφράκτη του Ουιστρεάμ, στη Νορμανδία, και ενώ έχει για πολύ καιρό εξαφανιστεί. Ο τελευταίος πάσχει από αμνησία, καθώς διαπιστώνεται ότι έχει δεχθεί πρόσφατα μια σφαίρα στο κεφάλι, αλλά το τραύμα φαίνεται πως το φρόντισε κάποιος ειδικός. Στο σπίτι του πλέον ο Ζορίς δέχεται τις φροντίδες της νεαρής υπηρέτριάς του Ζυλί, ώσπου τον βρίσκουν δολοφονημένο!
Σε ένα λιμάνι με την ομίχλη πανταχού παρούσα, το ίδιο και τη βροχή, δημιουργούνται πρόσθετες δυσκολίες στην αστυνομική έρευνα. Την ατμόσφαιρα βαραίνουν τα κλειστά στόματα, η διάχυτη σιωπή γύρω από τον νεκρό. Όλοι, από την υπηρέτρια, τους ναυτικούς, όπως ο Νορβηγός και ο Μεγάλος Λουί, ακόμη και ο μεγαλοαστός δήμαρχος Γκρανμαιζόν μένουν νεκρικά βουβοί. Ο Μαιγκρέ, σίγουρος ότι του κρύβουν πράγματα, αρχίζει -με την παροιμιώδη κατανόηση των κινήτρων και της ψυχοσύνθεσης του δράστη- να διακρίνει διάφορα θέματα μέσα στο ασφυκτικό πέπλο της σιωπής, όμως προσωρινά καταλήγει σε αδιέξοδο, καθώς αδυνατεί να διασυνδέσει τους τέσσερις εν δυνάμει ενόχους: «Όσο προχωρούσε τόσο αυτό το σύμπαν της ομίχλης γέμιζε, πλημμύριζε έντονα από μια μυστηριώδη ζωή... Δεν ήταν ακριβώς θλιβερό, ήταν κάτι άλλο, μια ασαφής ανησυχία, ένα άγχος, μια καταπίεση, η αίσθηση ενός άγνωστου κόσμου... Μόνο που γύρω απ’ τον νεκρό όλος ο κόσμος σωπαίνει, όλος ο κόσμος ψεύδεται, σε σημείο που θα νόμιζε κανείς ότι ο καθένας έχει κάτι για να κατηγορήσει τον εαυτό του, ότι όλοι είναι συνένοχοι!».
Εν τω μεταξύ, ομίχλη και υγρασία εμποτίζουν τις σελίδες του ταπεινού λιμανιού ενώ το περιβάλλον γίνεται όλο και πιο εχθρικό απέναντι στον επιθεωρητή, που αργά και συστηματικά, αν και με προσωπικό κόστος, οδεύει προς τη λύση ακόμα ενός στριφνού γρίφου γεμάτου εκπλήξεις. Ώσπου ο κομισάρ βρίσκεται φιμωμένος, δεμένος χειροπόδαρα να ξεροσταλιάζει για ένα ολόκληρο βράδυ στην προβλήτα του λιμανιού. Η πλοκή παίρνει άλλη τροπή και εν μέσω ραγδαίων αποκαλύψεων, στη διάρκεια των οποίων συμβαίνει και δεύτερος φόνος -του δημάρχου-, ο Μαιγκρέ θριαμβεύει.
Να συμπληρώσουμε ότι ο συγγραφέας έγραψε «Το λιμάνι» όντας τότε σε περιοδεία δύο χρόνων με το κότερό του «Οστρογκότ». Γι’ αυτό και, όπως τονίζει η μεταφράστρι Αργυρώ Μακάρωφ, «η ατμόσφαιρα είναι κομβικό σημείο της πλοκής».
Info
«Το λιμάνι στην ομίχλη»
Ζωρζ Σιμενόν
Εκδόσεις Άγρα
Σελ: 272
Τιμή: 13 ευρώ
