Σε πνεύμα ανάδειξης της «συνέχειας των τεχνών», ο τίτλος της βραδιάς της 7ης Δεκεμβρίου από τη Σκάλα του Μιλάνου («A Riveder le stelle») ανέτρεξε επί λέξει στον καταληκτικό στίχο από την «Κόλαση» της «Θείας Κωμωδίας» του Δάντη, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης, το 2021, 700 ετών από τον θάνατό του! Μετά την «κόλαση» της μόλυνσης 46 από τα 95 μέλη της χορωδίας, η αρχικά προβλεπόμενη για το «άνοιγμα» της σαιζόν «Lucia di Lammermoor», με πρωταγωνίστρια τη Lisette Oropesa στον επώνυμο ρόλο, δεν ήταν δυνατόν να αναβιώσει. Η Αμερικανίδα «αοιδός της χρονιάς» (περιοδικό Opera) είχε όμως την ευκαιρία να λαμπρύνει την περίσταση με την καβατίνα της ηρωίδας στην α’ πράξη, σε πλαίσιο tableau vivant, μέθοδος που ακολούθησε σε πολλές περιπτώσεις η δραματουργική ομάδα του σκηνοθέτη, συχνά, αλλά όχι πάντα, με επιτυχία.
Στον άμεσο απόηχο των αμερικανικών εκλογών, το σκηνικό βομβαρδισμένου κυβερνητικού κτηρίου για το εωσφορικό «Πιστεύω» του Ιάγου (o Ισπανός βαρύτονος Carlos Álvarez) διεκδικεί προφητική διάσταση εν όψει της εισβολής στο Καπιτώλιο της ισχυρότερης δημοκρατίας της υφηλίου. Για την άρια του Ζεράρ «Εχθρός της πατρίδας;» από τον «Αντρέα Σενιέ» του Τζορντάνο, η πολιτική αυτοκριτική και η ιδεαλιστική διακήρυξη ενός απότομα προσγειωμένου επαναστάτη, που ερμήνευσε ως βαρύτονος ο (από την παρελθούσα Κυριακή) 80χρονος Plácido Domingo, σημάνθηκε με τον μινιμαλισμό συστοιχίας μικροφώνων δημοσιογραφικής δήλωσης, ενώ για εκείνη της Μανταλένα («Σκότωσαν τη μητέρα μου»), που ερμήνευσε η Βουλγάρα Sonya Yoncheva, ως πλαίσιο αξιοποιήθηκε η εικαστική αναδρομή στον Ντελακρουά. Το βαγόνι όμως που φιλοξένησε τη μεσόφωνο Elīna Garanča ως Έμπολι και τον βαρύτονο Ludovic Tézier ως Ροντρίγκο από τον «Ντον Κάρλο» του Βέρντι εντάσσεται επιεικώς στην κατηγορία του αξιοπερίεργου.
Από τους τενόρους της βραδιάς, η παρουσία του Vittorio Grigolo, ως ερωτύλου Δούκα στον «Ριγκολέτο» (όπως και του προμνησθέντος Ντομίνγκο) αποτέλεσαν ανομολόγητη, αλλά εύγλωττη, δήλωση της Σκάλα και του διευθυντή της Dominique Meyer υπέρ των αποκλεισμένων από άλλα θέατρα καλλιτεχνών στο πλαίσιο της κίνησης «Me too». Ένας άλλος τενόρος, ο Jonas Kaufmann, που είχε αποσυρθεί μετά την επίσημη ανακοίνωση της συμμετοχής του, βρέθηκε άβολα να πρωταγωνιστεί σε συναυλιακή παρουσίαση της «Καβαλλερία Ρουστικάνα» από το Τεάτρο Σαν Κάρλο της Νεαπόλεως, ενώ η εμφάνιση του Roberto Alagna (Τόσκα) και του Piotr Beczała (Κάρμεν) σηματοδοτεί την αθέτηση της υπόσχεσής τους για μη επιστροφή τους στη Σκάλα, μετά την ηχηρή αποδοκιμασία τους στα 2006 και 2013 αντιστοίχως.
Με αδύνατο τον εξαντλητικό ονοματισμό των διάσημων συμμετεχόντων, μνεία οφείλεται και στον Χορό, πεδίο στο οποίο η Σκάλα καταγράφει παράδοση. Ο ακάματος μαέστρος της βραδιάς Riccardo Chailly διαμόρφωσε μιαν ενδιαφέρουσα σουίτα Βέρντι, σε χορογραφία του Manuel Legris, ενώ ο οικιακός γόης «χορευτής αστέρας» Roberto Bolle έστεψε, με την ατμοσφαιρικά φωτισμένη σύγχρονη χορογραφία «Waves», μια παγκόσμιας ακτινοβολίας θητεία. Το οραματικό φινάλε από τον «Γουλιέλμο Τέλλο» του Ροσσίνι ολοκλήρωσε, σε κλίμα ανάτασης και με τον Juan Diego Flórez επί σκηνής, αυτό το παραστατικό unicum στην ιστορία του λυρικού θεάτρου.
