Το Πεδίον του Άρεως είναι ένας χώρος περιπάτου και πρασίνου στο κέντρο της Αθήνας, με ένδοξο παρελθόν και ξεχωριστές μνήμες.
Πήρε το όνομά του από το Campus Martius, έναν δημόσιο χώρο της αρχαίας Ρώμης. Βρίσκεται ανάμεσα στη λεωφόρο Αλεξάνδρας και τις οδούς Μαυρομματαίων, Ευελπίδων, Μουστοξύδη και Μπούσγου και έχει έκταση 277 στρέμματα. Από το 1900, μάλιστα, που χτίστηκε στο ανατολικό άκρο του η Σχολή Ευελπίδων, ολόκληρος ο χώρος ταυτίστηκε με τη στρατιωτική εκπαίδευση. Μέχρι τη δεκαετία του 1920, οπότε η εγκατάσταση των Μικρασιατών προσφύγων άλλαξε τον χάρτη της Αθήνας, ο χώρος θεωρούταν εξοχικός, καθώς βρισκόταν εκτός των ορίων της πόλης. Από τα πρώτα χρόνια της βασιλείας του ΌΘωνα το βασιλικό ζεύγος συνήθιζε να κάνει εκεί τον πρωινό του περίπατο. Από το 1859 όμως, όταν ξέσπασαν στο Πεδίον του Άρεως τα λεγόμενα «Σκιαδικά» (οι ταραχές με πρωταγωνιστές τους φοιτητές), οι βασιλείς έπαψαν να επισκέπτονται τον χώρο.
Το 1934 αποφασίστηκε η διαμόρφωση του Πεδίου του Άρεως σε κοινόχρηστο άλσος των Αθηνών και η διαμόρφωση της λεγόμενης «Λεωφόρου των ηρώων» από τον Δήμο Αθηναίων. Για την τελευταία ο δήμος ανέθεσε στο Σωματείο Ελλήνων Γλυπτών την κατασκευή μαρμάρινων προτομών αγωνιστών της Επανάστασης του 1821. Το αποτέλεσμα της πρωτοβουλίας αυτής ήταν η δημιουργία το 1937 ενός εκτενούς, μοναδικού στην Ελλάδα ηρώου με εμβληματικές μορφές της Επανάστασης.
Οι γλυπτές προτομές είναι έργα γνωστών καλλιτεχνών της εποχής. Στην είσοδο Μαυρομματαίων και Αλεξάνδρας βρίσκεται χάλκινο άγαλμα που παριστάνει έφιππο το βασιλιά της Ελλάδας Κωνσταντίνο Α΄, έργο του Ιταλού αρχιτέκτονα Κωνσταντίνο Βετριάνι και του συμπατριώτη του γλύπτη Φραντσἐσκο Παρίζι. Στην είσοδο της λεωφόρου Αλεξάνδρας δεσπόζει άγαλμα της Αθηνάς. Είναι έργο του γλύπτη Β. Φαληρέα και των αρχιτεκτόνων Φ. και Ε. Κυδωνιάτη (1952). Στον περίβολο του Ιερού Ναού των Ταξιαρχών υπάρχουν μία μαρμάρινη στήλη με προτομή του Περικλή Βαρατάση, μία προτομή του Αλεξάνδρου Πραΐδη, μία μαρμάρινη στήλη του ιερολοχίτη Δημητρίου Σούτσου, καθώς και ένα κενοτάφιο του Αλεξάνδρου Υψηλάντη.
