Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα σπίτι... Έτσι ξεκινά το παραμύθι της Α. Πιπίνη. Μόνο που τούτο το σπίτι δεν είναι συνηθισμένο, γιατί είναι ένα σπίτι με συναισθήματα. Απροσδιόριστος ο τόπος που βρίσκεται. Σαφές όμως, εξαρχής, ότι είναι εγκαταλελειμμένο, καθώς οι ένοικοί του -δύο οικογένειες «με χαρούμενα παιδιά, σοφούς παππούδες, αστείους γονείς και τρελούς θείους»- σκόρπισαν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Και το σπίτι έμεινε μόνο κι έρημο. Σε αυτό το σπίτι, όμως, που μαραζώνει από μοναξιά, έρχεται μια μέρα ένα αγόρι με την οικογένειά του. Κανείς δεν ξέρει ποιοι είναι, ούτε από πού έρχονται (και η συγγραφέας θα αφήσει τους αναγνώστες να πλάσουν το δικό τους παραμύθι για την ιστορία του παιδιού). Εξάλλου, σημασία δεν έχει από πού έρχονται αλλά τι φέρνουν. Και αυτό που φέρνει τούτη η οικογένεια συνιστά και το επιμύθιο του βιβλίου: όλοι μπορούν και αξίζει να έχουν μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή.
Το αγόρι θα ξεκλειδώσει πόρτες, θα στολίσει ξεβαμμένους τοίχους, θα ανοίξει κλειστά παράθυρα. Και οι γονείς θα φροντίσουν με τρυφερότητα το σπίτι, σαν να είναι μικρό παιδί. «Η μαμά μπανιάριζε τα παραθυρόφυλλα και ο μπαμπάς μουρμούριζε λόγια αγάπης στους θάμνους και τα λουλούδια». Κι έτσι όλοι, σπίτι και οικογένεια, ανακτούν το χαμένο συναίσθημα της θαλπωρής. Η αγάπη θα χαρίσει ζωή και ελπίδα.
Στο βιβλίο της Πιπίνη, η εναλλαγή των εποχών γίνεται καλειδοσκόπιο για να παρακολουθήσουμε την εναλλαγή των συναισθημάτων. Γιατί, είπαμε... τούτο το σπίτι είναι σπίτι με συναισθήματα. Και γίνεται το μέσο προβολής, αντίστοιχα, των ανθρώπινων συναισθημάτων: της επιθυμίας για ασφάλεια, της ανάγκης για θαλπωρή, της γαλήνης που φέρνει η μυρωδιά του φαγητού, το νανούρισμα ή ένα παραμύθι. Και, κυρίως, της ελπίδας ότι το μέλλον μπορεί να γίνει πιο όμορφο από το παρελθόν.
Με γλώσσα λιτή αλλά καίρια, στα όρια του ποιητικού λόγου, το κείμενο βρίσκεται σε πλήρη αρμονία με την εξαιρετική εικονογράφηση της Σαμαρτζή. Με την παλέτα της, μεταφέρει με απόλυτη ακρίβεια τη μετάβαση από το μαύρο και το γκρίζο της εγκατάλειψης και της μοναξιάς στη χρωματική έκρηξη της ζωής και της χαράς, στις τελευταίες σελίδες. Εκεί που η αγάπη και η φροντίδα της οικογένειας ζωοδοτούν το σπίτι και εκείνο τους ανταποδίδει τη ζεστασιά και τη δύναμη να ονειρεύονται.
Η Πιπίνη έχει την ικανότητα να βρίσκει ευφάνταστα τεχνάσματα που απογειώνουν το κείμενο. Το παραπεταμένο στη σοφίτα κουτί θα γίνει ο μίτος που θα ενώσει παρελθόν και παρόν. Ως κιβωτός, διαφυλάσσει τις μνήμες των πρώτων ενοίκων. Το περιεχόμενό του, όμως, θα γίνει αφορμή για τη νέα οικογένεια να μετατρέψει το σπίτι σε εστία, με τη βαθύτερη σημασία της λέξης. Αλλά και η μηλιά (σύμβολο Γνώσης και Αθανασίας, από τον Κήπο των Εσπερίδων ώς την Εδέμ), που άντεξε στο πέρασμα του χρόνου, θα «διδάξει» στο αγόρι πως κάποια πράγματα κατακτώνται με σκληρές δοκιμασίες. Και πως η Αγάπη είναι αυτό που χαρίζει την αθανασία, εντέλει.
Το βιβλίο, αν και για παιδιά, απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες. Εξάλλου, διαχρονικά ο άνθρωπος έχει την ανάγκη της παραμυθίας, της παρηγοριάς. Κι αυτό πετυχαίνει το δίδυμο Πιπίνη - Καμπέρη: μας χαρίζουν μια τρυφερή ιστορία, που ο καθένας -ανάλογα με την ηλικία ή τα βιώματά του- μπορεί να προσεγγίσει με άλλη ματιά.
Info
Καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας, άνοιξη, καλοκαίρι...
Αργυρώ Πιπίνη
Εικονογράφηση: Ίρις Σαμαρτζή
Εκδόσεις Πατάκη
Τιμή: 10,50 ευρώ
