Σαφώς και δεν ηττήθηκε η Δημοκρατία με τις αγριότητες των επιτελικών μπατσαλάκηδων του Χρυσοχοΐδη και του Μητσοτάκη, που για μια ακόμη φορά έριξαν «τα άγια τοις κυσί», στην 47η επέτειο του Πολυτεχνείου. Σαφώς και δεν ηττήθηκε η ιστορική μνήμη. Σαφώς και δεν ηττήθηκε η αντίληψη της Αριστεράς (εν συνόλω, γεγονός τεράστιας σημασίας) και για τη δημόσια υγεία και για τη διεκδίκηση θεμελιωδών δικαιωμάτων και ως προς την καταγγελία και ακύρωση μιας χουντικής έμπνευσης οριζόντιας απαγόρευσης, που καταπατά το άρθρο 11 του συντάγματος, το οποίο αφορά το δικαίωμα της συνάθροισης.
Η κυβέρνηση, βέβαια, προσπάθησε να ξεσηκώσει ηθικό πανικό εργαλειοποιώντας τη δημόσια υγεία, με στόχο την έκρηξη του κοινωνικού αυτοματισμού. Πλην όμως είναι τόσο βαριά, σε κόστος ανθρώπινης ζωής, η κυβερνητική πολιτική αισχροκέρδεια επί της πανδημίας, τόσο ασύδοτη η προσπάθεια καταστολής δικαιωμάτων με σκοπό, παντί σθένει, την αρπαγή, ώστε η προσπάθεια έπεσε στο κενό. Τόση υποστήριξη από μίσθαρνα ΜΜΕ, τόση νομική τεκμηρίωση από το ΣτΕ, τόση αστυνομική βαρβαρότητα από 6.000 μπατσαλάκηδες και το αποτέλεσμα; Μηδέν... εις το πηλίκιον.
Η Δεξιά απέδειξε με τον χειρότερο τρόπο (τον μόνο που γνωρίζει καλά) ότι όχι μόνο δεν ήταν απούσα ποτέ από το Πολυτεχνείο, αλλά ήταν πάντοτε παρούσα, ανάλογα με την ιστορική στιγμή και τα περιθώρια που εκείνη έδινε ή νόμιζαν ότι έδινε. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς, από τον Ντερτιλή με το πιστόλι το 1973 μέχρι τον Μπογδάνο ανάμεσα στους βέβηλους κρανοφόρους το 2020. Τι να πρωτοθυμηθεί, από τον Καλτεζά, τον Κουμή, την Κανελλοπούλου μέχρι τη θλιβερή γελοιότητα ενός Μητσοτάκη κατάμονου και αμήχανου, σε βαθμό καταφανέστατης σωματικής αστάθειας, να καταθέτει στεφάνι όχι στο Πολυτεχνείο, αλλά σε κάποιον ετερότοπο χωρίς νόημα και χωρίς σημαίνοντα, δηλαδή αδιανόητο και ασήμαντο.
Α, ναι, δεν υπάρχει αμφιβολία, η Δεξιά ήταν πάντοτε εκεί. Για την ακρίβεια, αν δεν ήταν εκεί, στη χείριστη, στην πιο φονική (ταγματασφαλίτικης συνέχειας) εκδοχή της, δεν θα υπήρχε η σπαρακτική ανάγκη της εξέγερσης και της θυσίας στο Πολυτεχνείο. Η Δεξιά λοιπόν δεν έλλειψε ποτέ! Όλα αυτά τα χρόνια. Να δέρνει, να ορμάει αφηνιασμένη άλλοτε με το κλομπ, άλλοτε με το φονικό πιστόλι, άλλοτε με την κάμερα ή το μικρόφωνο, άλλοτε με τη δικαστική τήβεννο. Η Δεξιά ήταν πάντοτε εκεί: να διαβάλλει, να στρεψοδικεί, να ρημάζει ζωές, να κλέβει συνειδήσεις. Ναι, ήταν πάντοτε εκεί! Σε κάθε Πολυτεχνείο. Να απαγορεύει τη Δημοκρατία ή να την καταργεί πάνω σε σπασμένα κεφάλια, να κουρελιάζει νόμους και ανθρώπους, να φτύνει κάθε έννοια ηθικής νομιμότητας, πολιτικής αξιοπρέπειας, υπερηφάνειας της άποψης, διεκδικητικής λογικής και αισθητικής. Ναι. Η Δεξιά ήταν πάντα εκεί. Το φετινό Πολυτεχνείο δεν θα μπορούσε να είναι η εξαίρεση. Μόνο που φέτος το πράγμα στράβωσε. Είναι τόσο ακραία η κατάσταση, τόσος ο όλεθρος από τις κυβερνητικές ολιγωρίες και την ακραία αρπακτικότητα, ώστε τα Χρυσοχολερικά σωσίτριχα της καταστολής γύρισαν εναντίον της. Και φέτος λοιπόν η Δεξιά δήλωσε (και δήωσε) παρούσα, όμως η Δημοκρατία ήταν ένα βήμα μπροστά.
Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για περιφανή νίκη, αλλά πώς να μιλήσεις για νίκη όταν, όπως δήλωσε ο Νικόλαος Καπράβελος, διευθυντής ΜΕΘ στο «Παπανικολάου», «κάθε μισή ώρα χάνεται ένας άνθρωπος»; Πώς να μιλήσεις για νίκη δηλαδή, όταν, όση ώρα κατέθετε στεφάνι ο Μητσοτάκης, όση ώρα έδερναν οι μπατσαλάκηδες, την ίδια ώρα, φίλοι και συγγενείς μας, πολύτιμοι συμπολίτες μας, έπεφταν νεκροί στον ολέθριο και άχρηστο πόλεμο της επιτελικής ασυδοσίας; Έχουμε, λοιπόν, πολύ θάνατο να προλάβουμε. Το τέρας της συστημικής θανατοπολιτικής πρέπει να ηττηθεί. Υπό μία έννοια, αυτό είναι το Πολυτεχνείο του καιρού μας.
