Δεν μας εκπλήσσει η κατάληξη της περιπέτειας του Ειδικού Προγράμματος του ΥΠΠΟΑ για την Ενίσχυση του Ελληνικού Κινηματογράφου. Ήδη από τις 14.4 είχαμε καταθέσει προβληματισμούς σχετικά με τους κινδύνους που εγκυμονούσε αυτή η πρωτοβουλία του ΥΠΠΟΑ. Αρχικά έδινε την εντύπωση ότι επρόκειτο για ένα θετικό μέτρο, αφού προέβλεπε επιπλέον χρηματοδότηση ταινιών μικρού μήκους και ντοκιμαντέρ. Σε δεύτερη όμως ανάγνωση προέκυπταν εύλογα ερωτήματα σχετικά με τον τρόπο που θα δινόταν η οικονομική αυτή ενίσχυση:
Γιατί χρειαζόταν άλλη επιτροπή -εκτός Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου- που θα έκρινε νέες προτάσεις και δεν προχωρούσε άμεσα το ΕΚΚ στην αξιολόγηση προτάσεων που είχαν ήδη κατατεθεί; Γιατί παρακάμπτονταν οι θεσμικά αρμόδιοι και οι απαιτούμενες διαδικασίες με βάση τον ισχύοντα νόμο του 2010; Ποιος θα είχε τον τελικό αποφασιστικό ρόλο; Ποια διαδικασία θα διασφάλιζε διαφάνεια στη διαχείριση της έκτακτης χρηματοδότησης;
Μήπως στόχος ήταν η απαρχή του «ξηλώματος του πουλόβερ», δηλαδή η αρχή του τέλους του «αυτοδιοίκητου» του ΕΚΚ ή ακόμα και της ίδιας της ύπαρξής του; Πώς και γιατί ανέχονταν το Δ.Σ. του ΕΚΚ και ο πρόεδρός του αυτή την υποβάθμιση του ρόλου τους; Γιατί δεν παραιτούνταν προκειμένου να υπερασπιστούν τον θεσμό του οποίου είχαν αναλάβει τα ηνία; Και να που αυτό έγινε τώρα μετά και τις αποκαλύψεις της «Αυγής»!
Ο κινηματογράφος ως Ιανός έχει δύο πρόσωπα. Ένα βιομηχανικό και ένα καλλιτεχνικό. Το βιομηχανικό το στηρίζει επάξια το ΕΚΟΜΕ, που ιδρύθηκε επί ΣΥΡΙΖΑ από το υπουργείο Ψηφιακής Πολιτικής. Αυτό που βάλλεται διαρκώς είναι το καλλιτεχνικό του πρόσωπο, για τη στήριξη του οποίου αρμόδιος φορέας είναι το ΕΚΚ, που εποπτεύεται από το ΥΠΠΟΑ.
Η υπουργός κατηγόρησε το ΕΚΚ για «παθογένεια και αγκυλώσεις». Όταν όμως ένας θεσμός νοσεί, τον γιατρεύουμε, δεν τον υπονομεύουμε. Όσο για τις «αγκυλώσεις», μήπως αποτελούν συκοφάντηση των διαδικασιών διαφανούς διαχείρισης ενός δημόσιου αγαθού; Διότι η κινηματογραφική έκφραση είναι δημόσιο αγαθό. Κάθε Έλληνας/ίδα πολίτης δικαιούται να υποβάλει προς κρίση την πρότασή του σε δημοκρατικά όργανα που λογοδοτούν και κρίνονται.
Σε αυτή την κατεύθυνση κινηθήκαμε, με γνώμονα τις διαφανείς δημοκρατικές διαδικασίες διαχείρισης ενός δημόσιου αγαθού, το μικρό διάστημα, μόλις τρεις μήνες, που διοριστήκαμε στο Δ.Σ. του πολύπαθου ΕΚΚ επί υπουργίας Μυρσίνης Ζορμπά.
Καταφέραμε να θεσπίσουμε κανόνες δεοντολογίας για μεγαλύτερη διαφάνεια, να συνταχθεί κανονισμός λειτουργίας του ΕΚΚ που παραδώσαμε για διαβούλευση στα στελέχη, να εξασφαλίσουμε 4.000.000 ευρώ από τις δημόσιες επενδύσεις (πέραν της τακτικής χρηματοδότησης του ΥΠΠΟΑ) για παραγωγή ταινιών, να εγκρίνουμε χρηματοδοτήσεις ταινιών μεγάλου μήκους συνολικού ύψους 1.770.000 ευρώ.
Στις 9.7.2019 θέσαμε ως Δ.Σ. την παραίτησή μας στη διάθεση της νέας υπουργού Πολιτισμού καταθέτοντας σχετικό υπόμνημα με τα πεπραγμένα μας, ως οφείλαμε. Καμία απάντηση. Στις 23.7.2019 υποβάλαμε την οριστική μας παραίτηση με υπόμνημα σχετικά με όσα είχαμε δρομολογήσει και δεν είχαμε προλάβει να υλοποιήσουμε. Ακόμα περιμένουμε την τυπική αποδοχή της παραίτησής μας.
Τι έκανε όμως το ΕΚΚ στους 14 μήνες της θητείας της παρούσας κυβέρνησης; Μήπως απλά συνέβαλε μέσω του Ειδικού Προγράμματος του ΥΠΠΟΑ στη δική του διάλυση; Γιατί άραγε το ΕΚΚ πυροβολεί τα πόδια του; Μήπως στον ορίζοντα διαφαίνονται σύννεφα ιδιωτικοποίησής του; Ή μήπως έρχεται κυκλώνας με σκοπό την κατάργησή του, ώστε η κινηματογραφική έκφραση από αναφαίρετο δικαίωμα κάθε πολίτη να μετατραπεί σε ακριβό σπορ μιας άρχουσας τάξης -με δημόσιο όμως χρήμα; Αλήθεια, ποιος και γιατί φοβάται την ελεύθερη έκφραση μέσα από την τέχνη του κινηματογράφου;
