Στην προγραμματική Συνδιάσκεψη του Ιουλίου 2021 ο Αλ. Τσίπρας, στην ομιλία του, διατύπωσε την παραπάνω (εκτός της παρένθεσης) για πολλούς παραδοξολογία. Επειδή δεν τη θεωρώ παραδοξολογία, θα προσπαθήσω να δώσω τη δική μου ερμηνεία και να εξηγήσω γιατί βρίσκω ότι συνοψίζει με πετυχημένο τρόπο τη στόχευση που πρέπει να έχει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. και το αντικείμενο που πρέπει να απασχολήσει το συνέδριό του.
Εξηγούμαι: πιστεύω ότι η πρόταση είναι σωστή και πολιτικά αποτελεσματική αν τον όρο «Κέντρο» (που χαρακτηρίζεται και ως «μεσαίος χώρος») τον προσδιορίσουμε με βάση κοινωνικά - οικονομικά - εισοδηματικά κριτήρια. Αυτό το «Κέντρο» δεν ταυτίζεται με το πολιτικό Κέντρο, παρ' όλο που παραδοσιακά υπήρχαν μεγαλύτερες ή μικρότερες επικαλύψεις μεταξύ τους.
Η δεύτερη οικονομική κρίση
Η σημερινή συγκυρία της δεύτερης οικονομικής κρίσης, που προέκυψε από την πανδημία αλυσιδωτά μετά την κρίση της μνημονιακής εποχής, δημιουργεί πρωτοφανείς και αδυσώπητες ανάγκες γι' αυτόν τον χώρο, όπως βέβαια και για τη μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας. Ανάγκες που ίσως μόλις τώρα, με την εμφάνιση της ακρίβειας με πρωτοφανή ένταση και απροσδιόριστη διάρκεια, συνειδητοποιούνται στην πληρότητά τους. Αυτές τις ανάγκες μόνο από αριστερές πολιτικές μπορούν να αντιμετωπιστούν. Όχι γιατί θα φέρουν την ταμπέλα της Αριστεράς, αλλά γιατί μόνο η Αριστερά έχει το αξιακό και το πολιτικό οπλοστάσιο αλλά και την κοινωνική οπτική που μπορούν να απαντήσουν σε αυτές τις ανάγκες. Εκεί βρίσκεται το πεδίο και το στοίχημα για να ανακτήσει την ηγεμονία των ιδεών και των πολιτικών της. Στη βάση της σημερινής σκληρής υλικής πραγματικότητας και όχι με προκατασκευασμένα ιδεολογήματα ή επικοινωνιακές επινοήσεις.
Είναι η ώρα να εμπεδωθεί η Αριστερά στην κοινωνία των πολλών, απευθυνόμενη πειστικά, πέραν των στρωμάτων που παραδοσιακά την ακολουθούν, και στο οικονομικό - κοινωνικό Κέντρο, χωρίς να εκφωνεί με αμηχανία παρωχημένα συνθήματα ούτε να εξαντλείται σε περίπλοκους ελιγμούς για την καταγοήτευση του πολιτικού Κέντρου. Οι κοινωνικές πολιτικές στην Υγεία, την Παιδεία, το δικαίωμα στην εργασία και στους όρους κάτω από τους οποίους ασκείται, η αύξηση του εισοδήματος, η αναδιάρθρωση του φορολογικού συστήματος, το δικαίωμα στην κατοικία, η ελάφρυνση από τα χρέη, η προστασία του περιβάλλοντος, των δημόσιων αγαθών και του δημόσιου χώρου, η ανάκτηση κρίσιμων τομέων της δημόσιας περιουσίας που έχει ξεπουληθεί σε ιδιώτες, η ανάπτυξη ενός βιώσιμου παραγωγικού μοντέλου που θα στηρίζει τη μικρομεσαία επιχείρηση και τον εκσυγχρονισμό της, η στήριξη του πολιτισμού και των ανθρώπων του, μαζί με την κατοχύρωση των δημοκρατικών και ανθρώπινων δικαιωμάτων, μόνο από την Αριστερά μπορούν να πραγματοποιηθούν. Υπάρχει το πραγματικό υπόβαθρο ώστε να μην φαντάζουν σαν δημαγωγικές και ανεφάρμοστες προτάσεις αλλά ώριμα τέκνα των σημερινών αναγκών. Εξάλλου, σε κάποιο βαθμό, μικρότερο ή μεγαλύτερο, υπάρχουν δείγματα εφαρμογής τέτοιων πολιτικών και από άλλες κυβερνήσεις στον κόσμο, όχι απαραίτητα αριστερές.
Οι προτάσεις μας αυτές πρέπει να αποτυπωθούν σε ένα σαφές πολιτικό σχέδιο και αναλυτικό κυβερνητικό πρόγραμμα, χωρίς «δημιουργικές» ασάφειες και παραλυτικές αμφισημίες. Με σαφήνεια και πειστικότητα, πλαίσιο εφαρμογής για την προοδευτική κυβέρνηση που προτείνουμε στην κοινωνία. Η οποία δεν μπορεί να είναι απλά αποτέλεσμα μιας αντιδεξιάς συσπείρωσης χωρίς πρόσημο ή μιας συνάντησης όλων των «καλών ανθρώπων». Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να καρπωθούμε την ολοφάνερη φθορά της κυβέρνησης και προσωπικά του κ. Μητσοτάκη, πράγμα που μέχρι στιγμής δεν φαίνεται να πραγματοποιείται.
Θα ήταν ιστορικά ασυγχώρητο λάθος να ολισθήσει το συνέδριο σε μια ανούσια εσωστρέφεια με επίδικο τον τρόπο εκλογής του προέδρου και της Κ.Ε. Σε μια συζήτηση που συχνά διανθίζεται με τραβηγμένες από τα μαλλιά, υπερβολικά «εύκολες» αντιπαραθέσεις. Όπως π.χ. μεταξύ δημοκρατικής και αριστοκρατικής αντίληψης (η οποία δημοκρατική αντίληψη υποθέτω ότι δεν συμβιβάζεται με την «ειδική», προνομιακή εκλογή ή ορισμό των 50 από τα 250 μέλη της Κ.Ε.).
Άλλο εξωφρενικό επιχείρημα είναι ότι η εκλογή της ηγεσίας από το σύνολο των μελών αποτελεί στοιχείο άμεσης δημοκρατίας. Σε αυτή την περίπτωση, το πολίτευμα της Ελλάδας δεν είναι παρά άμεση δημοκρατία!
Η αδράνεια και η ανάθεση
Θα ήταν προτιμότερο να αναζητήσουμε τρόπους ενίσχυσης της δραστηριοποίησης των μελών στην καθημερινότητα του κόμματος, πράγμα που προσπαθούν να αντιμετωπίσουν με θετικό τρόπο άλλες προτάσεις του Καταστατικού. Γιατί η μεγαλύτερη απαξίωση της δημοκρατίας είναι η εφάπαξ δραστηριοποίηση των μελών ανά συνέδριο και στη συνέχεια η απόσυρση μέχρι την επόμενη φορά και η ανάθεση. Αυτό δηλαδή για το οποίο κριτικάρουμε τις συστημικές δυνάμεις ότι επιδιώκουν για τον ελληνικό λαό.
Τα συνέδρια -ιδιαίτερα για τη ριζοσπαστική, ανανεωτική, δημοκρατική Αριστερά- οφείλουν να είναι στιγμές δημιουργικής συνάντησης, γόνιμης αντιπαράθεσης, με πάθος αλλά και σεβασμό στον διάλογο και την αντίθετη άποψη. Χωρίς φανατισμούς, οπαδισμό και ύβρεις. Είναι θετικό ότι ο Αλέξης Τσίπρας τοποθετήθηκε με σαφήνεια απέναντι σε αυτά τα φαινόμενα. Μένει ακόμα να πάρει πρώτος αυτός την πρωτοβουλία για να επιτευχθεί η ψυχική ενότητα του κόμματος, που δεν είναι δεδομένη, στοιχείο απαραίτητο για τις μάχες που έρχονται, όπως ξέρουν και οφείλουν να κάνουν οι ηγέτες.
* Ο Κώστα Σπαρτινός είναι μέλος της ΚΕΑ και πρ. βουλευτής Αχαΐας
* Όλα τα κείμενα του προσυνεδριακού διαλόγου αναρτώνται στην ιστοσελίδα του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και το left.gr
