Το ΟΧΙ του 2015 δεν ανήκει σε κανέναν πολιτικό αρχηγό, σε κανένα κόμμα, σε καμία κυβέρνηση. Ανήκει στον λαό. Στην αγωνία και την ελπίδα ενός λαού που αρνήθηκε να ζήσει γονατιστός. Και αυτό το νήμα δεν έχει κοπεί. Απλώς έχει καλυφθεί από τη σκόνη της απογοήτευσης, της αίσθησης ότι «τίποτα δεν αλλάζει».
Γιατί δεν το ήθελαν ποτέ οι δυνάμεις που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία. Ούτε ήθελαν δημοψήφισμα, ούτε ήθελαν διαπραγμάτευση, ούτε ήθελαν ρήξη. Ήθελαν μόνο να παραμένουν σε ρόλο διαχειριστή ενός προτεκτοράτου, προσκολλημένοι στον ρόλο του φτωχού συγγενή που εκλιπαρεί, όχι του εταίρου που διεκδικεί.
Τους χάλασε την πιάτσα ο Τσίπρας (γι αυτό και τον πολεμούν με τέτοιο μένος) αλλά και το ίδιο το εκλογικό σώμα που τους έδειξε ότι υπάρχει και άλλος δρόμος, ότι μπορεί να σπάσει ο φαύλος κύκλος της υποταγής.
Ας θυμηθούμε ποιοι φώναζαν «Γερούν, γερά» και «Βάστα, Σόιμπλε».
Ας θυμηθούμε ποιοι ξεπούλησαν την εθνική αξιοπρέπεια στο όνομα της «υπευθυνότητας».
Ας θυμηθούμε ποιοι έκλεισαν τις τράπεζες για να φοβίσουν τον λαό πριν το δημοψήφισμα.
Ας θυμηθούμε, τέλος, ποιοι είναι σήμερα στην εξουσία.
Οι ίδιοι που δεν ρώτησαν ποτέ τον λαό για τίποτα ουσιαστικό. Που τον θυμούνται μόνο κάθε τέσσερα χρόνια, αν και όταν τους βολεύει.Που κυβερνούν με νομοσχέδια νύχτας, με φίμωση στα ΜΜΕ, με πανοπλίες και κλομπ στους δρόμους, και με απόλυτη περιφρόνηση για τη Δημοκρατία που υποτίθεται ότι υπηρετούν.
Το ΟΧΙ του 2015 ήταν η απόδειξη ότι ο λαός μπορεί να σταθεί όρθιος, όταν του δοθεί ο λόγος.
Η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να μην πήγε το «όχι» μέχρι τέλους, αλλά αμέσως μετά παραιτήθηκε. Και προσέφυγε στις κάλπες. Επέλεξε να λογοδοτήσει στον λαό και όχι να κρυφτεί πίσω από θεσμικά άλλοθι. Πλήρωσε το πολιτικό τίμημα, αλλά δεν έμεινε γαντζωμένη στην εξουσία. Επέλεξε να εκτεθεί. Και κρίθηκε. Και επανεκλέχθηκε. Όχι επειδή δεν έκανε λάθη, αλλά επειδή είχε το πολιτικό θάρρος να επιστρέψει στην πηγή κάθε εξουσίας: τη λαϊκή βούληση.
Ήθελαν πραγματικά να φύγουμε από την ΕΕ;
Πόσοι το ήθελαν πραγματικά; Ελάχιστοι. Ποιοι; Αυτοί που ακόμα και σήμερα ψιθυρίζουν, αλλά δεν τολμούν να μιλήσουν με καθαρά λόγια.
Οι περισσότεροι απ’ όσους έφυγαν από τον ΣΥΡΙΖΑ το 2015 δεν ήθελαν πραγματικά να βγούμε από την Ε.Ε.,ή τουλάχιστον δεν είχαν τολμήσει να το πουν καθαρά στον λαό. Δεν παρουσίασαν ποτέ σχέδιο, δεν εξήγησαν τις συνέπειες, δεν ανέλαβαν την ευθύνη να ηγηθούν μιας τέτοιας επιλογής. Περίμεναν να το
κάνει ο Τσίπρας, να ρίξει αυτός το καράβι στα βράχια και να χρεωθεί την καταστροφή. Ήθελαν το «ρήγμα» χωρίς να λερωθούν. Το «όχι» μέχρι τέλους ,αλλά από άλλον.
Αυτό το ΟΧΙ είναι πολύ πιο επίκαιρο σήμερα απ’ ό,τι τότε.
Γιατί τώρα δεν απειλούμαστε από τους έξω. Τώρα, ο εχθρός της Δημοκρατίας φοράει κοστούμι, κρατάει τα κλειδιά του Μαξίμου, και κρύβεται πίσω από αριθμούς και δημοσκοπήσεις.
Ο εκφοβισμός, η απογοήτευση και η σιωπή είναι οι μεγαλύτεροι σύμμαχοι της εξουσίας. Όταν μας πείθουν ότι «όλοι ίδιοι είναι» και ότι «δεν αλλάζει τίποτα», τότε κυβερνούν ανενόχλητοι.
Η αξιοπρέπεια ενός λαού δεν είναι αφηρημένη έννοια. Είναι πολιτική πράξη. Είναι το να αρνείσαι να δουλεύεις για 400 ευρώ. Το να λες όχι στην ιδιωτικοποίηση του νερού, της ενέργειας, της υγείας, της ίδιας σου της ζωής. Το να μη θεωρείς "κανονικότητα" την ανασφάλεια, την ποινικοποίηση της διαμαρτυρίας, την υποτίμηση του μορφωμένου και την ατιμωρησία του ισχυρού.
Το ΟΧΙ δεν ήταν ρητορικό. Ήταν υπαρξιακό.
Και το ερώτημα σήμερα είναι απλό και σκληρό: Θέλουμε να ζήσουμε σαν πολίτες ή σαν πελάτες; Σαν ελεύθεροι άνθρωποι ή σαν αριθμοί σε μια φόρμα excel του Υπουργείου Οικονομικών;
Αν η απάντηση είναι η πρώτη, τότε υπάρχει μόνο ένας δρόμος:
Να ξαναβρούμε το νήμα. Να ξαναθυμηθούμε ποιοι είμαστε. Να ξανασηκώσουμε κεφάλι.
Και το επόμενο ΟΧΙ να είναι πιο βαθύ, πιο καθαρό.
