Εντάξει, παιδιά της ρήξης, του ριζοσπαστισμού, της ιδεολογικής καθαρότητας, αλλά ας πάρουμε και κανένα μάθημα από την Ιστορία. Της Αριστεράς εν προκειμένω, στην οποία είναι ζήτημα αν μεγαλύτερη ζημιά έχει κάνει ο αντίπαλος ή οι διασπάσεις. Το 1968 η διάσπαση του ΚΚΕ, ύστερα η διάσπαση του ΚΚΕ Εσωτερικού, που προέκυψε από τη διάσπαση του ΚΚΕ, ύστερα νέα διάσπαση του ΚΚΕ, ύστερα η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ που γέννησε τη ΔΗΜ.ΑΡ., ύστερα η καισαρική της ΛΑ.Ε. Και μην ξεχνάμε το ΝΑΡ, τη Ζωή, τον Βαρουφάκη, τον Κασσελάκη και τα μικρά σχήματα με τα μεγάλα αρχικά. Όλα επαναστατικά ανυπερθέτως, και διηγώντας τα να κλαις…
Και είναι γνωστό πού κατέληξαν οι κατά καιρούς κάτοχοι του ιδεολογικού ISO που επέλεξαν τη διάσπαση. Όπως είναι γνωστό και το αντίθετο, πόσο ωφέλησαν τη δημοκρατία, την κοινωνία, τη χώρα τα βήματα ενότητας. Δείτε τι κατάφερε η ΕΔΑ σε εποχές διωγμού, ο Συνασπισμός αργότερα, και βέβαια ο ΣΥΡΙΖΑ, που έφτασε μέχρι την κυβέρνηση. Όταν, δηλαδή, η ανυπόφορη πολιτική αυτάρκεια δεν γινόταν εμπόδιο στη συμπαράταξη. Δεν είναι καθαρό για όσους δεν επιμένουν στην ιδιωτικοποίηση της απόλυτης αλήθειας ότι κάθε βήμα συνεννόησης, ενότητας, συμμαχίας, μετώπου, με προγραμματικούς εννοείται όρους, είναι βήμα μπροστά;
Και όμως, να που στον σκοπό της παλιάς λατέρνας των διασπάσεων χορεύει η Νέα Αριστερά! Που αποφάσισε πλειοψηφικώς ότι δεν θέλει ενωτικά πάρε δώσε με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αν είναι κι άλλοι -το ΠΑΣΟΚ;-, τότε εντάξει. Αλλά όχι μόνο με τον ΣΥΡΙΖΑ. Στον οποίο καταλογίζουν ιδεολογικά και πολιτικά ολισθήματα, απουσία αυτοκριτικής, ακόμα και ηθικά παραφερνάλια. Άπαγε της βλασφημίας, αλλά είναι σοβαρά πράγματα αυτά; Όταν μάλιστα εκπορεύονται από ανθρώπους που δεν είναι χτεσινοί; Αντέχει στην κριτική η άρνηση συνεννόησης με το κόμμα στο οποίο υπήρξαν επί δεκαετίες; Και μάλιστα ακόμα και σε θέσεις κυβερνητικής ευθύνης;
Εν ολίγοις, ο Μητσοτάκης διαπράττει εγκλήματα εκμεταλλευόμενος το απέναντι σκορποχώρι. Η κοινωνία τον έχει καταδικάσει αμετάκλητα, αλλά αισθάνεται ταυτόχρονα κλεισμένη σε πολιτικά τείχη. Αδιέξοδο. Ένα μέρος της, λοιπόν, επιλέγει την αποχή από τα απεχθή πολιτικά εγκόσμια, ενώ ένα άλλο αθροίζεται στους βαρβάρους - στην Άκρα Δεξιά και στη γειτόνισσά της, την Κωνσταντοπούλου. Και αριστεροί άνθρωποι, με πείρα και ιστορία, φράζουν τον δρόμο σε ένα πρώτο βήμα συνεννόησης. Που μπορεί να ανοίξει μια ρωγμή στα τείχη, ενισχύοντας τον ρόλο της Αριστεράς στη Βουλή και στην κοινωνία ως καταλύτη εξελίξεων.
Λέγεται ότι θα τους καταδικάσει η κοινωνία. Και ποιο το κέρδος; Ένα σημαντικό πολιτικό κεφάλαιο θα πάει στον κουβά. Η Αριστερά, ως σύνολο, θα υποστεί τα επίχειρα. Και το πιο ανήσυχο κομμάτι της κοινωνίας θα αναθεματίσει ακόμα πιο βίαια δικαίους και αδίκους. Προς μεγάλη χαρά του καθεστώτος. Συμπέρασμα: Σας αρέσει ο σκοπός αυτής της κακόφωνης λατέρνας; Αν ναι, συνεχίστε. Αν όχι όμως, αναλάβετε καθεμιά και καθένας τις ευθύνες σας απέναντι σε όσους σας πίστεψαν και σας στήριξαν. Περιμένουν…
