Διατρέχει μια πάγκοινη διαπίστωση την επικαιρότητα: Ο Μητσοτάκης βρίσκεται σε αποσταθεροποίηση, αν όχι σε αποδρομή. Ούτε η συντριπτική υπεροπλία της προπαγάνδας του ούτε τα νευρικά γαβγίσματα των υπασπιστών του και σίγουρα ούτε η οικτρή συνέντευξη στον Alpha δεν τον σώζουν πια. Τον καταδιώκει η τραγωδία των Τεμπών και ίσως, ακόμα χειρότερα, η μέχρι χυδαιότητας επιχείρηση συγκάλυψης. Και όλα όσα έχει διαπράξει από τότε, δηλώσεις, επιθέσεις τύπου Άδωνη, ψέματα, απάτες, απόκρυψη στοιχείων και μπαζώματα, έχουν γίνει θηλιά στον λαιμό του. Με τις εκατοντάδες χιλιάδες των ανθρώπων που διαδήλωσαν για οξυγόνο πριν από λίγες μέρες να προσυπογράφουν την έκπτωσή του. Στις συνειδήσεις τουλάχιστον.
Πώς έγινε αυτό είναι από τα μυστήρια της Ιστορίας, που το συνηθίζει να αγνοεί τις δικές μας κραυγές και να ακούει τους δικούς της ψιθύρους. Το «αυθόρμητο» και πάλι έδωσε το δικό του, απρόβλεπτο από επιτελεία εχθρικά και φιλικά, «παρών». Με την «υποκίνηση» κυρίως των χαροκαμένων συγγενών, που δέχτηκαν ουκ ολίγα πυρά στην πορεία του χρόνου για την επιμονή τους να απαιτούν φως σε μια σκοτεινή υπόθεση. Και κατάφεραν, με την αποφασιστική συνδρομή του Διαδικτύου και κάποια συνδρομή της αντιπολίτευσης και ορισμένων ΜΜΕ, να κινήσουν τη βαριά ρόδα μιας απογοητευτικά νωθρής κοινωνίας. Της ίδιας κοινωνίας που το 2023 έδωσε πλειοψηφία και διαβατήριο εξουσίας στους ενόχους της τραγωδίας και της συγκάλυψης.
Το νέο στοιχείο σ’ αυτό το κίνημα των Τεμπών, που εγκυμονεί ανατροπές, είναι ο άκρως πολιτικός, δημοκρατικός, αλλά ελάχιστα κομματικός του χαρακτήρας. Αυτό ίσως να ανησυχεί κάποιες δημοκρατικές ηγεσίες, αλλά έτσι είναι. Και θα βοηθούσε η Αριστερά και οι γείτονές της να το προσεγγίσουν αφαιρώντας τους παλιούς φακούς από τα πολιτικά τους γυαλιά. Στην πραγματικότητα είναι μια λαϊκή έκρηξη που στρέφεται μετωπικά κατά της κυβέρνησης και του Μητσοτάκη για το έγκλημα των Τεμπών, συμπαρασύρει όμως και μετατρέπει σε καύσιμη ύλη όλες τις καθεστωτικές κακοδαιμονίες. Από την ακρίβεια και τη διαφθορά μέχρι την κακοποίηση του Κράτους Δικαίου και τη χυδαιότητα της προπαγάνδας.
Σεβασμός, εμπιστοσύνη, ευαισθησία θα πρέπει προφανώς να χαρακτηρίζουν τη διαχείρισή του από εκείνα τα κομματικά επιτελεία που όντως ενδιαφέρονται για οξυγόνο δικαιοσύνης και δημοκρατίας. Αν δεν θέλουν να γίνουν μέρος του προβλήματος, οφείλουν να δείξουν με τον λόγο και κυρίως την πράξη τους ότι κατανοούν το απλό: το χάσμα εμπιστοσύνης στη Δικαιοσύνη, στους θεσμούς, στο πολιτικό σύστημα αφορά και τον δικό τους χώρο. Κι αν η χώρα χρειάζεται επειγόντως μια κυβέρνηση δικαιοσύνης και δημοκρατίας, χρειάζεται ακόμα πιο επειγόντως μια αντιπολίτευση που είναι σε θέση να υπηρετήσει αυτόν τον στόχο. Ξέρουν όλοι, μικροί, μεγάλοι και μικρομέγαλοι, το πώς, ας μην κοροϊδευόμαστε. Το έδειξε εξάλλου το ανομοιογενές και πολύχρωμο, αλλά ψύχραιμο και δημοκρατικά ενωμένο και αποφασισμένο πλήθος του Γενάρη. Κι από την άποψη αυτή, ιδού τα Τέμπη, ιδού και το πήδημα…