Πριν από έναν χρόνο, τέτοιες ημέρες, τα κοινωνικά δίκτυα -και όχι μόνο- στην Ελλάδα συγκλονίζονταν από τη διαμάχη μεταξύ καροκλαστών και καρομάχων. Η συζήτηση αφορούσε τον μόλις αποθανόντα τότε λαϊκό τραγουδιστή και το αποτύπωμα που άφηνε στον νεοελληνικό πολιτισμό. Πολύ μακριά από κάθε είδους αποχρώσεις, η συζήτηση κατέληξε σε ένα ολιγοπώλιο ανάμεσα σε αυτούς που θεωρούσαν ότι ήταν αδύνατο για οποιοδήποτε ανθρώπινο ον να ερωτευτεί χωρίς να προσφύγει στα τραγούδια του και σε εκείνους που θεωρούσαν τον μακαρίτη ως την απτή απόδειξη της παρακμής του νεοελληνικού πολιτισμού.
Η φετινή Πρωτοχρονιά είχε να επιδείξει τους δικούς της καβγάδες. Ο πρώτος είχε να κάνει με τον Στέλιο Καζαντζίδη, που πέθανε βέβαια σχεδόν δυόμισι δεκαετίες νωρίτερα, αλλά τον επανάφερε στην επικαιρότητα η ταινία που αναφέρεται στη βιογραφία του. Εκφραστής των πόθων του λαού ή μόνο της μεμψιμοιρίας του, φωνάρα ή απλώς κλαψιάρης, ο Καζαντζίδης έγινε ερήμην του πρωταγωνιστής σε έναν καβγά όπου οι εντάσεις και οι τόνοι της αντιπαράθεσης συνάδουν, σε τελική ανάλυση, με το ταμπεραμέντο του υποκειμένου τους. Κι έπειτα, χωρίς να χάσουμε από τα μάτια μας την καζαντζιδομαχία, αρχίσαμε να καβγαδίζουμε για τα ρεβεγιόν. Πεδίο Άρεως εναντίον Συντάγματος, σε μια αντιπαράθεση που αυτή τη φορά πήρε και πολιτικά χαρακτηριστικά. Στο πάρκο ο δεξιός περιφερειάρχης με γλυκανάλατα αστέρια της ποπ, στην πλατεία ο κεντροαριστερός δήμαρχος με στρατευμένους καλλιτέχνες και παλαιστινιακές σημαίες.
Μοιάζει γραφικό, κάτι σαν την επαναφορά των γαλάζιων, πράσινων και κόκκινων καφενείων, αλλά δεν είναι - ούτε τα χρωματισμένα καφενεία ήταν άλλωστε. Η ελληνική κοινωνία εξακολουθεί να παράγει πολώσεις, γιατί είναι μια κοινωνία με τεράστιες ανισότητες στο εσωτερικό της, είναι δηλαδή δομικά πολωμένη. Την προηγούμενη δεκαετία οι πολώσεις αυτές εκφράστηκαν με αναλογικά συνεκτικά πολιτικά σχέδια. Τη δεκαετία αυτή, το νεοφιλελεύθερο ανταγωνιστικό σχέδιο κυριαρχεί πλήρως και αυτό αλλοιώνει την πόλωση, αλλά δεν τη σβήνει. Η ελληνική κοινωνία εξακολουθεί να είναι μια κοινωνία αμήχανα θυμωμένη, έτοιμη να τσακωθεί με το μαχαίρι στα δόντια. Θα ήταν λάθος να αγνοήσουμε την ταξική διάσταση που υπολανθάνει σε αυτόν τον θυμό. Αργά ή γρήγορα, η Αριστερά θα χρειαστεί να απευθυνθεί σε αυτή τη διάσταση για να πατήσει ξανά στα πόδια της.
