Είναι μια ανάσα σοβαρότητας ο Σωκράτης Φάμελλος μετά τη γνωστή επέλαση του ανεκδιήγητου Κασσελάκη, που άφησε πίσω του συντρίμμια και θρύψαλα. Υπάρχει όμως κι ένα μεγάλο ερώτημα: Θα καταφέρει, κάτω από πυκνά πυρά, να μεταδώσει αυτή την ανάσα στο διασωληνωμένο κόμμα του; Θα καταφέρει σε μια κατάσταση πιο δύσκολη από δύσκολη, όχι μόνο έξω αλλά και μέσα, να αποκαταστήσει τη λειτουργική ισορροπία, την αποτελεσματικότητα και εντέλει την εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ, που ακόμα περιφέρεται από τους απέναντι, αλλά κι από τους χθεσινούς, στους δρόμους της επιθεώρησης; Με τελευταίο νούμερο τη Θρασκιά - αν είναι δυνατόν, τη Θρασκιά!
Καθένας καταλαβαίνει ότι έχει ζόρικο ανήφορο μπροστά του. Να ενώσει τα κομμάτια, να τους δώσει μορφή, να επαναφέρει την κομματική τάξη, να λύσει τα μεγάλα οικονομικά προβλήματα, να, να, να. Δεν θα τα κάνει όλα αυτά μόνος του, ούτε και μπορεί βέβαια, όσο σοβαρός και έμπειρος κι αν είναι. Έχει τη στήριξη δεκάδων χιλιάδων που τον ψήφισαν. Τη στήριξη επίσης μιας σειράς στελεχών, βουλευτών, μελών των καθοδηγητικών οργάνων. Και την «επένδυση» στο πρόσωπο και στις υποσχέσεις του από όλους όσοι επιμένουν να βλέπουν στον ΣΥΡΙΖΑ την ελπίδα για κάτι καλύτερο. Για να υπάρξει επιτέλους αντίσταση στον αυτάρεσκο εκτραχηλισμό της μητσοτακιάδας.
Τον περιβάλλει όμως και η γενική καχυποψία που γέννησε ο κασσελακισμός. Ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ είναι τραυματισμένος, δύσκολα εμπιστεύεται και πιστεύει. Και ο Φάμελλος θα πρέπει να πείσει ότι δεν είναι απλώς απάντηση στον Κασσελάκη ως «μη χείρον», αλλά έχει τη δυνατότητα, τη θέληση, την αντοχή να κάνει πράξη όσα λέει: επανεκκίνηση, προσκλητήριο, εξωστρέφεια. Πρέπει με δυο λόγια να πείσει ότι κάνει για τη δουλειά. Γιατί εδώ δεν μιλάμε για κάποιο υπουργείο ή κάποια θέση ευθύνης στο κόμμα - εκεί καλά τα κατάφερε. Μιλάμε για τους άθλους του Σωκράτη ως άλλου Ηρακλή, από τον λέοντα της Νεμέας μέχρι την κόπρο του Αυγεία και τα άλογα του Διομήδη.
Κι έχει βέβαια να αναμετρηθεί και με όλα τα «συριζαίικα» που είχαν ως αποτέλεσμα το κόμμα να παραδοθεί στον κασσελακισμό. Και που δεν εξαφανίστηκαν διά μαγείας μόλις ο τέως έγινε τέως. Αλλά είναι παρόντα. Και παροξύνονται από τους απέναντι με σενάρια και αναλύσεις για προσωπικές στρατηγικές, «μισό κόμμα» και άλλες ιστορίες με δράκους. Κι εδώ ο καθένας καταλαβαίνει ότι θα κριθούν όλοι. Γιατί ο Κασσελάκης δεν ήταν η αρρώστια, ήταν το αποκρουστικό και ακραίο της σύμπτωμα. Κι αν δεν το πάρουν απόφαση να δώσουν μαζί μια μάχη ανασύστασης του ΣΥΡΙΖΑ, ανανέωσης και ανασύνταξης, δεν θα πιει το κώνειο μόνο ο Σωκράτης. Θα το πιουν όλοι, και βέβαια ο ΣΥΡΙΖΑ…
