Στις 16 του περασμένου Ιουλίου οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες στον ρ/σ Στο Κόκκινο και στην ΑΥΓΗ, σε συνθήκες ασφυκτικού καύσωνα, κάτω από έναν εξουθενωτικό ήλιο, καθόμασταν στην πλατεία Κουμουνδούρου περιμένοντας η Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., που συνεδρίαζε στα γραφεία, να καλέσει τους συνδικαλιστικούς εκπροσώπους για διαβούλευση. Είχε τότε μόλις ανακοινωθεί ο ξαφνικός θάνατος του καθημερινού φύλλου της ΑΥΓΗΣ, είχε ξεκινήσει η στάση πληρωμών στους μισθούς και λίγες μέρες νωρίτερα ο τέως πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. είχε εμφανιστεί στα γραφεία του σταθμού και της εφημερίδας για να μας τρομοκρατήσει με την απειλή της πτώχευσης.
Περιμένοντας, χαζέψαμε μια δήλωση που είχε κάνει την ίδια εκείνη μέρα ο τότε βουλευτής Φθιώτιδας του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Γιάννης Σαρακιώτης για τη ΛΑΡΚΟ. «Τα μεγαλύτερα εργοδοτικά εγκλήματα», έλεγε στο περίπου η δήλωση, «γίνονται μέσα στο καλοκαίρι για να μην τα μαθαίνει η κοινωνία και να μην υπάρχουν αντιδράσεις». Χαριτολογούσαμε ότι θα πάμε στην Πολιτική Γραμματεία και θα διαβάσουμε τη δήλωση αυτή σχεδόν αυτολεξεί, αλλάζοντας απλώς τη ΛΑΡΚΟ με το Κόκκινο και την ΑΥΓΗ.
Οχι, εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι η Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. δεν θα μας καλούσε να μας ενημερώσει και να ακούσει τις θέσεις μας, αλλά θα μας άφηνε να περιμένουμε άδικα στους 45 βαθμούς επί ώρες πριν ο πρόεδρος αποχωρήσει τρέχοντας. Θεωρούσαμε πως μια τέτοια στάση θα ήταν εντελώς υπερβολική για ένα κόμμα που έχει το Α από τη λέξη Αριστερά στον τίτλο του. Δεν μπορούσαμε βέβαια να φανταστούμε πως ο εν λόγω βουλευτής θα έφευγε έπειτα από λίγο καιρό από τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. για να ακολουθήσει αυτόν που διέπραξε το εν λόγω θερινό εργοδοτικό έγκλημα. Και, κυρίως, δεν μπορούσαμε να φανταστούμε πως ύστερα από πέντε μήνες θα παραμένουμε απλήρωτοι και απλήρωτες, χωρίς να μας έχει παρουσιαστεί το οποιοδήποτε σχέδιο βιωσιμότητας και ανάπτυξης των μέσων και χωρίς το κόμμα να μας έχει απευθυνθεί για οποιουδήποτε τύπου διάλογο έπειτα από έναν μήνα κατά τον οποίο οι εργαζόμενοι/ες κρατάμε το ραδιόφωνο και πλέον και την εφημερίδα ζωντανά χάρη στο συνεχές απεργιακό πρόγραμμα και τώρα και στην απεργιακή έκδοση.
Μισθός Αυγούστου…
Η αποδοχή από τον νέο πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Σωκράτη Φάμελλο του αιτήματος να μας συναντήσει είναι υπό αυτή την έννοια, έστω και στο επίπεδο του κλίματος, θετική. Δεν απαντά ωστόσο στο πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί με τη συσσώρευση απλήρωτων δεδουλευμένων. Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές βρισκόμαστε μια ανάσα πριν μπούμε στον τέταρτο μήνα απληρωσιάς. Στην ΑΥΓΗ και στα περιφερειακά Κόκκινα οι εργαζόμενοι/ες προετοιμάζονται για τα Χριστούγεννα με τον μισθό του Αυγούστου. Στο Κόκκινο της Αθήνας, με ένα έναντι του μισθού του Σεπτεμβρίου. Η κατάσταση αυτή είναι τραγική και τα κόμματα της Αριστεράς, ιστορικά, δημιουργήθηκαν για να μην μένουν αναπάντητες τέτοιες τραγικές καταστάσεις.
Οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες στον ρ/σ Στο Κόκκινο «είμαστε ήσυχοι, όπως εκείνος που έχει κάνει το καθήκον του». Εδώ και έναν μήνα συνεχόμενα τα μικρόφωνά μας είναι ξανά ανοιχτά στην κοινωνία, στα κινήματα, στα συνδικάτα, στις κινήσεις πολιτών μέσα από το απεργιακό μας πρόγραμμα. Στην ουσία, είμαστε εμείς που κρατάμε ζωντανό το ραδιόφωνο, το οποίο είχε εντελώς εγκαταλειφθεί από τον βασικό μέτοχο, εμείς που κρατάμε τους ακροατές και τις ακροάτριες σε συντονισμό με τη συχνότητα, και το κάνουμε χωρίς να πληρωνόμαστε, απεργώντας και μιλώντας για τα τις διεκδικήσεις και τα εργασιακά μας δικαιώματα. Δίχως αλαζονεία και υπερβολές, θα καλούσαμε την Αριστερά να ρίξει μια ματιά στον αγώνα μας για να πάρει ιδέες. Αυτή η προσπάθεια σύνδεσης της οικονομικής διεκδίκησης με το γενικό συλλογικό συμφέρον δεν είναι μια ιδέα που την ανακαλύψαμε εμείς: συνοδεύει την Αριστερά και το εργατικό, το συνδικαλιστικό και το ελευθεριακό κίνημα από τη γέννησή τους. Δεν έχουμε την παραμικρή αμφιβολία ότι η ανάκτηση αυτής της ιδέας θα ήταν βάλσαμο για την τραυματισμένη πολιτική και κοινωνική αντιπολίτευση στην Ελλάδα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. καλείται να δώσει λύση στο πρόβλημα των εργαζομένων πληρώνοντας καταρχήν τα δεδουλευμένα μας. Όχι μόνο επειδή έτσι επιβάλλει ο νόμος. Αλλά και γιατί έτσι θα στείλει ένα μήνυμα ότι το δόγμα «δεν υπάρχει εναλλακτική» δεν είναι αληθινό και οι αγώνες μπορούν ακόμα να αλλάζουν συσχετισμούς. Καμία Αριστερά δεν μπορεί να αναγεννηθεί αν δεν αναγνωρίσει τη σημασία να νικούν οι εργατικοί αγώνες.
Και τουλάχιστον γι’ αυτόν εδώ, που κρατά πια πάνω από πέντε μήνες, δεν θα επιτρέψουμε να μην νικήσουμε εμείς.
* Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι ο συνδικαλιστικός εκπρόσωπος (ΕΣΗΕΑ) των δημοσιογράφων στον ρ/σ 105,5 Στο Κόκκινο
Δημοσιεύτηκε στο απεργιακό φύλλο της ΑΥΓΗΣ 1/12
