Το σύστημα αγαπάει τον Κασσελάκη. Και δεν το κρύβει. Και αυτή τη στιγμή αποτελεί το βαρύ πυροβολικό για το αντισύριζα μέτωπο που αναθερμάνθηκε για να δώσει τη χαριστική βολή στο κόμμα της Αριστεράς, που είχε το θράσος να κυβερνήσει.
Τα συστημικά Μέσα τον λάτρεψαν εξαρχής. Τα πρωϊνάδικα διαγωνίζονταν, ποιο θα τον «βγάλει» και τα φώτα της δημοσιότητας τον έλουσαν αφειδώς, σαν μια ελαφριά νότα της πολιτικής. Ένα ευχάριστο διάλειμμα μέσα στην ανία της δυσβάστακτης πραγματικότητας. Κάτι φυσικά ο ίδιος το αξιοποίησε και αξιοποιεί στο έπακρο.
Χρόνο του αφιέρωναν τα δελτία ειδήσεων, οι ενημερωτικές πολιτικές εκπομπές, ενώ οι εκπρόσωποι του μονοπωλούσαν τα πάνελ σε όλα τα κανάλια. Η Θεοδώρα Τζάκρη έλαμψε στο διπλό της ρόλο, κοινοβουλευτικού και εκπροσώπου Τύπου, με τις εμφανίσεις της να είναι σχεδόν καθημερινές. Αντίθετα η λεγόμενη πλειοψηφία του κόμματος προβάλλονταν τόσο όσο χρειαζόταν για να αναπτερώνεται η εσωκομματική μάχη.
Την πολιτική ζωή της χώρας μονοπώλησε, για πολύ μεγάλο διάστημα ο Κασσελάκης μέχρι τουλάχιστον τη διαγραφή Σαμαρά από το Μητσοτάκη. Ο έκπτωτος πρόεδρος αναδείχθηκε σε ένα επικοινωνιακό υπερόπλο στα χέρια της δεξιάς, που αξιοποιείται με κάθε τρόπο.
Οι βολές για «μαύρα ταμεία» από τον έκπτωτο πρόεδρο για το ίδιο του το κόμμα, τα περί «κουκουλοφόρων» και «πραξικοπηματιών» σε ένα κόμμα της Αριστεράς, η εξίσωση με χουντικές πρακτικές συνιστούν τη νέα εκδοχή του της αντιαριστερής επιχειρηματολογίας.
Γιατί το αντισύριζα μέτωπο ποτέ δεν θα ήταν ευχαριστημένο με κάτι λιγότερο. Θέλει να πλήξει την κυβερνησιμότητα από την Αριστερά, την προοδευτική διέξοδο από τις κρίσεις, ως πολιτικό ενδεχόμενο.
Προφανής στόχος είναι να διαμοιραστεί το πολιτικό κεφάλαιο του ΣΥΡΙΖΑ στα εξ ων συνετέθη και κυρίως να δαιμονοποιηθεί για άλλη μία φορά η αριστερή διακυβέρνηση ως το χειρότερο που συνέβη, ποτέ σε αυτή τη χώρα παραγράφοντας ακόμα και την ίδια τη χρεοκοπία της χώρας. Ώστε να μην τολμήσει κανείς να αναζητήσει προοδευτική καταφυγή από τις κρίσεις του νεοφιλελευθερισμού που ανεμπόδιστα και ελεύθερα μαστίζουν επί Μητσοτάκη τη χώρα.
Τι πιο χρήσιμο «δώρο», λοιπόν, από κάποιον που διετέλεσε πρόεδρος και μάλιστα ο πρώτος μετά την περίοδο Τσίπρα, να καταγγέλλει τη διακυβέρνηση 2015 – 2019, ακόμα και για το Μάτι, «κλέβοντας» τα λόγια του Κ. Μητσοτάκη, να δικαιώνει την δεξιά πολεμική ξεπλένοντας τους πραγματικούς υπεύθυνους;
Το αντισύριζα μέτωπο ανασυντάχθηκε και αναπτερώθηκε με τον Σ. Κασσελάκη. Και αυτό συνέβη γιατί οι δισυπόστατες πολιτικές του απόψεις και αριστέρα και δεξιά εξυπηρετούν, όσο τίποτα άλλο μια κυβέρνηση σε ελεύθερη πτώση. Εξουδετερώνουν την αντιπολιτευτική πολεμική εστιάζοντας κυρίως στα εσωτερικά της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Οι διαχωριστικές γραμμές θολώνουν ενώ κάθε ελπίδα για αξιόμαχη αντιπολιτευτική κριτική κατέρρευσε, σε μια περίοδο που την είχε πιο πολύ απ’ όλα ανάγκη ο κόσμος.
Ταυτόχρονα, η ανυπαρξία πολιτικού λόγου και η υπερπροσφορά και άρα αδρή κατανάλωση προσωπικών βολών, λάσπης και χλεύης με μοναδικό αποτέλεσμα να πλήττουν την εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ παρουσιάζοντας έναν εσωκομματικό αλληλοσπαραγμό σε κοινή θέα. Όλοι και όλες δημοσιογράφοι και δημοσιολογούντες έγιναν ειδήμονες, στο τι λέει το καταστατικό του κόμματος, πως ερμηνεύεται, αν είναι δημοκρατικό, ή όχι. Ποιοι; Αυτοί που βλέπουν αντιδημοκρατική συχνά ακόμα και την ύπαρξη της Αριστεράς (βλ. Γεωργιάδη).
Υπηρετούν τη μόνιμη απαίτηση των κυρίαρχων του πολιτικού συστήματος για απολιτικοποίηση της δημόσιας σφαίρας. Γενικότερα, στόχος είναι η απαξία της πολιτικής, ως ένα μέσο που μπορεί να αλλάξει τις ζωές των ανθρώπων. Έτσι χωρίς καμία κριτική θα συνεχίζουν την επίθεση στα δικαιώματα και στις κατακτήσεις του ελληνικού λαού ενώ παράλληλα θα κατευθύνονται οι αντιδράσεις σε «ελεγχόμενα» συστημικά κανάλια, όπως η ανέξοδη πλην ευήκοη, σε όλο και ευρύτερα ακροατήρια, προπαγάνδα της ακροδεξιάς.
Αυτό θα σήμαινε την απόλυτη επικράτηση της δεξιάς ως τη μόνη αποδεκτή λύση και μάλιστα ιδεολογικά νομιμοποιημένη από το λαό. Ο Βορίδης δικαιωμένος θα χαμογελούσε πλατιά πανηγυρίζοντας για την απόλυτη δικαίωση των αντικοινωνικών πολιτικών τους οι οποίες θα αποκτούσαν λαϊκή βάση με τη δημιουργία αντικοινωνικών αισθημάτων και ερίδων στα αντιπαρατιθέμενα λαϊκά στρώματα που θα λειτουργούσαν απολύτως συντεχνιακά με κριτήριο τα μικροσυμφέροντα. Η όποια ελπίδα για μελλοντική προοδευτική διακυβέρνηση θα χάνονταν για πάντα...
Επικοινωνιακή επιθετική στρατηγική και ανεξαρτητοποιήσεις
Την ίδια ώρα μια επιθετική επικοινωνιακή στρατηγική με στόχο την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη διαρροή ψηφοφόρων από τον ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε εξέλιξη. Μια τακτική «υφαρπαγής» ψήφων, αλλοίωσης εκλογικού αποτελέσματος που αν μη τι άλλο είναι ένα στοιχείο παρακμής και παραφθοράς της λειτουργίας του κοινοβουλευτισμού που οδηγείται σε απαξίωση.
Οι ανεξαρτητοποιήσεις Τζάκρη και Πούλου μετά το ντιμπέιτ, εκτός από τον προφανή στόχο της ακύρωσης της θετικής συνεισφοράς του στη δημόσια σφαίρα επιχειρούν να εκτρέψουν την παραγωγή πολιτικής συζήτησης σε νέες κόντρες μακριά από τα «πουμαρό» της πολιτικής. Η έκπτωση του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης θέλει να χαρίσει εσαεί τον τίτλο του τελευταίου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ ως αρχηγού αξιωματικής αντιπολίτευσης στον Σ. Κασσελάκη, χωρίς καν να τον έχει κερδίσει σε εθνικές εκλογές...
Επιπλέον, οι επιθέσεις και οι προκλήσεις του Κασσελάκη στον Τσίπρα, καθ’ όλη τη διάρκεια της τελευταίας προεκλογικής εβδομάδας, η ανακοίνωση του νέου κόμματος, μία μέρα πριν την κάλπη για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δείχνουν ότι βρίσκεται υπό διαμόρφωση ένα πολιτικό προϊόν με κύριο χαρακτηριστικό του όχι την πολιτική αντιπαράθεση αλλά στοιχεία εκδικητικότητας και αμοραλισμού. Κάτι πρωτοφανές σίγουρα για τον αριστερό αλλά και για ένα μεγάλο κομμάτι του προοδευτικού χώρου.
Ο Σ. Κασσελάκης αναδεικνύεται έτσι, ο καλύτερος χορηγός της Ν.Δ. του Κ. Μητσοτάκη στον οποίο χαρίζει πολύτιμο πολιτικό χρόνο, την ώρα ακριβώς που τον χρειάζεται, αλλά και τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης που διακαώς κατ’ ομολογία του επιθυμεί!
Μην απορείτε λοιπόν όταν το μιντιακό σύστημα θα παίζει ΣΥΡΙΖΑ πλέον, μόνο σε αντιδιαστολή με τον Κασσελάκη. Ενώ οι δημοσκοπήσεις θα ψάχνουν φτυάρια για τον ενταφιασμό του... Τα έχουμε ξαναδεί...
