Σήμερα θα μιλήσουμε για τη Γαλλία.
Ο Μακρόν επιβλήθηκε στη Γαλλία το 2017, όταν η Δεξιά και οι Σοσιαλιστές, οι δύο παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις της χώρας για 50 χρόνια, καταποντίστηκαν.
Η κυρίαρχη ευρωπαϊκή τάξη αναγάλλιασε από τη χαρά της. Επιτέλους είχε βρεθεί ο τρόπος να ανανεωθεί το σάπιο πολιτικό κατεστημένο.
Και να υλοποιηθεί η σάπια οικονομική και κοινωνική πολιτική από φρέσκιες δυνάμεις, αντίθετες στον λαϊκισμό.
Και χωρίς ίχνος αμφισβήτησης στις «γενναίες μεταρρυθμίσεις». Τύπου Ποτάμι.
Η αλήθεια είναι ότι ο Μακρόν επανέλαβε την επιτυχία του το 2022.
Και ας είχε ξεσηκώσει τη μεσαία τάξη με την αύξηση της φορολογίας στα καύσιμα. Στη γνωστή εξέγερση των Κίτρινων Γιλέκων.
Ομως η επιμονή του να ανεβάσει τα όρια συνταξιοδότησης από τα 66 στα 68 χρόνια τον χαντάκωσε. Τον έφαγαν οι «γενναίες μεταρρυθμίσεις».
Η Γαλλία ξεσηκώθηκε. Γιατί στη Γαλλία έχουν σοβαρά συνδικάτα. Δεν είναι σαν κι εμάς που κοροϊδευόμαστε με τους Παναγόπουλους.
Και γιατί εκεί οι συνταξιούχοι παίρνουν συντάξεις. Δεν είναι όπως εδώ, που κανείς δεν βλέπει τον λόγο να βγει στη σύνταξη.
Πήγε να σπρώξει και πυρηνικά στην Ευρώπη και σε πόλεμο κατά της Ρωσίας. Το σημειώνουμε και αυτό.
Ετσι, στις τελευταίες ευρωεκλογές ο Μακρόν εξαφανίστηκε. Κάθε θάμα τρεις ημέρες.
Πήρε 14,6%, έναντι της Λεπέν που πήρε 31,3%. Και για μόλις 0,8% δεν ήρθε τρίτος, μετά τους Σοσιαλιστές που σημείωσαν εντυπωσιακή άνοδο.
Οπότε ο Μακρόν προκήρυξε βουλευτικές εκλογές.
Ποια είναι η κατάσταση τώρα. Οι ακροδεξιοί συνασπίζονται. Έχουν 31,5% η Λεπέν, 5,4% η Επανακατάκτηση και θα πρέπει να προσθέσουμε και το 7,2% της παραδοσιακής Δεξιάς.
Της οποίας ο αρχηγός δήλωσε πρόθυμος να συνεργαστεί με την Ακροδεξιά και τα στελέχη του τον αποδοκίμασαν. Αλλά για τη βάση ας μην έχουμε αυταπάτες.
Αυτό μας κάνει 44,1%. Ζόρικο.
Σε απάντηση, η Αριστερά συγκροτεί το Λαϊκό Μέτωπο. Σοσιαλιστές 13,8%. Ανυπότακτη Γαλλία του Μελανσόν 9,9%. Οικολόγοι 5,5%. Και Κομμουνιστικό Κόμμα 2,3%.
Σύνολο 31,5%.
Αλλά υπάρχει η τεράστια δεξαμενή της αποχής. Που μπορεί να φέρει ανατροπή.
Και υπάρχει και το αντανακλαστικό των Γάλλων κατά της Ακροδεξιάς.
Σε κάθε περίπτωση, το Λαϊκό Μέτωπο κατάφερε με την ενότητα να συγκροτήσει εναλλακτική πρόταση.
Δύο παρατηρήσεις. Πρώτον, η ενότητα δεν λειτουργεί ως συγκόλληση.
Για να εμπνεύσει, πρέπει ο κόσμος να εμπνέεται και από τα κόμματα που τη συγκροτούν.
Και εδώ το θετικό είναι ότι τόσο οι Σοσιαλιστές όσο και ο Μελανσόν στις ευρωεκλογές κατέγραψαν σημαντική άνοδο.
Αρα η δυναμική της ενότητας υπάρχει.
Δεύτερον. Αν πάρετε έναν ακροκεντρώο του μεσαίου χώρου, θα σας πει για τα δύο άκρα του λαϊκισμού.
Αν όμως τον καθίσετε στον ανιχνευτή ψεύδους, θα διαπιστώσετε ότι το να κερδίσει η Ακροδεξιά τον πειράζει πολύ λιγότερο από το να κερδίσει η Αριστερά.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί η Ακροδεξιά είναι συστημική, όπως και το ακραίο Κέντρο. Ενώ η Αριστερά όχι.
Και γιατί αν κερδίσει η Ακροδεξιά, το ακραίο Κέντρο ξαναμπαίνει στο πολιτικό παιχνίδι.
Και με κάποια μικρή ανανέωση μπορεί να αποσπάσει ψήφους της Αριστεράς. Στη λογική να φύγει η Ακροδεξιά.
Αντίθετα, αν κερδίσει η Αριστερά, το ακραίο Κέντρο μπορεί να ελπίζει πολιτικά μόνο στην αποτυχία της πολιτικής της.
Γιατί αν η πολιτική της Αριστεράς πετύχει, το ακραίο Κέντρο δεν έχει λόγο ύπαρξης.
Αυτά για να κατανοήσετε τι συμβαίνει στο κεφάλι του Πρετεντέρη.
Παρακολουθούμε τη Γαλλία. Και αισιοδοξούμε.
