Στην εποχή της κυριαρχίας των «γνωστών» και των «επωνύμων» έχουμε ανάγκη ως κοινωνία τις περιπτώσεις «ανώνυμων» πολιτών, όπως ο γιατρός που προχώρησε σε καταγγελία και δεν συγκάλυψε το περιστατικό ξυλοδαρμού της «συζύγου του γνωστού ποινικολόγου». Γιατί ναι, ο νόμος μπορεί πλέον ορθώς να καλύπτει γιατρούς, ψυχολόγους και εκπαιδευτικούς όταν προχωρούν σε καταγγελία περιστατικών βίας ακόμη και όταν τα θύματα το αρνούνται, αλλά τίποτα δεν είναι δεδομένο σε μια κοινωνία που έχει εκπαιδευτεί να κοιτάζει τη δουλειά της. Μια κοινωνία που έχει εκπαιδευτεί να σωπαίνει για όσα ακούγονται από τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Μια κοινωνία που προτιμά να πέφτει εκ των υστέρων από τα σύννεφα. Μια κοινωνία που προτιμά την ανωνυμία αποφεύγοντας να τα βάζει με τους «γνωστούς» και τους «επώνυμους».
Μας χρειάζονται περισσότεροι γιατροί σαν κι αυτόν που δεν κοίταξε τη δουλειά του. Μας χρειάζονται περισσότεροι άνθρωποι που δεν προσπερνούν τα σημεία και τα τέρατα της διπλανής πόρτας, του διπλανού θρανίου και του διπλανού γραφείου. Όπως επίσης μας χρειάζεται λιγότερη ανοχή στα σημάδια και στα δείγματα που κραυγάζουν δίπλα μας συμπεριφορές βίαιες και κακοποιητικές. Ειδικότερα όταν αυτές προέρχονται από «επώνυμους», όπου το είναι και το φαίνεσθαι όχι απλώς απέχουν παρασάγγας, αλλά επιπλέον ονόματα και ιδιότητες αποτελούν αντικίνητρο εμπλοκής μαζί τους. Γιατί, πέραν της αίσθησης του καθήκοντος, θέλει περίσσευμα θάρρους να τα βάζεις με τους «γνωστούς» και τους «επώνυμους» εσύ, ένας «ανώνυμος» πολίτης, φοβούμενος πως κάποια στιγμή στο μέλλον μπορεί και να το πληρώσεις. Γιατί όσο πιο ισχυρός ο «επώνυμος» τόσο μεγαλύτερος ο κίνδυνος της εκδίκησης. Γι’ αυτό και έχουμε συνηθίσει στη σιωπή όχι μόνο στις ιδιωτικές αλλά ακόμα και μπροστά στις δημόσιες πράξεις βίας των «επωνύμων», που συνήθως απολαμβάνουν μια προκλητική ασυλία.
