Για άλλη μια φορά έπειτα από εκλογική αναμέτρηση δεν υπάρχει ούτε ένας χαμένος. Σχεδόν όλοι βρήκαν τον τρόπο να δικαιολογήσουν την όποια αποτυχία τους και οι μόνοι που έμειναν με την απορία είναι πολλοί ψηφοφόροι που μόνο αυτοί αισθάνονται χαμένοι. Γιατί υπάρχουν κι αυτοί ξέρετε. Αυτοί που δεν πείθονται από το ωραίο περιτύλιγμα των δικαιολογιών κι από το πρωί της Δευτέρας επιστρέφουν σε μια σκληρή και άγρια πραγματικότητα, με τα προβλήματα να παραμένουν εκεί που τα άφησαν την Κυριακή είτε βγαίνοντας από το εκλογικό κέντρο όπου πήγαν και ψήφισαν είτε μένοντας σπίτι τους δίνοντας πόντους στην αποχή. Γιατί εκεί στα κομματικά επιτελεία μπορεί να αισθάνεστε όλοι λίγο-πολύ κερδισμένοι, να ξέρετε όμως ότι υπάρχει και ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που αισθάνεται σήμερα και πάλι χαμένο. Τόσο χαμένο όσο και η αγοραστική δύναμη που χρόνο με τον χρόνο χάνει. Τόσο χαμένο όσο και το πραγματικό εισόδημα που τα τελευταία χρόνια έχει χάσει. Τόσο χαμένο όσο τα εργατικά δικαιώματα που ελέω Μητσοτάκη έχει χάσει. Τόσο χαμένο όσο κι αυτά που έχει χάσει από το Κράτος Δικαίου και το κοινωνικό κράτος.
Γιατί κάπως έτσι αισθάνονται, να ξέρετε, οι πολίτες, που δεν συμμερίζονται ούτε τα χαμόγελα ούτε τις δικαιολογίες σας. Χαμένοι. Και θα συνεχίσουν να αισθάνονται χαμένοι όσο δεν μπορείτε να κερδίσετε την εμπιστοσύνη τους. Γιατί η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος πάσχει από έλλειψη εμπιστοσύνης στο πολιτικό σύστημα και επιλέγει την αποχή. Γιατί όταν η αποχή φτάνει σ’ αυτά τα επίπεδα, κανείς δεν δικαιούται να αισθάνεται κερδισμένος. Όσο για την περίφημη άνοδο της Ακροδεξιάς, ας μην γελιούνται κι αυτοί. Αυτά είναι τα ποσοστά τους στην Ελλάδα εδώ και χρόνια, είτε κρύβονται μέσα στη Νέα Δημοκρατία είτε αρθρώνουν λόγο εκτός αυτής.
