Η προσπάθεια του ελληνικού κράτους να ρίξει την ευθύνη του πολύνεκρου ναυαγίου της Πύλου στους διασωθέντες έπεσε στο κενό. Η δικαστική απόφαση έβαλε τέλος στην άθλια αυτή σκευωρία, μέσω της οποίας επιχειρήθηκε εννέα επιζήσαντες της τραγωδίας να κατηγορηθούν ως διακινητές και υπεύθυνοι του ναυαγίου. Και δικαίως αυτή η απόφαση πανηγυρίστηκε από τους μέχρι χθες κατηγορούμενους αλλά και από τους υπερασπιστές του Κράτους Δικαίου που απειλείται καθημερινά από το καθεστώς Μητσοτάκη. Μόνο που μετά τους πανηγυρισμούς ακολουθούν η υπόσχεση και η δέσμευση πως το έγκλημα της Πύλου ούτε θα ξεχαστεί ούτε και θα παραγραφεί από τη συνείδηση της κοινωνίας που θα συνεχίσει να αναζητά τους πραγματικούς ενόχους όπου και αν κρύβονται και όποιος και αν προσπαθεί να τους κρύψει.
Και αυτή είναι μια λαϊκή απαίτηση που δεν υποχωρεί όσο ισχυροί και αν είναι αυτοί που βρίσκονται απέναντί της. Όσα δακρυγόνα, όσα γκλοπ και όσες συλλήψεις και αν επιστρατεύσει το καθεστώς, όπως έγινε χθες έξω από τα δικαστήρια της Καλαμάτας, όπως έχει γίνει σε κάθε πορεία και σε κάθε διαδήλωση που μέχρι σήμερα έχουν πραγματοποιηθεί με αίτημα την απόδοση δικαιοσύνης για το έγκλημα της Πύλου. Γιατί η βία και η καταστολή δεν θα σταθούν ποτέ αρκετές για να καλυφθούν οι ευθύνες του ελληνικού κράτους και της κυβέρνησης για το έγινε εκείνο το βράδυ. Γιατί μέχρι να δοθούν οι απαντήσεις που πρέπει να δοθούν, ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του θα είναι υπόλογοι για ένα έγκλημα που κόστισε εκατοντάδες ζωές. Θα είναι υπόλογοι για το τι έγινε, αλλά κυρίως για το τι δεν έγινε ώστε να σωθούν τόσες ζωές. Γιατί οι νεκροί της Πύλου όπως και οι 24.000 νεκροί της Μεσογείου δεν είναι απλώς θύματα ναυαγίων, αλλά θύματα εγκληματικών πολιτικών που φέρουν την υπογραφή πολιτικών.
