Πώς να τους εμπιστευτείς και πώς να τους πάρεις στα σοβαρά όταν ακόμα και τα πιο σοβαρά κοινωνικά προβλήματα τα αντιμετωπίζουν επιφανειακά, επικοινωνιακά - και τελικά όταν το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να περάσουν τη συντηρητική και άκρως αντιλαϊκή τους ατζέντα. Πάρτε για παράδειγμα το πρόβλημα του σχολικού εκφοβισμού και της έξαρσης της εφηβικής βίας εντός και εκτός σχολείων. Πήγε ο πρωθυπουργός σε ένα σχολείο της Θεσσαλονίκης για τις τηλεοπτικές ανάγκες της προσωπικής του προβολής, αερολογώντας και γενικολογώντας, χωρίς την παραμικρή αναφορά στα αίτια που γεννούν τα συγκεκριμένα προβλήματα. Και από τον Μητσοτάκη τη σκυτάλη πήρε ο υπουργός Παιδείας για να ξεδιπλώσει όλο το συντηρητικό σκεπτικό της κυβέρνησης, που με άλλοθι τον σχολικό εκφοβισμό επιχειρεί να εκφοβίσει και να καταστείλει κάθε μορφή μαθητικών κινητοποιήσεων.
Και εκεί είναι που καταλαβαίνεις τι ακριβώς εννοούν ως πρόβλημα στα σχολεία. Γιατί γι' αυτούς ενδοσχολική βία είναι η λεγόμενη παρεμπόδιση της ομαλής διεξαγωγής των μαθημάτων. Με λίγα λόγια, βαφτίζουν βία τη συμμετοχή των μαθητών, των συλλόγων γονέων, αλλά και των εκπαιδευτικών σε κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας στα σχολεία. Όσο δε αφορά στην ενίσχυση των σχολικών μονάδων με ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς, ώστε να αντιμετωπιστεί ένα κοινωνικό φαινόμενο που όντως βρίσκεται σε έξαρση, ούτε κουβέντα από τον πρωθυπουργό και τον υπουργό Παιδείας. Γιατί, βλέπεις, τέτοιου είδους παρεμβάσεις προϋποθέτουν κονδύλια και δαπάνες, οπότε και χαρακτηρίζονται απαγορευτικά για μια κυβέρνηση που συστηματικά απαξιώνει τη δημόσια Εκπαίδευση αφήνοντας τα σχολεία με χιλιάδες κενά, αλλά έρχεται σήμερα να αυστηροποιήσει το πλαίσιο των απουσιών, λες και το υπουργείο δεν ευθύνεται για τις χαμένες ώρες διδασκαλίας που η ίδια καταδικάζει κάθε χρόνο τους μαθητές. Οπότε πώς να τους εμπιστευτείς και πώς να πάρεις στα σοβαρά τις φανφάρες τους, που μόνο για το φαίνεσθαι είναι;
