H συνοχή της κυβέρνησης Μητσοτάκη δοκιμάζεται αυτές τις ημέρες λόγω του νομοσχεδίου για τον γάμο ανάμεσα σε ζευγάρια του ίδιου φύλου. Οι συνεχείς διαφοροποιήσεις έχουν δείξει δύο πράγματα: πρώτον, ότι στη Νέα Δημοκρατία η σκληρή Δεξιά είναι πάντα πλειοψηφία, ασχέτως αν μερικές φορές επιλέγει να κάνει στην άκρη. Και δεύτερον, ότι ειδικά στην περιφέρεια κανένας δεξιός δεν πρόκειται να εκλεγεί βουλευτής αν είναι σε κάποια μαύρη λίστα της Εκκλησίας. Γι’ αυτό όλοι είναι υπερβολικά προσεκτικοί.
Με τις πλάτες της αντιπολίτευσης
Οι πλέον πρόθυμοι να ψηφίσουν το νομοσχέδιο είναι όσοι δεν θέλουν να θέσουν εν αμφιβόλω τη συμμετοχή τους στην κυβέρνηση ή ελπίζουν σε μια μελλοντική αξιοποίηση. Το ίδιο και όσοι θα επιθυμούσαν να καλλιεργήσουν φιλελεύθερο προφίλ ενόψει κάποιου μελλοντικού αγώνα διαδοχής. Σε κάθε περίπτωση, ζούμε το εξής περίεργο: Στο κυβερνητικό στρατόπεδο η επιχειρηματολογία υπέρ του νομοσχεδίου εκφωνείται προς τα μέσα, στα «φροντιστήρια» που οργανώθηκαν προς κατευνασμό των βουλευτών. Προς τα έξω, κανένας δεν έχει πάρει πάνω του το νομοσχέδιο για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Μόνο επιφυλάξεις ακούγονται, άλλοτε ευθείες και κατηγορηματικές, άλλοτε σε επίπεδο μουρμούρας. Και κανείς, φυσικά, δεν διανοείται να σηκώσει το γάντι που πέταξε η Εκκλησία, συρόμενη και αυτή πίσω από τη δική της ακροδεξιά πλειοψηφία. Έτσι το βάρος της υπεράσπισης του νομοσχεδίου το έχει πάρει η προοδευτική αντιπολίτευση. Και αυτή κάνει τη βασική δουλειά, έτσι ώστε ο Μητσοτάκης να δηλώνει ότι με το μισό κόμμα απέναντί του θα περάσει τη ρύθμιση με 120 ψήφους. Και θα πλασάρει τον εαυτό του ως τον ηγέτη που σήκωσε το ανάστημά του απέναντι στη συντήρηση και ηγήθηκε του φιλελεύθερου μετώπου υπεράνω κομματικών διαχωρισμών.
Ρεσιτάλ πολιτικής ανηθικότητας
Η κατάσταση που διαμορφώνεται, λοιπόν, είναι η εξής: Η προοδευτική αντιπολίτευση πρόσφερε στον Κ. Μητσοτάκη τη συναίνεσή της για την επιστολική ψήφο των αποδήμων στις ευρωεκλογές. Ο Κ. Μητσοτάκης πήρε το χέρι που του έδωσε η αντιπολίτευση και κρατώντας το επιχείρησε να τη ρίξει στο πάτωμα, βάζοντας από το παράθυρο την επιστολική ψήφο στις εθνικές εκλογές. Και παρότι λίγες φορές στην πολιτική ιστορία του τόπου έχουμε δει τόσο απροκάλυπτα σημάδια πολιτικής ανηθικότητας, ο Μητσοτάκης ποντάρει τώρα στη στήριξη της ίδιας της αντιπολίτευσης για να περάσει πανηγυρικά το νομοσχέδιο των ομόφυλων ζευγαριών, χωρίς να αναγκαστεί να επιβάλει κομματική πειθαρχία. Να διατηρήσει έτσι, με έξοδα της Αριστεράς και του ΠΑΣΟΚ, και τη φιλελεύθερη δικαιωματική πίτα σωστή και τον λαϊκοδεξιό σκύλο χορτάτο. Και να στρώσει με τη βοήθεια των πολιτικών του αντιπάλων το φιλοευρωπαϊκό του προφίλ, που έχει καταταλαιπωρηθεί από τη χειραγώγηση της Δικαιοσύνης και του Τύπου, το κουκούλωμα σκανδάλων, όπως οι παρακολουθήσεις, τον πόλεμο ενάντια στις ανεξάρτητες Αρχές και πρόσφατα από τα αίσχη της Εξεταστικής για τα Τέμπη.
Ετσι ο Κ. Μητσοτάκης φαίνεται να διαχειρίζεται την κατάσταση σε δύο ταμπλό: εσωτερικά να υφίσταται τη φθορά από το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, με τη σκληρή λαϊκή Δεξιά και την Εκκλησία -δύο από τους ισχυρότερους πυλώνες της Νέας Δημοκρατίας- να τρίζουν, και από την άλλη να παρασύρει μονίμως την προοδευτική αντιπολίτευση στο δικό του γήπεδο, παραμένοντας αυτός που βάζει την ατζέντα. Αν θα του βγει είναι ένα ερώτημα.
Η φωνή της κοινωνίας
Την ίδια στιγμή στην κοινωνία τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά για τον Κ. Μητσοτάκη. Και αυτό φαίνεται να το γνωρίζει καλύτερα από την κοινωνία. Οι εξαγγελίες για έλεγχο της κερδοσκοπίας, οι λεονταρισμοί για τους πληθωρισμούς της απληστίας και οι απειλές έχουν πάει περίπατο. Οι τιμές στο ράφι ανεβαίνουν σταθερά, γράφοντας στα παλιά τους παπούτσια όχι μόνο τους αρμόδιους υπουργούς, αλλά και τον Μητσοτάκη τον ίδιο. Ο κόσμος είναι αγανακτισμένος. Οι αγρότες έχουν ξεσηκωθεί απέναντι στα αδιέξοδα που ορθώνουν μπροστά τους η κυβερνητική πολιτική, οι μεσάζοντες και η τρομακτική άνοδος του κόστους παραγωγής. Και τα πανεπιστήμια έχουν βγει στους δρόμους για να εμποδίσουν την εισβολή των επιχειρηματιών στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση.
Το επόμενο διάστημα το στοίχημα για την αντιπολίτευση είναι να πολιτικοποιήσει και να αναδείξει τα θέματα που τρώνε την κοινωνία και συσσωρεύουν οργή και αγανάκτηση, και να φέρει στο πολιτικό προσκήνιο τα ζωτικά αιτήματα: αύξηση των χαμηλών μισθών, μέτρα κατά της ακρίβειας, εξασφάλιση της πρόσβασης στη δημόσια δωρεάν Παιδεία για όλους, μέτρα για τη στήριξη του ΕΣΥ και των νοσοκομείων, μέτρα για τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες. Και ξεκινώντας από τα αιτήματα αυτά, να επιχειρήσει τη συσπείρωση της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Από τη δραστηριότητα, τη ζωτικότητα και την πειστικότητα της αντιπολίτευσης εξαρτάται πώς και πόσο θα πιεστούν πολιτικά η Ν.Δ. και ο Μητσοτάκης. Γιατί ο Μητσοτάκης με τον Βορίδη κάποια στιγμή θα τα βρει. Με μια κοινωνία που καταλαβαίνει τι παιχνίδι παίζεται στην πλάτη της δεν πρόκειται να τα βρει ποτέ.
