Διαπρεπή και προβεβλημένα πολιτικά πρόσωπα συγκεντρώνουν μηδαμινό τηλεοπτικό ενδιαφέρον. Ελάχιστοι θεατές ενδιαφέρονται. Τα πλακώματα και οι καβγάδες πάντα έχουν την απήχησή τους, όχι όμως ο πολιτικός λόγος ή έστω η πολιτική περιγραφή (σ.σ.: πολύ συχνά ο πολιτικός λόγος είναι απλό αναμάσημα ή απλή περιγραφή προβλήματος). Γιατί; Είναι, πλέον, τα πρόσωπα αυτά εξαντλημένα επικοινωνιακά, είναι αδιάφορος ο πολιτικός λόγος ή έχει διαστραφεί το πολιτικό κριτήριο; Μεγάλο μέρος της πολιτικής κριτικής, της σύγκρουσης, κατευθύνεται είτε σε κάποιο υπερ-ειδικό θέμα της πολιτικής καθημερινότητας είτε σε έναν ιδεολογικό μεγάκοσμο, συνήθως άσαρκο και εξωπραγματικό. Κατευθύνεται, δηλαδή, είτε σε ένα μέτρο (για παράδειγμα, ένα από τα πολλά e-pass), σε μια ρύθμιση (π.χ., μια παράταση θεσμικής διορίας) ή και σε μια δήλωση στελέχους, σε μια γκάφα. Και από την άλλη, η πολιτική εκφώνηση κατευθύνεται σε μεγάλα ιδεολογικά σχήματα (συνήθως χρησιμοποιώντας τα ως άλλοθι και υπεκφυγή), που έχουν σχεδόν «ξεραθεί», που έχουν αποκτήσει ακαδημαϊκά χαρακτηριστικά, που ζουν περισσότερο ως δαιμονολογικές ή οπαδικές αναφορές, παρά ως επιχειρησιακά εργαλεία. Αυτή η διπλή «αστοχία» αφλογιστία (μια μορφή αλαλίας) αποκρύπτει την αλήθεια της πιάτσας και κυρίως βυθίζει την πολιτική σκηνή σε μια ανυποληψία, αλλά και τα κόμματα σε μάλλον χαμηλού ενδιαφέροντος λόγο, τουλάχιστον με τα μέτρα του λαϊκού ακροατηρίου. Η πολιτική σκηνή πάσχει από χαμηλή δημοφιλία.
Συνήθως, μεγάλη απήχηση έχουν θέματα πολιτικού αποκρυφισμού και μαντείας. Διάφοροι αναλυτές οπλικών συστημάτων, που μάλιστα τα διασυνδέουν με ιστορικές πλεκτάνες, με ιστορικές λεπτομέρειες (που, όπως καταγγέλλουν, πάλι κάποιοι τις έχουν αποκρύψει και που αν τις ξέραμε θα ήταν αλλιώς η Ελλάδα!). Τα οπλικά συστήματα (μαζί με τις ιστορικές ουρές) τα συνδέουν με πληροφορίες (πάλι αόρατες για τον πολύ κόσμο, που μόνο οι ίδιοι μέσω μυστήριων καναλιών έχουν) για συναντήσεις του τάδε απεσταλμένου με τον δείνα πολέμαρχο και τελικά φτιάχνουν μια δελεαστική μυθιστορηματική ομελέτα που την καταναλώνει ο θεατής, ακροατής με μεγάλη όρεξη. Παλιότερα, με πρόφαση τη χρεοκοπία, έβρισκαν διασυνδέσεις σχεδίου, κλοπής και Γερμανών, μετά προστέθηκε μπόλικος υγειονομίστικος και βιολογικός αποκρυφισμός λόγω πανδημίας, τώρα δε, με πρόφαση τους πολέμους, γίνεται εκτενής περιγραφή λεπτομερειών του μετώπου (σαν να βρίσκονται επιτόπου), των χαρακτηριστικών των βομβών και των πυραύλων (με λεπτομέρειες, παρακαλώ) και όλο αυτό το τουρλού φαίνεται ότι ηρεμεί τον θεατή, ακροατή. Τεράστια απήχηση έχουν οι αποκαλύψεις. Χιλιάδες αναγνώστες ψάχνουν στην έρημο το μονοπάτι της πολιτικής και υπαρξιακής λύτρωσης. Σαν να χρειάζεται ο πολίτης για να στηριχτεί ψυχικά να λύσει τις απορίες για την αποτυχία του, να περάσει την ώρα του σκεπτόμενος τα μεγάλα που του απέκρυψαν, ενώ κοιτά περίλυπος ακόμα ένα Τζόκερ, ένα λαχείο, με μηδέν επιτυχία. Ακόμα μια βδομάδα δεν θα γίνει αυτό που αξίζει, αυτό που ονειρεύεται, ακόμα μια βραδιά θα αλλάζει κανάλι για να πάει στις φλογερές ιστοσελίδες μιας νέας πολιτικής δεισιδαιμονίας.
Στις μετρήσεις η Ν.Δ. (μετά από πέντε χρόνια) κρατιέται, ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να υποχωρεί, το ΠΑΣΟΚ φουσκώνει λίγο, το ΚΚΕ πήρε ό,τι ήταν να πάρει από τον ΣΥΡΙΖΑ, η Νέα Αριοστερά σχοινοβατεί, ο Βελόπουλος παγιώνεται. Κρίσιμα ζητήματα, όπως τα της Συμφωνίας της Λωζάννης που άνοιξε ο κ. Συρίγος και της ουσιώδους τεκμηρίωσης (και όχι απλής τηλεοπτικής αναφοράς), της ακρίβειας και του μαυραγοριτισμού που έχουν εγκατασταθεί στην Ελλάδα, αφήνονται στην τύχη τους. Αλλά αφήνονται ή δεν έχουν ζήτηση; Και ο πολιτικός καιροσκοπισμός εγκαταλείπει τα μεγάλα επίδικα μπροστά στην καταναλωτική, ποπ μικροπολιτική;
