Ενώ η ελληνική Αριστερά ταλανίζεται από ακόμη μία διάσπαση, απόρροια της υπαρξιακής κρίσης στην οποία βυθίστηκε μετά τις εκλογικές της ήττες, προκαλεί εντύπωση ότι ανάλογες ταυτοτικές αναζητήσεις σημειώνονται και στον χώρο της θριαμβεύτριας Δεξιάς.
Η παρέμβαση του πρώην πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά την περασμένη Κυριακή με τη συνέντευξή του στην Καθημερινή δεν περιορίστηκε στη συνηθισμένη κριτική του στον Κυριάκο Μητσοτάκη για τα ελληνοτουρκικά. Επεκτάθηκε σε όλο το φάσμα της κυβερνητικής πολιτικής, αγγίζοντας ακόμη και το φορολογικό, ενώ έδωσε ιδεολογικό υπόβαθρο μιλώντας για την υπεράσπιση της «πυρηνικής οικογένειας» και συμπύκνωσε την τοποθέτησή του υποστηρίζοντας ότι «οι κοινωνίες στην Ευρώπη και στην Ελλάδα κινούνται δεξιότερα».
Για τη μεν Αριστερά η συζήτηση εκ των πραγμάτων επικεντρώνεται στην αντιπαράθεση που ακολουθεί τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. από την Ομπρέλα και τους 6+6. Οι αποχωρήσαντες επιχειρούν να προσδώσουν πολιτικό περιεχόμενο σε μία κίνηση που προήλθε από την άρνησή τους να αποδεχθούν το πρόσωπο του Στέφανου Κασσελάκη, η επικράτηση του οποίου προήλθε από μια διαφανή και αδιάβλητη δημοκρατική διαδικασία. Πώς μπορεί να συμβιβαστεί με τον αριστερό χαρακτήρα η άρνηση της πλειοψηφικής δημοκρατικής αρχής είναι ένα ερώτημα που θα μείνει αναπάντητο και θα σκιάζει το εγχείρημα. Γι’ αυτό και η κριτική τους περιορίζεται στον τρόπο με τον οποίο κινείται ο Στέφανος Κασσελάκης, συγχέοντας την πολιτική επικοινωνία -ως δομή με τις σύγχρονες τεχνολογικές δυνατότητες που αντανακλά και τη διαμορφούμενη νοοτροπία και συμπεριφορά της κοινωνίας- με το περιεχόμενο των μηνυμάτων που εκπέμπει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, αφού μέχρι στιγμής ο κ. Κασσελάκης κινείται στις ράγες του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. - σχέδιο για τη ρύθμιση των κόκκινων δανείων, αντιμετώπιση της στεγαστικής κρίσης και της ακρίβειας. Οι αποχωρήσαντες έχουν παρόμοια, εάν όχι την ίδια θέση, στην κριτική για το φορολογικό, ενώ ο Αλέξης Χαρίτσης ταυτίζεται με τον Στέφανο Κασσελάκη στο θέμα του γάμου των ομοφύλων. Στο μόνο που μέχρι στιγμής διαφαίνεται διαφοροποίηση είναι στα εθνικά θέματα, όπου ο μεν Στέφανος Κασσελάκης έχει χαράξει αδρές γραμμές για τον ελληνοτουρκικό διάλογο, όχι μακριά από τις θέσεις του Αλέξη Τσίπρα, ενώ οι αποχωρήσαντες τηρούν περίεργη και παρατεταμένη σιωπή, αποφεύγουν να τοποθετηθούν και ενοχλούνται από τον όρο «πατριωτική Αριστερά». Κάπως έτσι η Αριστερά χρησιμοποιείται σε όλες τις πτώσεις και ως επιθετικός προσδιορισμός παντού, ωστόσο δεν προσδιορίζεται ποιο είναι το πολιτικό περιεχόμενο της σύγχρονης Αριστεράς.
Ο τρόπος με τον οποίο υποδέχονται οι συστημικές δυνάμεις τον Στέφανο Κασσελάκη και τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., από τη μία, και τους αποχωρήσαντες και τον Αλέξη Χαρίτση, από την άλλη, δεν συνηγορεί στο ότι θεωρούν έστω και δυνάμει κίνδυνο τον «νέο πολιτικό φορέα της Αριστεράς». Ενώ ο Κασσελάκης βρίσκεται αντιμέτωπος με μια καθημερινή επιχείρηση αποδόμησης της προσωπικότητάς του και αποστέρησης της δυναμικής του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. υπό την ηγεσία του, το νέο εγχείρημα βρήκε θετική υποδοχή τόσο από πολιτικούς της Ν.Δ. -ακόμη και ο Άδωνης Γεωργιάδης έπλεξε το εγκώμιο του Αλέξη Χαρίτση- όσο και από συστημικά μέσα ενημέρωσης. Φυσικά, αυτό δεν είναι καθοριστικό για την απαξίωση του νέου φορέα, είναι όμως ένας δείκτης, ειδικά εάν επιβεβαιωθεί ότι πριν ολοκληρώσουν την αποχώρησή τους είχαν εξασφαλίσει οικονομική υποστήριξη και μιντιακή προβολή. Η Αριστερά στη χώρα μας κατά την περίοδο της διακυβέρνησής της περιορίστηκε σε υποδειγματική διαχείριση σύμφωνα με τα κριτήρια που θέτουν οι τράπεζες, οι οίκοι αξιολόγησης και τα όργανα των Βρυξελλών. Είναι δε ένας αναστοχασμός που οι αποχωρήσαντες απέφυγαν να κάνουν, παρότι είχαν όλη τη δυνατότητα και τον χρόνο.
Αφού κοπάσει ο θόρυβος των ημερών, ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. δεν θα έχει αντίπαλο το νέο εγχείρημα που θα περιοριστεί στις πραγματικές του διαστάσεις, αλλά μία παντοδύναμη Ν.Δ. που μεταλλάσσεται και ενσωματώνει υπερ-δεξιές πολιτικές. Εκεί αποβλέπει και ο Αντώνης Σαμαράς και όχι βέβαια στο να διασπάσει τη Ν.Δ. Στη συνέντευξή του εμφανίστηκε ως ο φυσικός ηγέτης μίας καθ’ ημάς νέας Δεξιάς, που εκτείνεται και πέραν της Ν.Δ., με το 14% των τριών μικρών κομμάτων, το οποίο όμως, όπως ανέφερε, «δεν συνιστούν υπολογίσιμο πολιτικό μέγεθος».
Ενώ ο Κυριάκος Μητσοτάκης ξεκίνησε την πορεία του στην ηγεσία της Ν.Δ. μιλώντας για «πολιτικό φιλελευθερισμό» και στην αρχή της δεύτερης θητείας του διακηρύσσει τον «πολυδύναμο εκσυγχρονισμό», στον οποίο περιλαμβάνει τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών και την τεκνοθεσία, ο Αντώνης Σαμαράς σε κάθε ευκαιρία αναδεικνύει την ατζέντα της Alt-right, επί το ελληνικότερο, πασπαλισμένη με την αναφορά στις παραδοσιακές αξίες της ελληνικής οικογένειας, στη διαφύλαξη της εθνικής ταυτότητας σε σχέση με την απειλή που σηματοδοτεί το μεταναστευτικό. Εμφανίζεται ως εκείνος που θα υπερασπιστεί τις παραδοσιακές αξίες της ελληνικής οικογένειας από την «επέλαση του woke κινήματος της αποδόμησης», που θα συσπειρώσει το παραδοσιακό ακροατήριο. Με τον τρόπο αυτό στην πραγματικότητα λειτουργεί συμπληρωματικά προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη, συγκρατώντας μεγαλύτερες διαρροές από τη Ν.Δ. προς τα μικρά δεξιά κόμματα. Υποδεικνύει στον Κ. Μητσοτάκη προς τα που θα πρέπει να κινηθεί. Αν ο Κ. Μητσοτάκης προχωρήσει σε εκσυγχρονιστική φιλελεύθερη κατεύθυνση, θίγοντας τον ιδεολογικό πυρήνα του «πατρίς- θρησκεία-οικογένεια», κινδυνεύει να δει μείζονες μετατοπίσεις ψηφοφόρων, ενώ είναι αμφίβολο εάν θα αναπληρώσει τις απώλειες με κεντρώους και κεντροαριστερούς. Το να εμφανιστεί ως ο γνήσιος εκπρόσωπος ενός φιλελεύθερου Κέντρου απέναντι στην απειλή μίας νέας Δεξιάς, που εκπροσωπούν τα τρία μικρά κόμματα και ο Αντώνης Σαμαράς, συρρικνώνοντας ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, είναι ένα θεωρητικό ενδεχόμενο. Είναι, πάντως, υψηλού ρίσκου, καθώς ναι μεν οι βουλευτές της Ν.Δ. στρατεύονται πάντα στην προοπτική και διατήρηση της εξουσίας -εγκατέλειψαν ακόμη και τις σάρισες στο Μακεδονικό-, ωστόσο κινούνται πάντα με το πολιτικό ένστικτο της αυτοσυντήρησης, που το καθοδηγεί η σχέση με τους συντηρητικούς ψηφοφόρους.
