Η μεγάλη ήττα στις εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου και η παραίτηση Τσίπρα έβαλαν το κόμμα σε μια φάση σφοδρής περιδίνησης και πτωτικής τάσης. Η επινόηση των εσωτερικών εχθρών και η εσωτερίκευση της αντίληψης περί υπονομευτών τορπίλισαν κάθε προσπάθεια συγκροτημένης, πολιτικής συζήτησης για την ήττα. Συνέβαλαν δε στη διάχυση μιας απίστευτης τοξικότητας από την κορυφή μέχρι τη βάση του κόμματος. Το πολιτικό ήθος, αυτός ο άυλος ηθικός, αξιακός κώδικας της Αριστεράς, της συντροφικότητας, της αλληλεγγύης, που υπήρχε ακόμα και εν μέσω πολιτικών αντιπαραθέσεων και συγκρούσεων, χάνεται οριστικά κάτω από τόνους λάσπης και αυριανισμού. Σαν έτοιμοι από καιρό, λοιπόν, ορμήσαμε με πάθος στην αλληλοεξόντωση.
Η εκλογή προέδρου ενίσχυσε αντί να ανακόψει αυτόν τον ηθικό, πολιτικό κατήφορο. Η λαϊκή εντολή από τη βάση (έτσι όπως εμείς -καλώς ή κακώς- ορίσαμε στο Συνέδριο του Μαΐου 2022) έγινε από τη μια μεριά λάβαρο καθυπόταξης μέχρι εξόντωσης των υπονομευτών/τριών. Μια σταυροφορία ξεκίνησε με αποδέκτη τη βάση του κόμματος. Από την άλλη μεριά, η εκλογή προέδρου, άγνωστου και μη μέλους μέχρι πρότινος του κόμματος (πάλι όμως με ευθύνη δική μας), έγινε αφορμή για άλλες ασχήμιες, που κι αυτές διερρήγνυαν το νήμα του όποιου αξιακού, ηθικού κώδικα της Αριστεράς. Τα δύο πολεμικά μέτωπα συγκροτήθηκαν, με τους αψείς κάθε πλευράς να δίνουν το σύνθημα της αναμέτρησης μέχρι τελικής πτώσης. Η μονομερής συγκρότηση της ηγετικής, δίπλα στον πρόεδρο, ομάδας, οι προεδρικές διακηρύξεις για πορεία προς τον λαό με το κόμμα παρατηρητή και οι διαγραφές, με διατυπώσεις και μεθόδους απολύτως ξένες στο Καταστατικό μας αλλά και στην παράδοσή μας, έφτασαν τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. σε οριακή πλέον κατάσταση. Οι κραυγές των πολεμοχαρών ένθεν κακείθεν («άκου να σου πω, τάδε» ή «εγώ θα σου πω τι είναι Αριστερά»), εκτός κομματικών οργάνων, δεν επέτρεψαν σε άλλες φωνές να ακουστούν. Όλα τα πάθη και τα προβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. συνοψίστηκαν στο διαλυτικό: ή υποτάσσεσαι, ή αποχωρείς. Όλοι και όλες κατηγοριοποιηθήκαμε, αυθαίρετα, απολίτικα και ανήθικα, σε μέτωπα. Προσωπικά βρέθηκα ερήμην μου στην Ομπρέλα ή στους 6+6 ή τέλος πάντων στους αντιπροεδρικούς επειδή ανήκω στα «βαρίδια» του 3%, διεκδικώ τη διαδρομή μου στην Αριστερά και στον ΣΥΡΙΖΑ, διεκδικώ και αυτή την ιστορία του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. και αυτό το μεγάλο μέρος του έρματος του καραβιού μας. Το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο που είχε φτιάξει το δεξιό, ακροκεντρώο σύστημα δυστυχώς είναι πλέον εντός των τειχών. Προκαλεί τεράστια θλίψη το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., που άντεξε τεράστια κύματα, τώρα να βρίσκεται ένα βήμα πριν από... τι;
Τώρα όμως είναι ώρες τεράστιας προσωπικής και συλλογικής ευθύνης. Γράφω για πρώτη φορά σε προσωπικό τόνο δημοσίως, κι αυτό με την ευθύνη που μου αναλογεί όχι ως μέρος ομάδας ή τάσης, αλλά με την ευθύνη απέναντι στη διαδρομή μου σε αυτό το κόμμα, στην Αριστερά εν γένει. Πρώτον, να ανακληθούν οι διαγραφές με σθένος και παρρησία. Όση «μαγκιά» εκπέμπει η διαγραφή, άλλο τόσο σθένος και δύναμη εκπέμπει η απόσυρσή τους. Δεύτερον, να αποσυρθούν από το προσκήνιο οι πολεμοχαρείς από όλες τις πλευρές. Δεν είναι δυνατόν (και μιλάω εδώ ως ένθερμη οπαδός της «θηλυκοποίησης» της πολιτικής) να συνθλιβόμαστε ανάμεσα στις συγκρούσεις «αρρενωπότητας». Μου είναι απεχθέστατη αυτή η σύγκρουση των αρρενωπών «υπερεγώ» που έχουν καταντήσει το κόμμα αρένα ταυρομάχων. Τρίτον, να ανασυγκροτηθεί η ηγετική ομάδα. Τα πρόσωπα που τη συγκροτούν τώρα -χρήσιμα σε άλλες θέσεις, αλλά όχι σε επιτελικές- εκπέμπουν διαρκώς το μήνυμα της σύρραξης. Η κατηγορία της υπονόμευσης πρέπει να αποσυρθεί πάραυτα. Τέταρτον, να βρεθούν επειγόντως τα λόγια επανοριοθέτησης του κομματικού συμφέροντος στην Κ.Ε. Να οριοθετηθούν τα πεδία διαλόγου αλλά και πολιτικής αντιπαράθεσης και διαφωνίας. Να λειτουργήσουν τα όργανα του κόμματος -στην ηγεσία και στη βάση- ως πεδία πολιτικής συζήτησης. Αυτό έχει χαθεί εντελώς. Με τις συλλογικές μας παραδοχές στις διαφωνίες, αντιπαραθέσεις αλλά και συναινέσεις ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε η «πρώτη φορά Αριστερά». Πέμπτον, να αναδείξουμε τον κομβικό ρόλο του κόμματος ως του σημαντικότερου μέσου αναδιοργάνωσης της συλλογικότητας που πρέπει να δώσει σε όλα τα επίπεδα τη μάχη με τη Δεξιά αλλά και ως του σημαντικότερου διαύλου διαπαιδαγώγησης της κοινωνίας με όρους ήθους και πολιτισμού. Η Αριστερά δίνει τις μάχες της όχι με Μεσσία σωτηρίας εναντίον του αντίπαλου Μεσσία του εκσυγχρονισμού, αλλά με όρους ταξικούς, πολιτισμικούς, ηθικούς απέναντι στην αυταρχικότητα, στη διαφθορά και στον κυνικό ρεαλισμό της Δεξιάς.
Ενα βήμα πριν από... τι (;) οφείλουμε να αναλογιστούμε ότι, τουλάχιστον σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, η πλειονότητα των ψηφοφόρων μας ζητά ανάκληση των διαγραφών, ενώ εναντιώνεται στις αποχωρήσεις. Αυτό σημαίνει ότι ζητά από εμάς σύνθεση. Τέλος, μπροστά στη μεγάλη μάχη με τη Δεξιά, έχουμε υποχρέωση να αποκαταστήσουμε τη βαθιά πληγωμένη συντροφικότητα και αλληλεγγύη μεταξύ μας. Σ’ αυτή την Κ.Ε. αναμετριόμαστε όλοι και όλες με τις ευθύνες μας.
*H Σία Αναγνωστοπούλου είναι βουλεύτρια Αχαϊας του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ.
