Με αυταρχισμό προσπαθεί να αντισταθμίσει η Ν.Δ. τις εσωκομματικές της αντιθέσεις. Γιατί μπορεί λόγω της Κ.Ε. και των εξελίξεων στον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. να είναι τα δικά του εσωκομματικά στο προσκήνιο, ωστόσο οι «ενδοοικογενειακές» αντιθέσεις υπάρχουν παντού, ακόμα και στις «καλύτερες» πολιτικές οικογένειες.
Η παρουσία του Κυριάκου Μητσοτάκη στην εκδήλωση για τον Κώστα Σημίτη εξόργισε ιστορικά στελέχη του κόμματος, εξωθώντας τους στο σημείο να αντιδράσουν και δημόσια (Νικήτας Κακλαμάνης). Για να ισορροπήσει ο πρωθυπουργός το σημιτικό Κέντρο, τους ακροκεντρώους με τη λαϊκή Δεξιά -κάτι που επιτυχώς κατάφερε και του απέφερε την εκλογική νίκη-, προχώρησε σε μια προσπάθεια κατευνασμού των αντιδράσεων επιδεικνύοντας ένα σιδηρούν προσωπείο.
Αντί λοιπόν η κυβέρνηση να καταδικάζει ή έστω να διερευνά τα περιστατικά αστυνομικής βίας εναντίον νέων παιδιών, ενστερνίζεται πλήρως την άποψη της ΕΛ.ΑΣ., αθωώνοντάς την εκ των προτέρων για τον άγριο ξυλοδαρμό της 16χρονης στο Νέο Ηράκλειο και παρά τις καταγγελίες που δείχνουν ως υπαίτια την ΟΠΚΕ, αλλά και την καταγγελία της γιατρού που ανέλαβε πρώτη την περίθαλψη του κοριτσιού.
Την ίδια ώρα, ο 22χρονος Παλαιστίνιος που ύψωσε τη σημαία της πολύπαθης χώρας του μαζί με την ελληνική διώκεται και απειλείται ακόμα και με απέλαση. Μάλιστα, στο πογκρόμ αυτό της ελεύθερης διαμαρτυρίας ο Θάνος Πλεύρης έφτασε στο σημείο να ζητήσει την καταδίκη του νεαρού σε θάνατο με το γνωστό κλισέ «να πάει εκεί να πολεμήσει».
Παράλληλα, σε θεσμικό επίπεδο, η πορεία αποσάθρωσης του Κράτους Δικαίου συνεχίζεται, με το «αστυνομικό κράτος» να κερδίζει διαρκώς έδαφος. Η αναβάθμιση του καταδότη στον επίσημο ρόλο του πληροφοριοδότη επ’ αμοιβή ανοίγει την κερκόπορτα για το «κυνήγι» και άλλων πολιτών. Με δεδομένο πλέον ότι ο οποιοσδήποτε θα μπορεί να «καρφώνει» οποιονδήποτε στην εφορία, κανείς δεν μπορεί να διασφαλίσει ότι η ρύθμιση αυτή δεν θα επεκταθεί και σε άλλους στο μέλλον. Επίσης, το γεγονός ότι η ρύθμιση θέτει στο στόχαστρο τους ελεύθερους επαγγελματίες, τους οποίους η κυβέρνηση θεωρεί την κατεξοχήν πληθυσμιακή ομάδα όπου εκλογικά απευθύνεται, είναι μάλλον προς παραδειγματισμό και των υπολοίπων.
Διολισθαίνουμε στην απολυταρχοποίηση των θεσμών και εκπαιδευόμαστε στην παρακολούθηση των διπλανών στοχοποιώντας παράλληλα όσες και όσους νέες και νέους διαμαρτύρονται. Έτσι, ξαφνικά γινόμαστε όλες και όλοι πιθανοί ύποπτοι και πιθανοί ένοχοι για κάτι υπό το άγρυπνο μάτι μιας απόλυτα νομιμοποιημένης και δημοκρατικά εκλεγμένης, πλην ανέλεγκτης εξουσίας του 41%, ένα εκλογικό αποτέλεσμα το οποίο δεν έχει κανέναν ηθικό φραγμό να επικαλεστεί για τα πάντα, ακόμα και απέναντι σε 57 αδικαίωτους νεκρούς.
