Φοβάμαι ότι το «νέο κύμα του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ.», που προανήγγειλε ο Αλέξης Τσίπρας, περνά από δύσβατους δρόμους και μονοπάτια, αν κρίνω και από το γεγονός ότι η επιλογή του προσώπου που θα στηρίξουμε για τη θέση του δημάρχου Αθήνας εξελίχθηκε σε ένα είδος πασαρέλας. Δεν κατανοώ, επίσης, τη συζήτηση, στο πλαίσιο της εκλογής νέας ηγεσίας, για το αν το κόμμα πρέπει να στρίψει αριστερότερα ή προς το Κέντρο, προκειμένου να ανακάμψει εκλογικά και να επαναδιεκδικήσει τη διακυβέρνηση της χώρας. Κάποιοι, μάλιστα, έχουν κάνει θέση τους τη δεύτερη επιλογή, ισχυριζόμενοι ότι είναι και η μόνη, πως δηλαδή δεν υπάρχει δίλημμα. Πρόκειται, όμως, για ψευτοδίλημμα που δεν υπηρετεί την αναζήτηση των αιτίων της πρόσφατης διπλής δεινής εκλογικής ήττας του κόμματός μας.
Κατ’ αρχάς, γεννιέται το ερώτημα αν εξέλιπαν οι λόγοι και οι όροι για τη νέα Αριστερά που επαγγέλθηκε πρώτα ο ΣΥΝ και από το 2004 ο ΣΥΡΙΖΑ. Συναφές και το ερώτημα αν απέτυχε η μετά το 2015 διεύρυνση, που προϋπήρξε του σχήματος ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Απαντώ αρνητικά και στα δύο ερωτήματα. Αν με στροφή στο Κέντρο προτείνεται η διεύρυνση της κοινωνικής βάσης του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. ώστε το κόμμα να εκπροσωπεί και μεσαία στρώματα που πλήττονται από τον νεοφιλελευθερισμό μέχρι εξαφάνισης, θα έλεγα ότι πρόκειται για σωστή πρόταση, την οποία είχε ασπαστεί και ο Αλ. Τσίπρας. Από την άλλη, χρήζει εξήγησης η πρόταση «να μείνουμε αριστερά», ειδικά όταν προέρχεται από αρνητές της διεύρυνσης που μάλιστα τη χαρακτήριζαν πασοκοποίηση.
Επιμένω, λοιπόν, όπως κάνω και στο βιβλίο μου «Ο διαρκής μετασχηματισμός της Αριστεράς» (εκδόσεις Εύμαρος), ότι ουδέποτε η Αριστερά υπήρξε έννοια στατική, αλλά άλλαζε διαρκώς προκειμένου να πετύχει τους στόχους της και να κάνει πράξη τα οράματά της. Ακόμα και στις μεγάλες επαναστάσεις του 20ού αιώνα η Αριστερά ήταν πολυσυλλεκτική, στη δε περίπτωση της Κούβας δεν ηγήθηκε το Κ.Κ., αλλά το κίνημα της 26ης Ιουλίου. Οι δε σοσιαλδημοκράτες, από τους οποίους κάποιοι στον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. φοβούνται μην μολυνθούν, αναπαράγοντας τριτοδιεθνιστικές προκαταλήψεις εις βάρος του μεγάλου αυτού ρεύματος με ισχυρότατες ρίζες στην εργατική τάξη που ουδέποτε απέκτησαν τα Κ.Κ., βρέθηκαν στην ανάγκη μεταπολεμικά να προσαρμοστούν σε πρωτόγνωρες συνθήκες προκειμένου να εξασφαλίσουν την προγραμματική και εκλογική ηγεμονία σε πολλές χώρες.
Επομένως, για ποια Αριστερά γίνεται λόγος σήμερα; Με ποια πρέπει να συγκρίνεται ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ.; Μήπως να βρίσκεται πιο κοντά στο ΚΚΕ; Υπενθυμίζω ότι το ιστορικό αυτό κόμμα τα τελευταία χρόνια έχει αρνηθεί το μεγάλο κεφάλαιο των πολιτικών συμμαχιών, ακόμα και στο επίπεδο της Αυτοδιοίκησης, όπου συμμετέχει με αμιγώς κομματικά ψηφοδέλτια. Για το δε μέγα επίτευγμα της Συμφωνίας των Πρεσπών, βρέθηκε, όπως και το ΠΑΣΟΚ, στην ίδια πλευρά με τη Ν.Δ. και τη Χρυσή Αυγή, εκφέροντας απίθανες απόψεις του τύπου «δεν υπάρχει μακεδονική γλώσσα», την οποία όμως μιλούσαν προσφυγόπουλα του Εμφυλίου, όπως, π.χ., στο χωριό Νίκος Μπελογιάννης της Ουγγαρίας.
Καταλήγω με την υπενθύμιση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ των συνιστωσών αναδείχθηκε αξιωματική αντιπολίτευση το 2012 ως φορέας του καινούργιου και ότι τότε το έμβλημά του ήταν η σύνθεση τριών σημαιών, της κόκκινης του εργατικού κινήματος, της πράσινης της οικολογίας και της μοβ του φεμινισμού. Τι πιο εύγλωττο στη σημερινή πολλαπλή κρίση των κοινωνιών και του διεθνούς συστήματος ως σύνολο;
Εύγλωττο, αλλά και περιεκτικό, που πολλοί εξ ημών το στενεύαμε κατά την τελευταία τετραετία, μιλώντας, π.χ., για τον «κόσμο της εργασίας», ενώ η ορθή διατύπωση θα έπρεπε να είναι για τον «κόσμο της εργασίας, του Πολιτισμού και της οικολογίας», δεδομένου ότι οι άνθρωποι του Πολιτισμού πρωταγωνίστησαν σε πολλούς αγώνες κατά της ολέθριας πολιτικής Μητσοτάκη.
* Ο Πάνος Τριγάζης είναι στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ.
