Σύμφωνα με τις μέχρις στιγμής πληροφορίες, ένα ανήλικο κορίτσι έπεσε θύμα βιασμού από έναν 17χρονο και μετέβη στο νοσοκομείο για εξετάσεις. Η περίπτωση αυτή είναι ιδιαίτερη, καθώς εμπεριέχει πανικό: το κορίτσι φοβήθηκε να αντισταθεί λόγω ενός μαχαιριού που ήξερε ότι κρατούσε ο 17χρονος. Αντιθέτως, η γυναίκα που σκοτώθηκε στην Κω φαίνεται πως δεν πρόλαβε να φοβηθεί τον δολοφόνο της. Ο πρωθυπουργός της Πολωνίας ζήτησε την απέλαση του φερόμενου ως ένοχου στην Πολωνία, αγνοώντας τη διάταξη του ελληνικού Ποινικού Νόμου (άρθρο 5, και 1), σύμφωνα με την οποία τα ελληνικά δικαστήρια έχουν την αρμοδιότητα να δικάζουν ακόμη και σε περιπτώσεις τέλεσης αδικημάτων από αλλοδαπούς στην ελληνική επικράτεια.
Η «μαύρη λίστα των δολοφονημένων» για το 2021 περιλαμβάνει αναφορές σε 17 περιπτώσεις γυναικών, στις οποίες συμπεριλαμβάνονται η δολοφονία του κύριου Μπάμπη, οι δολοφονίες εν καιρώ διακοπών ή για λόγους αντιζηλίας. Σε όλα αυτά αξίζει να προστεθούν οι «μεικτές» δολοφονίες ανδρών και γυναικών που διέπραξε ο ψευτογιατρός, καθώς και εκείνες σε έναν οίκο ευγηρίας, όπου μεταχειρίζονταν τους τρόφιμους με τις προδιαγραφές του Καρόλου Ντίκενς.
Οταν σχολιάζει κανείς τις γυναικοκτονίες, πρέπει να λαμβάνει υπόψη του την υπερέχουσα δύναμη των ανδρών. Όμως αυτό δεν είναι η αποφασιστική εξήγηση. Υπάρχουν δυνάμεις αποτροπής που μπορεί να χρησιμοποιεί μια κοινωνία, που μπορούν να αντισταθούν ακόμη και στα πιο βίαια πάθη. Και η ποινή είναι μια τέτοια δύναμη.
Θυμάμαι παλιά τη «ληστεία μετά φόνου», που η στάνταρ τιμωρία της ήταν το εκτελεστικό απόσπασμα. Έπειτα από αυτή είχαμε την ποινή των ισοβίων -«όταν λέμε ισόβια, εννοούμε ισόβια» έλεγε ο Καραμανλής- αλλά κι αυτή δεν άντεξε. Η υποβάθμισή της σε «εικονικά ισόβια» ήταν ταχύτατη, με τα 25 χρόνια έκτιση, τις αγροτικές φυλακές, τις άδειες εξόδου. Με αφορμή το ναυάγιο ένας φίλος συνιστά ισόβια όταν το trafficking συνδέεται με θανάτους - αλλά τα ισόβια είναι πλέον μύθος.
Στην Αμερική ο δολοφόνος του Τζον Λένον κάθισε σαράντα χρόνια μέσα μέχρι να πάρει μια «ανανέωση» της ποινής του επ’ αόριστο - με την παρέμβαση της χήρας Γιόκο Όνο! Το χωροταξικό επιχείρημα που προβάλλεται (δεν έχουμε χώρο για φυλακές!) είναι μάλλον αδέξιο. Χώρο έχουμε και παραέχουμε - άσε που είναι αμφίβολη η χρήση του έπειτα από τέτοιες ποινές.
