«Σήμερα έφυγε μια ψυχή μέσα απ’ τα χέρια μου, πάνω σε μια καρότσα φορτηγού. Σε μια καρότσα φορτηγού, με ένα περιπολικό μπροστά να μας ανοίγει τον δρόμο μέχρι το νοσοκομείο. Δεν ξέρω αν το ασθενοφόρο θα έκανε τη διαφορά. Δεν υπήρχε διαθέσιμο, μια και ήταν στο Ψαλίδι για άλλο περιστατικό. Δεν ξέρω αν θα μπορούσε ένας απινιδωτής να έκανε τη διαφορά από το ΚΑΡΠΑ σε μια καρότσα εν κινήσει. Άλλωστε δεν είμαι καρδιολόγος, δεν είμαι καν παθολόγος.
Ξέρω όμως ότι σε κανέναν δεν αξίζει να πεθαίνει σε μια καρότσα φορτηγού. Ντρέπομαι που δεν μπόρεσα να την κρατήσω στη ζωή. Ντρέπομαι που στην Κω του 2023 η ζωή κι ο θάνατος είναι τόσο φτηνά, πιο φτηνά απ’ τις κρατήσεις στα ξενοδοχεία. Ντρέπομαι, ρε Τάσο, που δεν κατάφερα να σώσω τη μάνα σου. Αλλά είμαι σίγουρος ότι η ψυχή της είναι εκεί ψηλά και σας καμαρώνει. Αναπαύθηκε. Κάποια στιγμή θα ξανανταμώσετε. Κουράγιο σε όλους σας».
Ενας ορθοδοντικός ήταν ο γιατρός στα χέρια του οποίου άφησε την τελευταία της πνοή η γυναίκα που πέθανε πάνω στην καρότσα ενός αγροτικού που την πήγαινε στο νοσοκομείο της Κω ελλείψει ασθενοφόρου. Αυτός ο άνθρωπος ένιωσε την ανάγκη με τα λόγια αυτά να δηλώσει δημοσίως μια ντροπή που σίγουρα δεν του αναλογεί για το διαλυμένο σύστημα Υγείας, που σίγουρα δεν αναλογεί σε κανέναν άνθρωπο, μιας και όπως έγραψε ο Γιάννης Μαυρόστομος, σε κανέναν δεν αξίζει να πεθαίνει σε μια καρότσα φορτηγού.
Από τη μια διαβάζεις τα λόγια αυτού του γιατρού κι από την άλλη διαβάζεις τις δηλώσεις των βουλευτών Δωδεκανήσου της Νέας Δημοκρατίας, που μετά από τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης του τόπου από το κόμμα τους θυμήθηκαν τώρα να υποσχεθούν «ενίσχυση» του ΕΚΑΒ στην Κω, και αναρωτιέσαι πού πήγε η ντροπή.
