Ακούγεται από πολλούς αυτές τις ώρες ότι η χώρα οδηγείται σε «ορμπανοποίηση», προς μια κατάσταση, δηλαδή, που θα θυμίζει αυτό που έχει δημιουργήσει στην Ουγγαρία ο ψηφισμένος σε εκλογές πρωθυπουργός Βίκτορ Όρμπαν.
Οφείλουμε όταν χρησιμοποιούμε έναν όρο να έχουμε στο μυαλό το περιεχόμενό του. Τι χαρακτηρίζει εν συντομία το καθεστώς Όρμπαν; Η παραβίαση κανόνων του Κράτους Δικαίου, ο έλεγχος των ΜΜΕ, οι παρεμβάσεις στο έργο της Δικαιοσύνης, η αλλαγή κατά το δοκούν του εκλογικού συστήματος, η εχθρότητα απέναντι σε μειονότητες και μετανάστες, το μίσος για την Αριστερά, η συκοφάντηση των μη ελεγχόμενων ΜΚΟ, ο αυταρχισμός των δυνάμεων καταστολής, η επίκληση απειλών και εχθρών και -πολύ βασικό- η δημιουργία ενός πανίσχυρου δικτύου διαπλοκής πολιτικής και επιχειρηματικής εξουσίας που αλληλοστηρίζονται και αλληλοβοηθούνται.
Τι από όλα αυτά δεν έχουμε βιώσει στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια; Όλα μας είναι λίγο πολύ γνωστά. Η σημαντική διαφορά είναι απλώς ότι ο Ούγγρος κυβερνά χωρίς διακοπή από το 2010, συνεπώς το δικό του σύστημα πατά σε πολύ πιο βαθιά στερεωμένα θεμέλια, εκμεταλλευόμενος το γεγονός ότι ειδικά στις απαρχές της δικής του αναρρίχησης η εκεί αντιπολίτευση υποτίμησε τις προθέσεις και τις δυνατότητές του, αφήνοντάς τον να κάνει πολιτικό περίπατο.
Επειδή, λοιπόν, οι ομοιότητες είναι πολλές, το ζητούμενο για τη χώρα μας δεν είναι να σταματήσει την «ορμπανοποίηση», που είναι ένα σχέδιο σε πλήρη εξέλιξη εδώ και χρόνια, αλλά να περιορίσει την έκτασή της. Τουλάχιστον σε αυτή τη φάση. Το καθήκον αυτό βαρύνει, φυσικά, την αντιπολίτευση, κυρίως την αξιωματική. Κι αυτό όχι μόνο λόγω του θεσμικού της ρόλου και της Ιστορίας αυτής της παράταξης, αλλά και γιατί οι αντιδράσεις άλλων κομμάτων της αντιπολίτευσης διακατέχονται από μια απολύτως παράταιρη αυταρέσκεια, από έναν αδικαιολόγητο «μικρομεγαλισμό», που δείχνουν αδυναμία κατανόησης της κρισιμότητας της κατάστασης.
Μερικές δεκάδες χιλιάδες ψήφοι παραπάνω, μερικές μονάδες ποσοστιαίας αύξησης δεν μπορεί να θολώνουν τόσο το βλέμμα και την κρίση και να περνά απαρατήρητο αυτό που η πατροπαράδοτα συντηρητική Εστία χαρακτήρισε χθες «Μοναρχία Μητσοτάκη». Κάποιοι μπορεί να στρογγυλοκάθονται στα ποσοστά τους και να αυτοσυγχαίρονται, ξεχνώντας πως «ό,τι ανεβαίνει κατεβαίνει». Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εθνικό χρέος να ανασυνταχθεί και να αποτελέσει τον λιμενοβραχίονα απέναντι στο τσουνάμι του ορμπανισμού.
