Δεν νομίζω πως υπάρχει κάποιος λόγος που θα ανάγκαζε κάποιον να ασχοληθεί με την κυρία Άννα Καραμαλή, καθώς η πολιτική της ύπαρξη αφορά αυστηρά και μόνο τους ψηφοφόρους τους και πέραν τούτων κανέναν. Είναι τέτοια η πολύχρονη ανυπαρξία της στο κοινοβουλευτικό πεδίο, που ευλόγως αγωνιά να κάνει αισθητή την παρουσία της σε έναν κόσμο που τη συνδέει μόνο με φωτογραφικά ενσταντανέ σε πρωτοχρονιάτικες πίτες και πασιέντζες για νέους λύτες εν ώρα εργασίας. Η αγωνία της αυτή μεταφράστηκε χθες σε μια κακόγουστη τηλεοπτική παράσταση, όπου η πάλαι ποτέ αναγνώστρια του auto cue της ΕΡΤ επιχείρησε να πείσει το κοινό της πως την ημέρα που χάνει τη ζωή του ένα στέλεχος των Ενόπλων Δυνάμεων ουδείς πολιτικός δικαιούται να πηγαίνει θέατρο, εκτός αν ως μέλος περιοδεύοντος θιάσου υποδύεται την πολιτικό σε κοπές πρωτοχρονιάτικης πίτας.
Στην κωμικοτραγική αυτή παράσταση η κυρία Καραμαλή ευτύχησε να συναντήσει την οργή του Γιώργου Βαρεμένου, που πάνω στα νεύρα του αντέδρασε με τον τρόπο που αντέδρασε και, προς τιμήν του, ζήτησε συγγνώμη που πήρε μέρος στους θεατρινισμούς της συναδέλφου του. Από το σημείο αυτό, όμως, μέχρι του σημείου η Νέα Δημοκρατία να βγάζει πύρινες ανακοινώσεις για σεξιστικές επιθέσεις που θυμίζουν χρυσαυγίτικες πρακτικές πάει πολύ, σε σημείο που κινδυνεύει να πέσει ακόμα και αυτό το τηλεοπτικό ταβάνι του ΣΚΑΪ να τους πλακώσει. Γιατί καλή η πολιτική αντιπαράθεση, αλλά και η γελοιότητα έχει τα όριά της, ειδικά όταν η γελοιότητα και οι θλιβεροί θεατρινισμοί συναντούν την εργαλειοποίηση του θανάτου ενός ανθρώπου, ανεξαρτήτως αν ήταν πιλότος μαχητικού ή εργάτης σε οικοδομή.
Ας επιστρέψει λοιπόν η κυρία Καραμαλή στις κοπές πιτών και στις πασιέντζες και ας αφήσει τους θεατρινισμούς στους ειδικούς του είδους από τη Ν.Δ. συναδέλφους της, που το ξέρουν και καλύτερα το έργο.
