Πέρασε τόσος χρόνος από τη μεγάλη φυγή του Αντώνη για την «άπλαστη αρμονία των ουρανών»; Kι όμως, στην ψυχή και τη συνείδησή μας είναι πάντοτε παρών, γιατί ποτέ δεν έφυγε από τη σκέψη μας. Η θύμησή του ήταν και είναι εντονότατη και διαρκής. Γιατί ο Αντώνης δεν ήταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος: σεμνός, με υποβλητική αξιοπρέπεια, με θαρραλέα ανεξάρτητη και παραγωγική σκέψη, ένας άνθρωπος με αρχές που τις υπηρέτησε χωρίς εκπτώσεις, δεν σκέφτηκε ποτέ κανένα κόστος. Ένας άνθρωπος γλυκότροπος, με καλοσύνη, ευγένεια και γενναιοδωρία κι όταν χρειαζόταν, ανειρήνευτος μαχητής και ασταμάτητος πολεμιστής. Ένας αριστερός. Και ο πόνος της απώλειάς του, βαθύς, πληγή που δεν κλείνει, σαν να τέλειωσε ο κόσμος. Βιώνουμε αυτό που έλεγε ο Έλιοτ: «Έτσι τελειώνει ο κόσμος, όχι μ’ έναν βρόντο, αλλά μ’ έναν λυγμό».
Όμως έχουμε ακόμα απόθεμα από το νέκταρ που μας πότιζε ως συνάδελφοι και φίλοι του. Τέσσερα συναπτά χρόνια συνυπήρξαμε σε όλες τις Εξεταστικές Επιτροπές που συγκρότησε η Βουλή για τα σκάνδαλα στον χώρο της Υγείας (ΚΕΕΛΠΝΟ, Ερρίκος Ντυνάν, φάρμακο κ.λπ.), και σε όλες οι Αντώνης ήταν ο πρόεδρός τους και ο γράφων εισηγητής. Και χρόνια, μήνες, μέρες και χιλιάδες ώρες συνύπαρξης και συνεργασίας είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε αυτόν τον άνδρα, αυτόν τον αριστερό, αυτόν τον σύντροφο. Και πάντοτε, σε όλες τις συντροφιές μας, ο Αντώνης ήταν ο μεγάλος αμφικτύονας και μαζί του γευόμασταν το νέκταρ της ζωής, ενώ ο ίδιος έβρισκε κάθε φορά στην παρέα ή στις Επιτροπές μια ατέλειωτη φλέβα ροής του μεθυστικού ποτού της συλλογικότητας και της συντροφικότητας.
Ο Αντώνης, αυτός ο γλυκύτατος άνθρωπος, προσωπικότητα διαστάσεων, δεν ξανάγινε αμφικτύονας μετά τη μεγάλη φυγή του και δεν θα αποτελέσει ξανά την ψυχή της παρέας, της φιλίας, της συνύπαρξης, των ονείρων και των πόθων μας. Δεν ξανάγιναν μαζί του οι μεγάλες συζητήσεις στα ταβερνάκια του Παγκρατίου ή της Παραλιακής για το κόμμα μας, την ευρωπαϊκή και παγκόσμια πολιτική σκηνή. Με τη φυγή του, «γιατί γρυκούσε την άπλαστη αρμονία των ουρανών», όπως λέει ο Σολωμός, δώσαμε μια υπόσχεση: να κρατήσουμε άσβεστη τη θύμησή του, να θυμόμαστε πάντοτε εκείνο το χαμόγελο, εκείνο το γλυκύτατο βλέμμα, που ανέδυε ευφυΐα και ευπρέπεια που λίγοι άνθρωποι μπορούν να έχουν, κι όταν το απαιτούσε η στιγμή, μετατρεπόταν σε έναν ανειρήνευτο αγωνιστικό αριστερό μαχητή, πιστό στις ιδέες του, που υπηρετούσε χωρίς καμία υστεροβουλία και χωρίς καμία «προφύλαξη» και πολιτικό κόστος. Πάνω απ’ όλα η φιλία του, και του έλεγε ο γράφων ότι «βελόνα είναι εύκολο να βρεις στον αχυρώνα, φιλία λίγο δύσκολο στον 21ο αιώνα», και απαντούσε ότι αυτό είναι απαισιόδοξο και δεν προσήκει στην Αριστερά μας, στους αριστερούς συντρόφους μας.
Αυτός ήταν ο Αντώνης. Θα μείνει βαθιά στην καρδιά και τη συνείδησή μας, αιώνιος φίλος και σύντροφος ο σεβαστός μας πρόεδρος και θα τον αναζητούμε πάντοτε στο παρόν και στο μέλλον, θα κρατήσουμε άσβεστη τη μνήμη του και του αρμόζει αυτό που έλεγε ο Γ. Ρίτσος: «Ετούτος ο λαός δεν γονατίζει / παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του».
Αιώνια η μνήμη σου, αξέχαστε κύριε πρόεδρε, φίλε, συνάδελφε, σύντροφε Αντώνη Μπαλωμενάκη.
Ο Σπύρος Λάππας είναι βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ.
