Καλά που υπάρχει κι αυτός και κάποιοι καταφέρνουν και δικαιολογούν την επαγγελματική τους ιδιότητα. Καλά που υπάρχει ο Τσίπρας και κάποιοι μπορούν να λένε ότι έκαναν καλά τη δουλειά τους. Γιατί άλλο η συνέντευξη Τύπου του Τσίπρα κι άλλο η κακόγουστη παράσταση του Μητσοτάκη, που, ενώ ξέρει τι θα τον ρωτήσουν και ξέρουν τι θα τους απαντήσει, όλοι το παίζουν επαγγελματίες. Καλά που υπάρχει ο Τσίπρας και ο κάθε δημοσιογράφος μπορεί να τον ρωτήσει ό,τι θέλει, μπορεί να τον στριμώξει όσο μπορεί και ο καθένας να βγάλει τα συμπεράσματά του τόσο για τον ερωτώμενο όσο και για τον ερωτώντα, γιατί, όπως πολύ καλά γνωρίζουμε, σ’ αυτές τις συνεντεύξεις Τύπου όλοι κρίνονται.
Και ενώ στις συνεντεύξεις του Τσίπρα μπορείς να κρίνεις τόσο τον ίδιο όσο και τους δημοσιογράφους, στις συνεντεύξεις Μητσοτάκη οι μόνοι που κρίνονται είναι ο λογογράφοι του αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας - και όποιος κατάλαβε κατάλαβε. Οπότε καλά που υπάρχει και ο Τσίπρας και οι πολίτες μπορούν να ακούσουν τριάντα κανονικές ερωτήσεις και να εισπράξουν άλλες τόσες κανονικές απαντήσεις και να βγάλουν μετά τα συμπεράσματά τους. Ευτυχώς πάλι που υπάρχει και ο Τσίπρας και μπορούν να ρωτήσουν οι πάντες, όσο εχθρικά ή κριτικά κι αν στέκονται απέναντι στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, γιατί στις παραστάσεις του Μητσοτάκη οι ενοχλητικοί είτε τρώνε πόρτα είτε περιμένουν κάπου στο τέλος του έργου για να τους κάνει ο πρωθυπουργός τη χάρη να δεχθεί τις ερωτήσεις τους.
Και δεν είναι μόνο η ΔΕΘ που μας παρουσιάζει αυτή την εικόνα. Είναι και οι κατά καιρούς τηλεοπτικές συνεντεύξεις των δύο πολιτικών σε διάφορα κανάλια, όπου οι τηλεθεατές γίνονται θεατές στο ίδιο έργο: τον έναν να τον στριμώχνουν όσο τους παίρνει και μπορούν και στον άλλον οι πάσες να δίνουν και να παίρνουν.
