Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν να κατασκευαστεί ένας σταθμός του μετρό σε μια πλατεία. Όταν έγινε γνωστό το σχέδιο, ξεσηκώθηκαν οι έμποροι και οι καταστηματάρχες της εστίασης που δραστηριοποιούνταν πέριξ της πλατείας, γιατί θεωρούσαν ότι οι πολύχρονες εργασίες για την κατασκευή του μετρό θα τους έκοβαν την πελατεία, αλλά κυρίως γιατί πίστευαν πως αν γινόταν ο σταθμός στη γειτονιά, ο κόσμος θα έπαιρνε το μετρό να πάει να ψωνίσει στο κέντρο. Εκτός όμως από τον εμπορικό κόσμο της περιοχής, αντέδρασε και η τοπική ενορία, θεωρώντας πως ένας σταθμός του μετρό στην πλατεία θα έβλαπτε τα συμφέροντα του ναού της αγίας που έχει δώσει το όνομά της στην πλατεία.
Τις αντιρρήσεις τους τις στόλισαν, όπως ήταν φυσικό, με ποικίλες αναφορές στο δημόσιο συμφέρον και κατάφεραν να κερδίσουν τη συμπαράσταση και της δημοτικής Αρχής, που έβαλε και αυτή πλάτη. Και κινητοποιήσεις έγιναν και δημόσιες διαμαρτυρίες έγιναν και η Εκκλησία ήταν πάντοτε παρούσα, βάζοντας κι αυτή το χέρι της ώστε η Αττικό Μετρό να κάνει τελικά πίσω και να ματαιωθεί η κατασκευή σταθμού στη συγκεκριμένη πλατεία χωρίς να χρειαστεί να ανηφορίσουν τη Μεσογείων τα ΜΑΤ και χωρίς να πέσουν χημικά και δακρυγόνα.
Βλέπεις, οι εκεί κοινωνικές ομάδες που δεν ήθελαν το μετρό δεν ήταν ούτε μπαχαλάκηδες ούτε αναρχοάπλυτοι. Άσε που είχαν και τις ευλογίες του Κυρίου και κατάφεραν να πετύχουν αυτό που σήμερα οι ιθύνοντες της Αττικό Μετρό και οι πολιτικοί τους συνομιλητές παρουσιάζουν ως αδύνατο και ακατόρθωτο. Κάτι που μόνο αλήθεια δεν είναι αν αναλογιστεί κανείς πως στην περίπτωση της άλλης πλατείας που λέγαμε ο σταθμός πήγε ένα χιλιόμετρο μακριά, και μάλιστα σε ένα σημείο που ουδεμία σχέση είχε με τον αρχικό σχεδιασμό και, κυρίως, χωρίς να εξυπηρετεί τους κατοίκους του δήμου, το όνομα του οποίου έχει και ο σταθμός. Αυτά.
