Με ένα άρθρο που αποτελεί δείγμα αμηχανίας και άγχους, αλλά πάνω απ’ όλα δείγμα απύθμενου θράσους, που δημοσιεύτηκε στα φιλόξενα Nέα, επιχείρησε ο Ανδρέας Λοβέρδος να διασκεδάσει τις εντυπώσεις από τις αποκαλύψεις των τελευταίων ημερών που αφορούν την εξαφάνιση του ονόματός του από μετάφραση απόρρητου εγγράφου του FBI, το οποίο τον εμφανίζει να έχει λάβει 20.000 ευρώ από τη Novartis με σκοπό να προωθήσει σκεύασμα της φαρμακοβιομηχανίας για την αντιμετώπιση της ωχράς κηλίδας έναντι ανταγωνιστικού και φτηνότερου φαρμάκου.
Ο Λοβέρδος δεν αρκείται στο να μην απαντά επί της ουσίας στην κατηγορία του χρηματισμού και στο ερώτημα της επιχείρησης προστασίας του, αλλά επιχειρεί να παραστήσει και τον τιμητή έναντι όσων ερευνούν την υπόθεση. Και για να το κάνει αυτό, καταφεύγει με μεγάλη ευκολία σε τρανταχτά ψεύδη, τα οποία δεν θα μπορούσαν να σταθούν αν απέναντί του βρισκόταν οποιοσδήποτε έχει στοιχειώδη γνώση της υπόθεσης και των κανόνων της προανάκρισης.
Έτσι, ο πρώην υπουργός και νυν βουλευτής του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛΛ. χαρακτηρίζει ως «αδιαβάθμητο» ένα έγγραφο για το οποίο το FBI ξεκαθαρίζει από την αρχή ότι προορίζεται αποκλειστικά για την πληροφόρηση και την καθοδήγηση της δικαστικής έρευνας που διεξήγαγε η Ελένη Τουλουπάκη στο πλαίσιο της δικαστικής συνδρομής και δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για κανέναν άλλον λόγο.
Μάλιστα, ο Λοβέρδος φτάνει μέχρι του σημείου να πει ότι είχε ο ίδιος συμπεριλάβει το κείμενο αυτό στο απολογητικό του υπόμνημα γιατί «δεν είχε τίποτα να κρύψει». Ωστόσο, το μόνο που μαθαίνουμε από αυτή τη φράση είναι ότι ο Λοβέρδος είχε βρεθεί απολογούμενος.
Διότι δεν μας λέει ούτε ποια εκδοχή του εγγράφου είχε καταθέσει ούτε -ακόμα περισσότερο- ότι η μόνη εκδοχή η οποία μπορεί να έχει νομική αξία είναι αυτή της επίσημης μετάφρασης, δηλαδή αυτή στην οποία αφαιρέθηκε -άγνωστο ακόμα πώς και από ποιον- το όνομα του Λοβέρδου.
Η διπλή μετάφραση
Επιπλέον, η ΑΥΓΗ είναι σε θέση να γνωρίζει ότι το έγγραφο αυτό εστάλη από την ανακρίτρια της υπόθεσης όχι μία, αλλά δύο φορές προς μετάφραση, έτσι ώστε να δημιουργηθεί -πέρα από την εξαφάνιση των επίμαχων ονομάτων- και ασάφεια σχετικά με το αν ήταν διαβαθμισμένο.
Στην πραγματικότητα, αυτό που αναδεικνύεται είναι ότι η Ελ. Τουλουπάκη, που κατηγορείται για την υποτιθέμενη «σκευωρία», τήρησε απολύτως το απόρρητο της διαδικασίας, τη στιγμή που οι κατήγοροί της πηγαινοέφερναν το έγγραφο αλλοιώνοντας μάλιστα το περιεχόμενό του κατά το δοκούν.
Ο Λοβέρδος, ο οποίος είναι αρκετά έμπειρος νομικός για να γνωρίζει ότι η διαρκής επίκληση της ύπαρξης του εγγράφου σε πολλά άλλα σημεία της δικογραφίας (και άρα δεν είχε όφελος από το να αφαιρέσει το όνομά του) είναι εντελώς αβάσιμη, γιατί το μόνο νομικά ισχυρό απόσπασμα είναι η παραποιημένη επίσημη μετάφραση, έχει στην πραγματικότητα να αντιμετωπίσει και την παγερή ουδετερότητα -συνοδευόμενη από άνευ ουσίας ευφυολογήματα- δύο οιωνοί συμμάχων του.
Πρώτου και καλύτερου του υπουργείου Εξωτερικών, το οποίο με τη βιαστική του ανακοίνωση ότι δεν φέρει καμία ευθύνη για τις μεταφράσεις (κάτι που δεν ισχύει απολύτως) γιατί αυτή έχει δοθεί σε ιδιώτες, το οποίο ουσιαστικά «δείχνει» τον πρώην υπουργό Υγείας.
Και δεύτερον, του ίδιου του ΠΑΣΟΚ, που, πέρα από τις μεγαλοστομίες για την «ανοδική του πορεία» που «δεν ανακόπτεται», δεν βρίσκει μία υποστηρικτική λέξη να πει για το στέλεχός του και -αντίθετα- ζητεί από την κυβέρνηση να ερευνηθεί με ποιον τρόπο αλλοιώθηκε το περιεχόμενο του εγγράφου. Η ίδια η διαμαρτυρία του ΠΑΣΟΚ άλλωστε ότι επιχειρείται να το καταστήσουν «όμηρο» ουδόλως προκαταβάλλει την αθωότητα του Λοβέρδου.
Πολλώ δε μάλλον που η καταγωγή της αλλοίωσης -δεύτερη στην υπόθεση κατά την περίοδο Μητσοτάκη μετά την απόκρυψη της αμερικανικής ανακοίνωσης για συμφωνία αποζημίωσης λόγω χρηματισμού κυβερνητικών αξιωματούχων- έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον μετά τη διευκρίνηση της μεταφράστριας ότι το απόσπασμα στο οποίο αναφέρονται τα ονόματα του Λοβέρδου, του Φρουζή, του Μανιαδάκη και του Πατούλη δεν πέρασε ποτέ από τα χέρια της.
Σε τελική ανάλυση, υπάρχει κάτι πολύ σωστό σ’ αυτά που γράφει ο Λοβέρδος, όσο και να προσπαθεί να του δώσει ανάποδο νόημα. Ότι «αν η πραγματικότητα και τα γεγονότα είναι αμείλικτα, τότε ο πνιγμένος προσπαθεί να πιαστεί απ’ τα μαλλιά του». Αλήθεια αναντίρρητη και πολύ πικρή για τον άλλοτε υπουργό των κυβερνήσεων Παπαδήμου και Σαμαρά…
