Υπάρχουν δύο εναλλακτικοί τρόποι -πέραν του παραδοσιακού- για να παρακολουθήσει κάποιος την απάντηση του πρωθυπουργού στην ερώτηση Αμερικανού δημοσιογράφου, τη Δευτέρα, σχετικά με την κατάρρευση της Ελλάδας στις διεθνείς μετρήσεις για την ελευθερία του Τύπου. Ο ένας είναι να κλείσει τα μάτια και να αφοσιωθεί στα λόγια του πρωθυπουργού. Θα ακούσει έναν άνθρωπο βέβαιο για την ορθότητα των πεπραγμένων που έχει να επιδείξει η κυβέρνησή του, εντελώς ήσυχο με το ζήτημα, ελαφρά έκπληκτο για το ότι κοτζάμ Αμερικανός δημοσιογράφος ασχολήθηκε με ένα θέμα τόσο επουσιώδες και ασήμαντο.
Ο άλλος είναι να κλείσει τον ήχο και να μελετήσει την πρωθυπουργική κινησιολογία. Θα δει έναν άνθρωπο σε εμφανή ταραχή, που αλλάζει τρεις φορές θέση σε λίγα δευτερόλεπτα, κουνάει τα χέρια του πάνω κάτω σαν να μην ξέρει τι να τα κάνει και τελικά αποφασίζει να σταματήσει να μετακινείται στη θέση του σαν ανδρείκελο που του κουνούν τα σχοινιά και να απαντήσει.
Η σύγκριση αυτή έχει πάντα επικοινωνιακά ενδιαφέρον, από το αμερικανικό ντιμπέιτ του 1960. Τότε, όσοι το είχαν παρακολουθήσει από το ραδιόφωνο, είχαν μείνει με την εντύπωση ότι ο Νίξον είχε αναδειχθεί καθαρός νικητής. Αλλά όσοι το είχαν δει στην τηλεόραση ήταν βέβαιοι ότι ο Κένεντι είχε σαρώσει. Εν προκειμένω όμως, πρόκειται για την παράλληλη εμφάνιση των δύο κυβερνητικών γραμμών πάνω στο θέμα. Προς τα έξω, η κυβέρνηση δηλώνει ότι δεν υπάρχει. Στην πραγματικότητα, είναι ένα ζήτημα που την έχει τρομάξει και ψάχνει αμήχανα να βρει λύσεις, περίπου παρακαλώντας αρμόδιους και μη να της υποδείξουν τι πρέπει να κάνει.
Το πρόβλημα της κυβέρνησης είναι ότι η λύση αυτού του ζητήματος είναι ξένη προς το γενετικό υλικό της. Η αυθαιρεσία της εξουσίας και η χειραγώγηση υπήρξαν, στην ουσία, οι σημαίες υπό τις οποίες η Ν.Δ. εκλέχτηκε κυβέρνηση. Πιστεύοντας μάλιστα, από αγνή αγραμματοσύνη, ότι αυτό υπηρετεί την «ευρωπαϊκή κανονικότητα». Μόνο που στην Εσπερία συμβαίνει η επιβολή του συσχετισμού δύναμης να γίνεται πάντα με αυστηρή τήρηση των προσχημάτων. Και η κυβέρνηση βρίσκεται (και) σε αυτό το πεδίο αντιμέτωπη με μια Ευρώπη που την αντιμετωπίζει ως μια προβληματική Δημοκρατία.
Όσο η κυβέρνηση αναζητά παρεμβάσεις που να της ξαναφτιάξουν το όνομα, υπουργοί που αργούν να πιάσουν το νόημα συνεχίζουν να προσβάλλουν και να επιτίθενται σε Ευρωπαίους δημοσιογράφους που ζητούν εξηγήσεις για μια σειρά από πολιτικές που ασκούνται στην Ελλάδα. Η εικόνα της κυβέρνησης είναι σχεδόν μη αναστρέψιμη στην Ευρώπη. Ίσως να ήταν κι αυτός ένας λόγος που πηγαίνοντας στις ΗΠΑ ο πρωθυπουργός ξέχασε χαρακτηριστικά να την επικαλεστεί. Και αυτήν και τις αξιώσεις της. Η Ν.Δ., που ήρθε για να μας «ξανακάνει Ευρώπη», αντιμετωπίζεται πλέον σε αυτήν με δυσπιστία που παραπέμπει σε εποχές όχι μετά, αλλά πριν το 1974.
