Πάγια τακτική των κυβερνήσεων της Δεξιάς είναι να επιλέγουν τον αυταρχισμό και την ένταση για να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη από τα πραγματικά προβλήματα. Παραδοσιακή και δοκιμασμένη τακτική που ασκεί και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ακολουθώντας τα βήματα του πατέρα του.
Ξαφνικά, αντί να ασχολούμαστε με την κοροϊδία στα υπερκέρδη των εταιρειών ρεύματος ή τους ανύπαρκτους ελέγχους στην αγορά, με την ακρίβεια στα βασικά είδη διαβίωσης και την αλματώδη αύξηση του πληθωρισμού, άρχισαν τα «καταδικάζετε τη βία;». Ακραία βία από τα ΜΑΤ, δαρμένοι φοιτητές στο νοσοκομείο. Η αντιπολίτευση καταγγέλλει στη Βουλή την άγρια καταστολή με αιχμές για μεθόδευση.
Ταυτόχρονα, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γ. Οικονόμου (ΣΚΑΪ) με επιδεικτική ωμότητα υποστηρίζει πως δεν είδε καμία βία από την αστυνομία στα πανεπιστήμια. Το σόου για εκατομμυριοστή φορά ξεκινά. Δαιμονοποίηση και στοχοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., σωρεία κατηγοριών και ταύτιση με την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά και τους «μπαχαλάκηδες». Τι κρύβεται από πίσω; Σε πρώτο πλάνο είναι η ανεπάρκεια της κυβέρνησης να ανταποκριθεί στις ανάγκες της κοινωνίας την κρίσιμη αυτή περίοδο. Καθώς και η δουλοπρέπεια του «ανήκουμε στη Δύση» με την παραχώρηση επ’ αόριστον των βάσεων μέσω της ελληνοαμερικανικής συμφωνίας.
Γιατί όμως το δόγμα της «ασφάλειας» το σαμαρικό «νόμος και τάξη» επιλέγεται από τη Ν.Δ. ως μόνη διέξοδος όταν πολιτικά βρίσκεται στο καναβάτσο; Πρώτα απ’ όλα, στοχοποιώντας την Αριστερά ως άκρο, μένει ελεύθερος όλος ο υπόλοιπος χώρος για να τον εκμεταλλευτεί πολιτικά. Θεωρεί πως τρομοκρατώντας τους πολίτες και ανακαλύπτοντας εσωτερικούς εχθρούς νοηματοδοτεί τα ερείσματά της στον χώρο του Κέντρου και έχει τη δυνατότητα να παρουσιάζεται ως το κόμμα που εκφράζει μαζί το Κέντρο, τη Δεξιά και την Ακροδεξιά. Είναι μια τακτική που στο παρελθόν έχει λειτουργήσει πετυχαίνοντας να συσπειρώσει το συντηρητικό κοινό της Ν.Δ. και τις διαρροές προς τα κόμματα της Άκρας Δεξιάς.
Ωστόσο, τους ξεφεύγει κάτι… Την ώρα που οι ληστρικοί λογαριασμοί φτάνουν στο σπίτι, το άγχος και η ανασφάλεια για το πώς θα βγει ο μήνας για τα νοικοκυριά είναι τόσο μεγάλα που το χιλιοπαιγμένο σόου της δήθεν επιβολής του νόμου και της τάξης δεν μπορεί να ξεγελάσει κανέναν. Το δόγμα της «ασφάλειας» πέφτει στο κενό της καθημερινής ανασφάλειας για το αύριο.
Τα όποια προβλήματα της πανεπιστημιακής κοινότητας πρέπει να λύνονται με τον διάλογο. Η Ν.Δ. όμως επενδύει στον αυταρχισμό όχι μόνο για πολιτικούς λόγους. Η διαρκής ένταση συνεισφέρει στα «επενδυτικά» της σχέδια. Η παρουσίαση των δημόσιων πανεπιστημίων σαν άντρα ακολασίας και βίας στέλνει φοβισμένους γονείς που μπορούν να πληρώσουν στα κολέγια, προωθώντας την ιδέα των ιδιωτικών πανεπιστημίων για να «ανοίξουν» οι δουλειές φίλων και γνωστών της. Ταυτόχρονα συντελεί σε μια εικόνα υποβάθμισης και της δημόσιας πανεπιστημιακής εκπαίδευσης της χώρας. Η πανεπιστημιακή αστυνομία παρουσιάζεται ως «αναγκαιότητα» και -ω του θαύματος- το ΣτΕ την έκρινε συνταγματική ανακοινώνοντας την απόφασή του την επόμενη μέρα από τα «έκτροπα», κατ’ εξαίρεση της ευρωπαϊκής κανονικότητας, όπου το πανεπιστημιακό άσυλο είναι στην αρμοδιότητα των πρυτανικών αρχών.
Αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάποιο άλλο αφήγημα που να εξυπηρετεί τόσους πολλούς σχεδιασμούς, επιχειρηματικούς και πολιτικούς, της Ν.Δ. από το «κλέφτες κι αστυνόμοι». Το ξύλο στους φοιτητές, στο μέλλον της χώρας, σημαίνει ακραίο συντηρητισμό, αυταρχισμό, ακροδεξιές πρακτικές, μπίζνες, αλλά δείχνει και κάτι άλλο: εκλογές. Ευκαιρία λοιπόν να αντιστρέψουμε τα σχέδιά τους. Ευκαιρία πολιτικά… να λογαριαστούμε.
