Ο καβγάς που ξέσπασε ανάμεσα στον τελευταίο και τον αμέσως προηγούμενο προερχόμενο από τη Νέα Δημοκρατία πρωθυπουργό στο συνέδριο της τελευταίας θα μπορούσε να λειτουργήσει και ψυχοθεραπευτικά για έναν μέσο αριστερό. Επιτέλους, δεν έχει λόγο να νιώθει περίεργος: οι τσακωμοί για το αν μια παράταξη πρέπει να επενδύσει πρωτίστως στη φυσιογνωμία της για να κερδίσει την ηγεμονία μέσα στην κοινωνία ή, αντίθετα, να τη θολώσει λίγο για να απευθυνθεί σε ευρύτερα ακροατήρια γίνονται λοιπόν και αλλού.
Και μάλιστα με χειρότερους όρους. Η φράση «δεν υπάρχει Κεντροδεξιά χωρίς Δεξιά» που είπε ο Σαμαράς παραπέμπει μεν σε υπαρξιακές αναζητήσεις πολιτικής γεωγραφίας, η απάντηση του Μητσοτάκη «κάποτε φτάσαμε να παίρνουμε 18%, αλλά ξαναφτάσαμε στο 40%» όμως όχι και τόσο. Απευθύνεται σε κοινά τα οποία έχουν απενοχοποιημένη την ιδέα ότι η εξουσία είναι αυτοσκοπός.
Ωστόσο, όσο κι αν ο Σαμαράς έχει επιλέξει εδώ και χρόνια τον -ταιριαστό στις απόψεις του άλλωστε- ρόλο του θεματοφύλακα της σκληρής Δεξιάς (ξεχνώντας τα «υπερβατικά» πολιτικά τσαλαβουτήματα της άγουρης νιότης του), και η δική του η αναφορά έγινε ακριβώς στο πεδίο της διαχείρισης της εξουσίας και όχι σε αυτό των ιδεολογικών αναζητήσεων. Το μήνυμά του ήταν ότι ο δεξιός κορμός τού κόμματος μπορεί να ανεχθεί τα (ακρο)κεντρώα φληναφήματα ως αναγκαίο κακό αν αυτά αποτελούν προϋπόθεση για την κατάκτηση της εξουσίας. Αν, ωστόσο, όπως συμβαίνει σήμερα, το ανακάτεμα διαφορετικών ταυτοτήτων δεν δείχνει να αρκεί για να εξασφαλίσει την εξουσία, τότε η Δεξιά δεν είναι διατεθειμένη να μοιράζεται το κόμμα με τα golden boys και τους (πραγματικούς ή επινοημένους) τεχνοκράτες που έχει κουβαλήσει ο Μητσοτάκης.
Η παρέμβαση Σαμαρά θα μπορούσε να είναι και μια απλή έκφραση προσωπικής πικρίας για το γεγονός ότι ο Μητσοτάκης ουδέποτε αναγνώρισε είτε τη συμβολή του στην εκλογή στην ηγεσία της Ν.Δ. είτε την «προσφορά του στην πατρίδα», που ο πρώην πρωθυπουργός έχει πάντα την τάση να υπερτιμά. Δεν συνηγορεί σ’ αυτό όμως η αποθέωση που γνώρισε από ένα αναπάντεχα μεγάλο κομμάτι των παρευρισκόμενων στο συνέδριο, ιδιαίτερα δε ανάμεσα στους 4.000 παρατηρητές. Φαίνεται ότι η βάση της Νέας Δημοκρατίας -ή έστω ένα μεγάλο τμήμα της- δεν είναι πολύ ενθουσιασμένη στην ιδέα να μοιράζεται το κόμμα με τους ξενομερίτες τώρα που η κυβερνητική αυτοδυναμία -τουλάχιστον- μοιάζει αδύνατη.
Κι όσο κι αν οι διάφοροι Βορίδηδες και Γεωργιάδηδες ορκίζονταν στις ομιλίες τους ότι ο Κυριάκος είναι «καλό παιδί και δεξιό», επικαλούμενοι πότε την Παρθένο Μαρία και πότε τον Εθνικό Στρατό στο Βίτσι, το πραγματικό πρόβλημα -το γνωρίζουν κι αυτοί- δεν βρίσκεται εκεί. Είναι ότι όταν η εξουσία φεύγει, οι δεξιοί παραδοσιακά θέλουν να πάρει μαζί της και τους μουσαφίρηδες που διεκδικούν μοίρα στην κληρονομιά.
