Από αυτό το συνέδριο έχουμε να θυμόμαστε πολλά κι αν κάνουμε μια βόλτα στις διαδικτυακές μας σελίδες, κυρίως θα ασχοληθούμε με μπηχτές και γκρίνιες. Πράγμα, ας μου επιτραπεί, ανόητο. Το συνέδριο κέρδισε κιόλας: Σε μαζικότητα, σε αλλαγές και κυρίως σε υπενθύμιση: Ποιοι είμαστε και γιατί είμαστε εδώ. Αλλά ας τα αφήσουμε αυτά για λίγο.
Ας μιλήσουμε για μια τομή ιστορικής σημασία για την Ελλάδα και την ευρωπαϊκή Αριστερά. Κερδίσαμε την απόλυτη ισότητα στην εκλογή και συμμετοχή ανδρών και γυναικών στα ψηφοδέλτια και τις κομματικές διαδικασίες. Είμαστε το πρώτο ελληνικό κόμμα, και μάλιστα σε μια περίοδο που η ελληνική κυβέρνηση έχει τη χαμηλότερη συμμετοχή γυναικών σε κυβερνητικές θέσεις, που αποφασίσαμε σχεδόν ομόφωνα την ποσόστωση του 50-50. Δεν μας χαρίστηκε αυτή η νίκη, πολεμήσαμε.
Όλο το γυναικείο κίνημα πολέμησε. Με τις διεκδικήσεις δεκαετιών και με το πρόσφατο #metoo. Είχαμε και τις γνωστές παραφωνίες: “Εμένα η ποσόστωση με υποτιμά, θέλω να εκλέγομαι με την αξία μου” ή “έτσι μια γυναίκα μπορεί να βγει εις βάρος ενός ικανότερου άντρα” ή “η ποσόστωση δεν μου αρέσει, οπότε θα ήθελα να μην υπάρχει”. Μεταξύ μας, εμένα δεν μου αρέσει ο καπιταλισμός, αλλά δεν θα ήταν κάπως ανόητο να πω ότι, ακριβώς επειδή δεν μου αρέσει ο καπιταλισμός, θα ήθελα να μην υπάρχει η αστική δημοκρατία; Ε, λοιπόν, εμένα δεν μου αρέσει η πατριαρχία. Δεν μου αρέσει να μην είμαι ορατή μέσα στο ίδιο μου το κόμμα. Δεν μου αρέσει καθόλου που θα ψηφίσουμε τον σύντροφο Γιώργο επειδή η συντρόφισσα Μαρία δεν νιώθει άνετα να παρέμβει εξίσου πολύ στον δημόσιο λόγο.
Έχουμε ανάγκη την ποσόστωση, είναι βήμα προς την ισότητα. Ή μήπως οι εκλεγμένοι άντρες σύντροφοι είναι ιερά τέρατα του ευρωκομμουνισμού, ενώ οι γυναίκες που δεν έχουν εκλεγεί υστερούν; Μα, ας είμαστε σοβαροί. Μια γυναίκα στα όργανα δεν θα κλέψει τη θέση κανενός άντρα. Θα έχει την ευκαιρία να εκπροσωπήσει -μέσα στα υπόλοιπα- το φύλο της. Είναι η ευκαιρία να μιλήσουμε εμείς για εμάς.Ο σύντροφος Βούτσης, στη στιγμή της... μάχης, ευτυχώς φρόντισε να υπενθυμίσει ότι πρέπει να μην ξεχάσουμε να ψηφίσουμε την τροπολογία για την ποσόστωση.
Αμφιβάλλω αν θα καταφέρναμε να κερδίσουμε αυτήν την ιστορική νίκη για την ισότητα αν η ψηφοφορία διεξαγόταν σε κάλπη κι όχι με ανάταση χειρός. Αλλά έτσι κινούνται οι αλλαγές. Χρειάζονται δράση και πίεση. Κι αυτή ήταν μια αναγκαιότητα. Μπορεί να υπάρχει λίγη γκρίνια, το αντιλαμβάνομαι. Όμως, δεν πειράζει. Στην Αριστερά εκπαιδευόμαστε μπροστά στις κοινωνικές ανάγκες και, δυστυχώς για τις γυναίκες, οι εποχές είναι πολύ σκοτεινές. Επομένως, μας αξίζουν συγχαρητήρια γι' αυτήν την ιστορική απόφαση. Θα είμαστε για πάντα το πρώτο κόμμα της χώρας που κατέκτησε ισότητα στο εσωτερικό του. Είναι τιμή για την Αριστερά.
