Διάβασα στον Τύπο της Πάτρας για μια ηλικιωμένη γυναίκα που πήγε και άφησε λίγα λουλούδια στην πόρτα του σπιτιού των τριών παιδιών. Μια βουβή έκφραση πένθους μέσα σε έναν κόσμο εκκωφαντικών κραυγών. Μπροστά στον θάνατο η ανάγκη να καλύψουμε, πολλές φορές, τα κενά που αφήνει μια απώλεια ακόμη και μη δικού μας προσώπου συνυφαίνεται με την αναθεώρηση των πεποιθήσεων και με μια στροφή στα ψυχικά αποθέματα του ανθρώπου.
Αυτό σημαίνει ότι μπορεί μπροστά μας να διανοίγονται δυνατότητες που μέχρι πρότινος δεν ήταν ορατές. Ακόμη και το πένθος για πρόσωπα άγνωστα σε εμάς, που έγιναν οικεία λόγω της δημοσιότητας του θανάτου τους, έχει και αυτό τη δυναμική να μας οδηγήσει σε συμπεριφορές που αντλούνται από τα ψυχικά και πολιτιστικά αποθέματα του καθενός.
Έξω από το σπίτι όπου άφησαν την τελευταία τους πνοή τα τρία παιδιά δεν υπάρχουν άλλα λουλούδια παρά μόνο το μπουκέτο μιας γιαγιάς, δεν υπάρχουν κεριά, δεν υπάρχει καμία γνωστή έκφραση πένθους για την ασύλληπτη αυτή απώλεια. Υπάρχουν μονάχα κραυγές, υπάρχει μίσος και άσβεστη επιθυμία για εκδίκηση. Γιατί αυτά είναι τα αποθέματα μιας κοινωνίας συναισθηματικά και αισθητικά τοξικής, που έχει αναθεωρήσει προς τα άκρα ακόμα και αυτή την έννοια του πένθους.
Οι εικόνες ενός αδηφάγου όχλου έξω από το σπίτι, που καταγράφει με τα κινητά του άγνωστο τι, τα συνθήματα θανάτου στα παράθυρα, δεν είναι πένθος, δεν είναι θλίψη, δεν είναι καν οργή. Είναι η συνέχεια μετά τις διαφημίσεις ενός τηλεοπτικού σόου που στήθηκε πάνω σε ένα ευπώλητο δράμα. Είναι το επόμενο επεισόδιο του θρίλερ όπου πρωταγωνιστούν εκείνοι που μέχρι χθες κοίταγαν τη δουλειά τους και τώρα προσπαθούν να δουν μέσα από τις κατεβασμένες γρίλιες. Βλέπεις αυτές τις εικόνες και δεν ξέρεις για ποιον να πενθήσεις.
